Τι έκανε η Ελλάδα τον προηγούμενο αιώνα και βγήκε κερδισμένη; Διάλεξε τη σωστή πλευρά σε δύο παγκόσμιους πολέμους. Σήμερα, έναν αιώνα αργότερα, το δίλημμα επανέρχεται με διαφορετική μορφή. Η διεθνής των αυταρχικών ηγετών επιχειρεί να ανατρέψει κανόνες, να αλλάξει σύνορα, να προτάξει τον νόμο της ισχύος.

Η Ελλάδα, με τη συμμετοχή της στην ενωμένη Ευρώπη (το πιο πετυχημένο project ειρήνης), με τη γεωπολιτική της θέση στην Ανατολική Μεσόγειο και με την εμπειρία του 20ού αιώνα, διαλέγει μέχρι στιγμής την πλευρά όσων παίζουν με τους κανόνες. Στέκεται απέναντι στον αναθεωρητισμό.

Το 2025 δεν είναι 2022. Ο Τραμπ είναι δηλωμένος θαυμαστής των αυταρχικών ηγετών (Πούτιν, Κιμ κ.λπ.) και την Πέμπτη έστρωσε χαλί στον Ερντογάν. Εκφράστηκε με τα καλύτερα λόγια που τον έχουμε ακούσει να χρησιμοποιεί για ξένο ηγέτη, επαινώντας ακόμη και το γεγονός ότι ο Ερντογάν «ξέρει καλύτερα την καλπονοθεία (rigged elections) από οποιονδήποτε άλλον». Ακόμη και από τον Πούτιν δηλαδή…

Το 2022 ο Μπάιντεν στήριζε την Ελλάδα και πήγαινε κόντρα στον αναθεωρητισμό, εξοπλίζοντας την Ουκρανία. Τα πράγματα άλλαξαν. Συμβαίνει.

Το 2025 ο Τραμπ δεν ήταν θερμός όταν υποδέχτηκε στο Οβαλ Γραφείο τον Μακρόν, ούτε όταν συναντήθηκε με τον γερμανό καγκελάριο Φρίντριχ Μερτς. Αντίθετα, ήταν πολύ θερμός όταν βρέθηκε δίπλα στον δικτάτορα του Ελ Σαλβαδόρ, Ναγίμπ Μπουκέλε.

Υποδεχόμενος τον Απρίλιο τον Μπουκέλε, ο πρόεδρος των ΗΠΑ ανέφερε στην εισαγωγική του τοποθέτηση: «Αποτελεί τιμή να έχω εδώ έναν φίλο μου, γιατί περάσαμε μαζί αυτό το διάστημα και τα πηγαίναμε πολύ καλά καθ’ όλη τη διάρκεια της δικής μου περιόδου (σ.σ.: ο Μπουκέλε ανέλαβε το 2019, άρα πρόλαβε την πρώτη θητεία του Τραμπ)».

Σας θυμίζει κάτι; Ακριβώς έτσι υποδέχτηκε ο Τράμπ τον Ερντογάν την Πέμπτη.

Είπε ακόμη ο Τραμπ για τον Μπουκέλε (τον Απρίλιο) ότι «έχει κάνει φανταστική δουλειά», ενώ απευθυνόμενος στους κατοίκους του Ελ Σαλβαδόρ τόνισε ότι «έχουν έναν καταπληκτικό πρόεδρο (one hell of a president)». Για τον Ερντογάν είπε (την Πέμπτη 25/9) ότι είναι «σπουδαίος τύπος (great guy)», «σκληρός άνδρας» και ότι «κάνει σπουδαία δουλειά (amazing job) στη χώρα του».

Ο Μπουκέλε, βέβαια, όπως και ο Ερντογάν, ο Πούτιν, ο Κιμ και άλλοι ηγέτες που συχνά επαινεί ο Τραμπ, κυβερνά με τον δικό του τρόπο σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση της διαφωνίας. Για παράδειγμα, ο δικτάτορας του Ελ Σαλβαδόρ έστειλε το 2020 μια ομάδα στρατιωτών με αυτόματα όπλα μέσα στο Κοινοβούλιο για να παροτρύνουν τους διαφωνούντες βουλευτές να ψηφίσουν «σωστά».

Σε αντίθεση με τον Ερντογάν και τον Μπουκέλε, που αποσπούν τα εύσημα, η κυβέρνηση Τραμπ και ο αντιπρόεδρος Βανς κατηγορούν από τον Ιανουάριο και μετά τα δημοκρατικά έθνη της Ευρωπαϊκής Ενωσης ότι καταπιέζουν την ελευθερία του λόγου.

Ζούμε αναμφίβολα μια ιστορική καμπή. Η διεθνής των αυταρχικών ηγετών είναι στα πάνω της, ενθαρρυμένη και από τον ένοικο του Λευκού Οίκου. Είναι όμως μόνο αυτό η Αμερική; Εχει κριθεί οριστικά και αμετάκλητα ότι προς τα εκεί πάνε τα πράγματα στις ΗΠΑ και ευρύτερα στη Δύση, και ως εκ τούτου η Ελλάδα θα πρέπει να εγκαταλείψει τις αρχές με τις οποίες πορευόταν και να αγκαλιάσει αυτή την τάση; Σε καμία περίπτωση.

Αναμφίβολα υπάρχουν φωνές στη χώρα μας, πολιτικοί αλλά και διαμορφωτές της κοινής γνώμης, που κάνουν πολύ θόρυβο και υποστηρίζουν ότι πρέπει να διαλέξουμε την άλλη πλευρά, αυτή που εδώ και έναν χρόνο κερδίζει έδαφος.

Δεν είναι η πρώτη φορά που αρκετοί άνθρωποι στην εγχώρια σκηνή προτείνουν τη λάθος επιλογή, καλλιεργώντας τα πάθη και τον εσωτερικό διχασμό. Που ζητούν να πάρουμε στα χέρια τις περικεφαλαίες και να ταχθούμε με αυτούς που πρόσκαιρα μοιάζει να κερδίζουν. Συνέβη και τον προηγούμενο αιώνα και, ευτυχώς, επικράτησε η αντίθετη άποψη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News