Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, ο κουβανικής καταγωγής Μάρκο Ρούμπιο, έμοιαζε την Τετάρτη με την είσοδο της πολυκατοικίας μου, μετά την Ανάσταση. Σε όλες τις πολυκατοικίες υπάρχει εκείνος ο ένοικος που θα επιστρέψει με τη λαμπάδα και θα «σταυρώσει» με κάπνα το σημείο πάνω από την κεντρική πόρτα, το οποίο είναι πολύ spooky, εκτός εάν όνειρο της ζωής σου είναι να ζεις σε νεκροταφείο.
Πολύς κόσμος νόμιζε ότι η εμφάνιση του Ρούμπιο με έναν σταυρό στο μέτωπο ήταν τρολιά. Ηταν, αλλά δεν μας τρολάριζε αυτός, ούτε κάποιοι τρίτοι εκείνον. Αυτό που μας τρολάρει, πλέον, συστηματικά, είναι η πραγματικότητα.
Είναι, λέει, ρωμαιοκαθολικός και ήταν η «Τετάρτη της Στάχτης» (Ash Wednesday) και βάζουν σταυρούς από στάχτη στο μέτωπό τους οι πιστοί. Κι εμείς ντυνόμαστε καρναβάλια τις Απόκριες, αλλά δεν βγαίνουν οι πολιτικοί μας στην τηλεόραση μεταμφιεσμένοι σε Ζορό. Εκτός εάν είναι ο Παναγιώτης Ψωμιάδης.
Το Σύνταγμα των ΗΠΑ προστατεύει την ανεξιθρησκεία στο πρώτο άρθρο του, αναφέροντας ότι «το Κογκρέσο δεν θα θεσπίσει κανέναν νόμο σε σχέση με οποιαδήποτε θρησκεία και δεν θα απαγορεύει την ελεύθερη άσκησή τους».
Σε ολόκληρο το αμερικανικό Σύνταγμα δεν αναφέρεται ούτε μία φορά η λέξη «Θεός».
Είναι ένα πολύ ελεύθερο Σύνταγμα σε σχέση με τη θρησκευτική πίστη. Υπερβολικά ελεύθερο, κατά μια εκδοχή, κάτι που έχει καταστήσει σχεδόν αδύνατον για τις Αρχές της χώρας να περιορίσουν, κατά καιρούς, διάφορους παράφρονες σαν τον Ντέιβιντ Κορές των Branch Davidians, πριν φτάσουν σε ολοκαυτώματα όπως εκείνο στο Γουέικο του Τέξας.
Οι ΗΠΑ βρίθουν από αιρέσεις, κατά κανόνα χριστιανικές, αλλά και από πολλούς επιτήδειους που κρύβονται πίσω από θρησκευτικά προκαλύμματα για να επιδοθούν σε κάθε είδους παρανομίες ή διαστροφές. Η λίστα είναι τεράστια και συχνά οι συνέπειες της κάλυψης που τους παρέχει το Σύνταγμα υπήρξαν καταστροφικές. Εξίσου ταλαιπωρήθηκε η χώρα μέχρι να αναγκάσει τους Μορμόνους (περίπου 12% των χριστιανών της χώρας) να σταματήσουν να παντρεύονται 20 γυναίκες και να παραβιάζουν κάθε λογής νόμο, ομοσπονδιακό ή πολιτειακό.
Συνεπώς, είναι συνταγματικό δικαίωμα του (κάθε) Ρούμπιο να βγαίνει με σταυρό στο μέτωπο ή όπου αλλού θεωρεί ο ίδιος ότι πρέπει να τον ζωγραφίσει. Βασικά είναι δικαίωμά του να κάνει σχεδόν οτιδήποτε παρεμφερές, διότι μπορεί με τεράστια ευκολία να ιδρύσει μια θρησκεία και να πει ότι εμάς η παράδοσή μας είναι να πηγαίνουμε στο γραφείο με τις πιζάμες.
Ο Τραμπ, ο οποίος σαν τον Γιώργο Κοινούση ανακάλυψε κι αυτός αργά στη ζωή τον Θεό αλλά έγινε φανατικός θαυμαστής του, διάβασε τις στατιστικές και είδε ότι το κοινό στο οποίο πρέπει να στοχεύσει είναι οι «Ευαγγελικοί». Οι οποίοι είναι μια τεράστια δεξαμενή χριστιανικής πίστης με πολύ θολές γραμμές, δεκάδες, αν όχι χιλιάδες παραλλαγές (από τον Νεο-Ευαγγελισμό έως τους εσχατολόγους) και βασικό κοινό τον κοινωνικό συντηρητισμό.
