Αν με ρωτήσεις τί θα θυμάμαι από το φετινό καλοκαίρι, θα σου πω ότι ήταν μια παρέα πέντε ηλικιωμένων. Επί τρεις μήνες, περνούσε στις 8.30 ακριβώς το πρωί κάτω από το σπίτι μου. Οι δύο άνδρες κουβαλούσαν πτυσσόμενα καρεκλάκια θαλάσσης, τον βαρύ εξοπλισμό. Οι τρεις γυναίκες κρατούσαν την τσάντα με τις πετσέτες.
Κατηφόριζαν στη στάση, πέντε λεπτά πριν φτάσει το λεωφορείο, με το οποίο θα ξεκινούσαν για την κοντινότερη παραλία, υποθέτω του Φλοίσβου. Στις 11.30 ακριβώς τους έβλεπα να επιστρέφουν με τις πετσέτες στους ώμους. Μύριζα την αλμύρα και το αντηλιακό τους, το έφερνε το αεράκι μέσα από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα.
Κι εκείνη τη στιγμή, πάντα η ίδια σκέψη, η οποία συνοδευόταν από την ίδια ερώτηση: «Δηλαδή, έκαναν μιάμιση ώρα πήγαινε-έλα για να κάτσουν άλλη μιάμιση ώρα στη θάλασσα. Πώς το κάνουν; Δεν βαριούνται;». Εγώ για να αποφασίσω να ξεκινήσω για μπάνιο, για να πάω από το σπίτι μου σε παραλία των νοτίων προαστίων, θα πρέπει να γκρεμιστεί φούρνος. Για να κινήσω με μέσα μαζικής μεταφοράς, πρέπει να γκρεμιστούν δύο φούρνοι, δεν το συζητώ. Ούτε το Σαββατοκύριακο το αποφασίζω εύκολα.
Το μπάνιο στη θάλασσα το έχω συνδέσει με συγκεκριμένες συνθήκες. Να έχω όλη τη μέρα ελεύθερη, να είμαι ξεκούραστη, να βρω μια παραλία να έχει έναν καφέ να πιω, να υπάρχουν ομπρέλες γιατί θέλω σκιά, να έχει να φάω κάτι εκεί για να μην μαγειρεύω, να βολεύει να πάω με το αμάξι και πολλά ακόμη. Τα «να» των απαιτήσεών μου ατελείωτα και οι δικαιολογίες να μην πάω τελικά πουθενά και να κάτσω τα αβγά μου, επίσης.
Βέβαια, η παρέα που με έκανε να φιλοσοφώ γιατί αποφεύγω το μπάνιο στη θάλασσα, είναι μια παρέα μεγάλων ανθρώπων, συνταξιούχων, οι οποίοι πιθανόν έχουν λιγότερες υποχρεώσεις από κάποια σαν εμένα. Έχουν άπλετο χρόνο και έτσι μπορούν και πηγαίνουν θάλασσα συστηματικά, εγώ όχι. Αυτό είναι.
«Κι εγώ πηγαίνω κάθε μέρα μετά τη δουλειά». Η τοποθέτηση του φίλου, ο οποίος είναι συνομήλικος και σκληρά εργαζόμενος, διέλυσε και την τελευταία δικαιολογία μου. «Κάνω μια στάση πριν επιστρέψω σπίτι, για μια βουτιά. Οπου βρω, μπαίνω. Μισή ώρα μέσα, άλλη μισή να στεγνώσω και φεύγω. Μια απόφαση είναι, βασικά μια στάση. Γιατί δεν το κάνεις;» με ρώτησε κι εγώ έκανα μπουρμπουλήθρες με τον φρέντο για ν’ αποφύγω να δώσω απάντηση.
Τους θαυμάζω αυτούς τους ανθρώπους. Ανήκουν σε μια σπάνια κατηγορία που έχει αποσυνδέσει το μπάνιο στη θάλασσα από τις σάλτσες και κρατάει την ουσία του: να πας εκεί όπου σκάει το κύμα, με μια πετσέτα, και να βουτήξεις. Είναι απλό αν το δεις έτσι, αλλά ποιος το βλέπει πια; Σίγουρα όχι εμείς που παρκάρουμε έξω από μια οργανωμένη πλαζ και με το που μπαίνουμε, μετράμε έξοδα. Και μετά παραπονιόμαστε ότι το μπάνιο στη θάλασσα κοστίζει χρυσό και η τιμή της ξαπλώστρας έχει φτάσει στα ύψη.
