Ας το παραδεχτούμε. Το τέλος της σχολικής χρονιάς είναι η αρχή για έναν μεγάλο πονοκέφαλο που ξεκινάει από την ερώτηση: τι θα κάνω το παιδί μου τώρα; Η ερώτηση πρέπει να απαντηθεί σύντομα και αποτελεσματικά, καθώς η δική σου εργασία μετράει πολλές μέρες ακόμη μέχρι το τελευταίο κουδούνι.
Για όσους έχουν γιαγιάδες, πρόθυμες να αφιερωθούν σε ντάντεμα οκταώρου πλαισιωμένο με δημιουργική απασχόληση και σε συνθήκες σκασμού του τζίτζικα, τα πράγματα ίσως είναι λίγο πιο εύκολα. Για τους περισσότερους, όμως, η εξίσωση λύνεται με δύο λέξεις. «Summer camp» ή, αλλιώς, καλοκαιρινό πρόγραμμα διευκόλυνσης γονέα. Ετσι το έχω βαφτίσει, και φέτος για πρώτη φορά έπεσα στην ανάγκη του. Ο τελειόφοιτος της πρώτης Δημοτικού πρέπει να βρίσκεται κάπου και να απασχολείται με κάτι, έως ότου μπορέσω να αφιερωθώ εξολοκλήρου στην καλοκαιρινή αναψυχή του, 24 ώρες το 24ωρο.
Ο αλγόριθμος του διαδικτύου μυρίστηκε αμέσως την τάση μου. Μόλις έκανα την πρώτη αναζήτηση, άρχισε να φέρνει μπροστά μου τα «Απαντα» των summer camps των Αθηνών. Κι εκεί ξεκίνησε άλλος πονοκέφαλος, της σπαζοκεφαλιάς. Σε ποιο πρόγραμμα να πάω το παιδί μου; Σε αθλητικό, καλλιτεχνικό, επιστημονικό, μουσικοκινητικό; Σε πάρκο, σε πισίνα, σε φάρμα, σε εργαστήρι, σε θεματικό χωριό; Με πρωινό, με brunch, με γεύμα; Να το παίρνω στις δύο το μεσημέρι ή στις πέντε το απόγευμα;
Πόσο βαθιά θα βάλω το χέρι στην τσέπη; Αλλο μεγάλο ερώτημα και πονεμένο. Η αλήθεια είναι ότι, πάνω-κάτω, οι τιμές στα περισσότερα προγράμματα καλοκαιρινής απασχόλησης είναι παρόμοια, υπάρχει σαν να λέμε μια κοινή ταρίφα, εκτός από μερικά που ξεφεύγουν κατά πολύ. Υπάρχει φυσικά και η λύση του δήμου, που προσφέρει καλοκαιρινή απασχόληση δωρεάν στα παιδιά των δημοτών του. Αν προλάβεις θέση, βέβαια.
«Μου αρέσει η ρομποτική», κατέληξε ο επτάχρονος ύστερα από ερώτηση διερεύνησης των προθέσεών του κι επειδή από κάπου έπρεπε να ξεκινήσουμε. Ρομποτική, μάλιστα, χαλάω εγώ χατίρι; Η αναζήτηση με έφερε μπροστά σε κάποια αποτελέσματα, για τα οποία ωστόσο θα έπρεπε να γίνω λάστιχο, μιας και βρίσκονταν σε περιοχές μακριά από τη δική μας. Με πόνο ψυχής, του ανακοίνωσα ότι ρομποτική δεν παίζει στα δικά μας πέριξ. Το χάλασα το χατίρι, τελικά.
Περιορίζοντας τις επιλογές στην περίμετρο που μας εξυπηρετεί, και μιλώντας με φίλους και παιδαγωγούς, η επόμενη διερευνητική μου προσέγγιση κινήθηκε σε δύο άξονες: αθλητικά ή δημιουργικά camps; Αυτός είναι μάλλον και ο πιο σωστός τρόπος να επιλέξεις, μαζί με το παιδί, ένα πρόγραμμα απασχόλησης που ανταποκρίνεται στην προσωπικότητα και στις προτιμήσεις του. Αν αποχωρεί από την παρέα όταν οι φίλοι του παίζουν ποδόσφαιρο για να ζωγραφίσει, μάλλον θα δεινοπαθήσει σε ένα αμιγώς αθλητικό camp και από τη δεύτερη μέρα δεν θα θέλει να ξαναπατήσει.