Επίσης, το 44% των χριστιανών στις ΗΠΑ αυτοπροσδιορίζονται ως «λευκοί χριστιανοί», το οποίο έχει αυτονόητες προεκτάσεις.
Ο Τραμπ είναι ό,τι είναι, αλλά χαζός δεν είναι… Ξέρει ότι ο συναγελασμός με τις θρησκείες είναι μείζον πολιτικό όπλο.
Πέραν των Ευαγγελικών, των Ρωμαιοκαθολικών και άλλων χριστιανών, στις ΗΠΑ, επισήμως, ασκούνται ο Ιουδαϊσμός, το Ισλάμ, ο Βουδισμός και ο Ινδουισμός, σε συνολικό ποσοστό περίπου 6%, ενώ το 25% του πληθυσμού δεν συνδέεται με καμία θρησκεία.
Για όλους αυτούς τους ανθρώπους είναι εξίσου θεμιτό –σύμφωνα με το Σύνταγμα, πάντα– να ασκούν δημοσίως τα θρησκευτικά τους καθήκοντα και να τιμούν δημοσίως τις θρησκευτικές παραδόσεις τους.
Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι, επί παραδείγματι, μια γυναίκα που πιστεύει στο Ισλάμ θα μπορούσε να εμφανιστεί στην αμερικανική τηλεόραση, στο Κογκρέσο, ή οπουδήποτε, με μπούρκα.
Ή ένας άνθρωπος που πιστεύει στον ανιμισμό θα μπορούσε να βάψει τον εαυτό του με αίμα από κοτόπουλο (στην καλύτερη περίπτωση) που μόλις είχε σφάξει σε τελετή βουντού και να πάει έτσι στη δουλειά του. Σωστά;
Ακούω διάφορους να διαμαρτύρονται. Γιατί, όμως; Κι εμένα δεν μ’ αρέσουν οι μπούρκες και τα βουντού, αλλά δεν μ’ αρέσουν και οι σταυροί. Εάν πρέπει να ανεχτώ τους τελευταίους, δεν θα έπρεπε με την ίδια λογική να ανεχτώ και τα υπόλοιπα;
Ενα τεράστιο πρόβλημα με όσους πιστεύουν ότι η Ευρώπη, η Αμερική, ο κόσμος μας γενικότερα θα έπρεπε να είναι χριστιανικός (συχνά, δε, και λευκός), είναι ότι δεν βλέπουν τους αριθμούς, ενώ ταυτόχρονα πέφτουν στην παγίδα της ιδεοληψίας. Ο χριστιανισμός παγκοσμίως φτάνει στο 31% (με πτωτικές τάσεις) και το Ισλάμ στο 24% (με ανοδικές). Αν το πάμε στα ποσοστά το πράγμα, δηλαδή, δεν έχουμε «εμείς» οι χριστιανοί και τόσο μεγάλο προβάδισμα, ενώ τα γεωγραφικά όρια της διασποράς των θρησκειών έχουν πλέον καταπέσει.
Ναι, κάποιοι θα ήθελαν να κρατάμε απέξω τους «αλλόπιστους», λες και βρισκόμαστε (κυριολεκτικά) στον Μεσαίωνα και θα βάλουμε φρουρούς στα τείχη να κρατάνε εκτός της πόλης μας τους Εβραίους, ας πούμε. Δεν γίνονται αυτά, όμως, και το ξέρουν άπαντες.
Το 2050, στη Γαλλία, σύμφωνα με προβολή της Pew Research, 12,7% του πληθυσμού θα είναι μουσουλμάνοι στο σενάριο μηδενικής μετανάστευσης (καμία μετανάστευση προς ή από την Ευρώπη), το ποσοστό θα ανέβει στο 17,4% στο σενάριο μεσαίας μετανάστευσης (συνεχίζεται η τακτική μετανάστευση και παύουν οι προσφυγικές ροές) και στο 18% στο σενάριο υψηλής μετανάστευσης.
Οταν, λοιπόν, ένα κράτος προσπαθεί να προστατεύσει την ανεξιθρησκεία –το οποίο, τελικά, είναι η προστασία όλων των θρησκειών και όχι πολεμική εναντίον τους– και επιβάλλει ορισμένους κανόνες ή περιορισμούς, αυτό είναι δεδομένο ότι πρέπει να έχει οριζόντια εφαρμογή και όχι επιλεκτική.
Δεν θέλουμε μπούρκες και σφαγμένα κοτόπουλα; Τότε, συγγνώμη, αλλά ούτε και σταυρούς.
Ούτε στα μέτωπα, ούτε στις αίθουσες, ούτε όρθιους, ανάποδους ή φλεγόμενους.