Για όσους έχουν απλοποιήσει τη διαδικασία, το πόσο πάει η ξαπλώστρα είναι μια πληροφορία αχρείαστη. Το αν θα βρούμε να κάτσουμε, πόσο θα κάτσουμε, τι θα πάρουμε μαζί, τι θα φάμε και τι θα πιούμε ανήκουν σ’ ένα σύμπαν που δεν τους αφορά. Εκείνοι θα κάτσουν όπου βρουν ή δεν θα κάτσουν καθόλου. Τη θάλασσα θέλουν να απολαύσουν. Θα πετάξουν την πετσέτα τους σε ένα βραχάκι, σε μια πέτρα, στην άμμο και θα βουτήξουν. Για δέκα λεπτά, μισή ώρα, για όσο θέλουν.
Αυτοί θα κάνουν πενήντα, εξήντα, εβδομήντα μπάνια μέχρι το τέλος του καλοκαιριού. Ασύλληπτα νούμερα για όλους εμάς τους υπόλοιπους που συνδυάζουμε την κατάβαση στην παραλία με χίλιες δύο προϋποθέσεις και τελικά δεν την κάνουμε, παρά μόνο τις πέντε – δέκα μέρες των διακοπών μας.
Ωραίο πράγμα να βλέπεις τη θάλασσα σαν λιτό τελετουργικό και όχι σαν αποστολή, είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για να την εντάξεις στην καθημερινότητα σου, να τη χαρείς, ως πολίτης μιας χώρας που περιτριγυρίζεται απ’ αυτήν. Αν την δεις έτσι, μπορείς να την έχεις τζάμπα ή έστω με το μικρότερο δυνατό κόστος.
Οι παλαιότερες γενιές έχουν αυτή την απλουστευμένη θεώρηση του θαλασσινού μπάνιου. Κάποιοι νεότεροι ακολουθούν, αλλά λίγοι. Τους εντοπίζεις αυτούς τους λουόμενους, παντού, σε κάθε παραθαλάσσιο σημείο, ακόμα και στο πιο ακριβό. Είναι μικρά μπαγκάζια στην ακτή, είναι σώματα καθισμένα σε μια πετσέτα, είναι βλέμματα που ρουφούν τους ορίζοντες στεγνώνοντας. Είναι δύο σαγιονάρες στα χέρια και μια πετσέτα στους ώμους όπως επιστρέφουν, με τα τραμ και το λεωφορεία, με τα μηχανάκια, με τα αμαξάκια τους.
Μια στάση στη θάλασσα, όπως είπε ο φίλος. Τίποτα περισσότερο. Αυτό το λίγο. Κι όμως, τόσο πολύ.
Λίλα Σταμπούλογλου
κατά εικονικόν κόσμον Λίλα Τρου Στορι (lilatruestory) Παρελθόν: Γεννήθηκα στην Αθήνα αλλά η καρδιά μου βρίσκεται στην Κομοτηνή. Μεγάλωσα με αγάπη, γαλλικά και πιάνο (σπασικλάκι ολκής). Πριν αποφασίσω τί θέλω να κάνω στη ζωή μου, πέρασα στο πανεπιστήμιο και σπούδασα ιστορία και αρχαιολογία. Όταν το αποφάσισα, βρέθηκα στην αίθουσα μιας δραματικής σχολής να σπουδάζω υποκριτική κι έκανα ένα μεταπτυχιακό στη θεατρολογία. Παρόν: Σχολιάζω, σατιρίζω, μεταμφιέζομαι, υποδύομαι ρόλους, μαγειρεύω, κυλιέμαι στο πάτωμα, γενικά βγάζω το δημιουργικό μου άχτι στη χιουμοριστική διαδικτυακή εκπομπή ''Τρου Στορι'' (www.comedylab.gr). Κάνω το ίδιο στα αγγλικά στο youtube κανάλι lilatruestory. Πειραματίζομαι με το stand up comedy και το comedy σκέτο. Κάνω μουσικές παρωδίες με τους Parodise. Παίζω σε θέατρο-τηλεόραση-κινηματογράφο όποτε μου δίνεται η ευκαιρία. Κατά καιρούς σκηνοθετώ. Αρθρογραφώ. Έχω διατελέσει και ραδιοφωνική παραγωγός και γουστάρω πολύ να το ξανακάνω (δέχομαι προτάσεις). Κυνηγώ likes και retweets στα social media. Τέλος, φτιάχνω πολύ ωραία φοκάτσια. Εξέλιξη τελευταίας στιγμής: Από 18 Οκτώβρη και κάθε Σάββατο μπορείτε να με δείτε στην παράσταση stand up comedy ''50 αποχρώσεις του Greek'' μαζί με τον Σίλα Σεραφείμ. Καθώς επίσης στο Μητσι Show με Γιώργο Μητσικώστα, στο κανάλι Ε (κείμενα-συμμετοχή) και στις Κυριακές γέλιου στο Tin Pan Alley.