Οπως και να έχει, πάντως, θα πρέπει να είναι ένα μέρος που θα του δώσει νέα ερεθίσματα και τη δυνατότητα να αναπτύξει δεξιότητες. Αλλά, πάνω απ’ όλα, πρέπει να το βοηθήσει να νιώσει την ξεγνοιασιά, εκείνη που έχει ανάγκη να βρει μετά τη λήξη του σχολείου. Το θέμα, με λίγα λόγια, είναι να περνάει το παιδί καλά. Να απασχολείται δημιουργικά, να μαθαίνει, να ψυχαγωγείται, να εκτονώνεται και να επιστρέφει σπίτι χαρούμενο.
Αυτή είναι και η μεγαλύτερη σπαζοκεφαλιά για τον γονιό. Να μπορέσει να προσφέρει στο παιδί του ένα όμορφο καλοκαίρι, πριν το καλοκαίρι μαζί του. Να γεμίσει με χρώμα την περίοδο εκείνη, που η εργασία των ενηλίκων, τα πενιχρά οικονομικά και οι υποχρεώσεις υψώνουν τείχος μεταξύ των παιδιών και της παραλίας, μεταξύ των παιδιών και της εξοχής. Να του δώσει το summer camp που του αξίζει.
Αν το φιλοσοφήσεις, αυτά τα θερινά προγράμματα που ξεφυτρώνουν κατά κόρον σε όλη την επικράτεια, μόλις τελειώνουν τα σχολεία, έχουν αντικαταστήσει το καλοκαίρι των σύγχρονων παιδιών. Γιατί το καλοκαίρι των σύγχρονων γονιών τους έχει συρρικνωθεί επικίνδυνα. Οταν οι διακοπές μετρώνται, στην καλύτερη περίπτωση, στα δάχτυλα δύο χεριών, το summer camp είναι μια κάποια λύση.
ΥΓ. Αλήθεια, πού πήγαν εκείνα τα καλοκαίρια που τέλειωνε το σχολείο και μας έστελναν στα χωριά, σε παππούδες και γιαγιάδες; Μας τέλειωσαν τα καλοκαίρια, μας τέλειωσαν και τα χωριά.
Λίλα Σταμπούλογλου
κατά εικονικόν κόσμον Λίλα Τρου Στορι (lilatruestory) Παρελθόν: Γεννήθηκα στην Αθήνα αλλά η καρδιά μου βρίσκεται στην Κομοτηνή. Μεγάλωσα με αγάπη, γαλλικά και πιάνο (σπασικλάκι ολκής). Πριν αποφασίσω τί θέλω να κάνω στη ζωή μου, πέρασα στο πανεπιστήμιο και σπούδασα ιστορία και αρχαιολογία. Όταν το αποφάσισα, βρέθηκα στην αίθουσα μιας δραματικής σχολής να σπουδάζω υποκριτική κι έκανα ένα μεταπτυχιακό στη θεατρολογία. Παρόν: Σχολιάζω, σατιρίζω, μεταμφιέζομαι, υποδύομαι ρόλους, μαγειρεύω, κυλιέμαι στο πάτωμα, γενικά βγάζω το δημιουργικό μου άχτι στη χιουμοριστική διαδικτυακή εκπομπή ''Τρου Στορι'' (www.comedylab.gr). Κάνω το ίδιο στα αγγλικά στο youtube κανάλι lilatruestory. Πειραματίζομαι με το stand up comedy και το comedy σκέτο. Κάνω μουσικές παρωδίες με τους Parodise. Παίζω σε θέατρο-τηλεόραση-κινηματογράφο όποτε μου δίνεται η ευκαιρία. Κατά καιρούς σκηνοθετώ. Αρθρογραφώ. Έχω διατελέσει και ραδιοφωνική παραγωγός και γουστάρω πολύ να το ξανακάνω (δέχομαι προτάσεις). Κυνηγώ likes και retweets στα social media. Τέλος, φτιάχνω πολύ ωραία φοκάτσια. Εξέλιξη τελευταίας στιγμής: Από 18 Οκτώβρη και κάθε Σάββατο μπορείτε να με δείτε στην παράσταση stand up comedy ''50 αποχρώσεις του Greek'' μαζί με τον Σίλα Σεραφείμ. Καθώς επίσης στο Μητσι Show με Γιώργο Μητσικώστα, στο κανάλι Ε (κείμενα-συμμετοχή) και στις Κυριακές γέλιου στο Tin Pan Alley.