Δεν είναι σήμερα δεδομένο ότι ο πρώτος πολίτης μιας χώρας, το πρόσωπο που συμβολίζει την ενότητα ενός έθνους, είναι ένα πρόσωπο που ενώνει. Ούτε ότι αντιπροσωπεύει τις «πανανθρώπινες» –όπως νομίζαμε κάποτε– αξίες της δημοκρατίας και του ανθρωπισμού. Οι οποίες (πάλι καλά) επικράτησαν ως πλαίσιο αξιών σε αρκετές κοινωνίες, ιδίως μετά το 1945.
Στις ημέρες μας, στην εποχή του Ντόναλντ Τραμπ και του Ελον Μασκ, το «δεδομένο» έγινε ξανά «ζητούμενο»: αρκεί κανείς να παρατηρήσει τις εξελίξεις στην ισχυρότερη Δημοκρατία του πλανήτη, τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Η αλλαγή σκυτάλης στο Προεδρικό Μέγαρο, που αναμένεται την Πέμπτη στην Αθήνα, δεν έχει κανέναν από τους συμβολισμούς της νέας, άγριας εποχής, ούτε αντανακλά τις προσδοκίες όσων ακολουθούν ξαναμμένοι το δόγμα Τραμπ (τον νόμο της ζούγκλας στη θέση των μεταπολεμικών κατακτήσεων) και ελπίζουν σε ανάλογες εξελίξεις στην Ευρώπη: από τις τάξεις κυρίως της Ακροδεξιάς, στη Γαλλία, στη Γερμανία και στην Ιταλία – και, φυσικά, στην Ελλάδα.
Υπάρχει ένα στοιχείο που πηγαίνει κόντρα στην τάση των ημερών σε αυτή τη μετάβαση από την Κατερίνα Σακελλαροπούλου στον Κωνσταντίνο Τασούλα. Το οποίο δεν εντοπίζεται τόσο στο διακριτό ιδεολογικό τους πρόσημο, όσο σε αυτό που φέρουν ως προσωπικότητες. Αλλιώς, σε αυτό που φέρουν ως πολίτες. Και εννοώ πράγματα απλά αλλά όχι δεδομένα, όπως η ευπρέπεια, η καλλιέργεια και ο σεβασμός στη διαφορετικότητα. Από τον σεβασμό στη διαφορετική άποψη μέχρι την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού.
Σακελλαροπούλου και Τασούλας «συναντήθηκαν» σε μια καλή στιγμή για την Ελληνική Δημοκρατία. Και οι δύο στήριξαν το νομοσχέδιο για την ισότητα στον γάμο. Η κυρία Σακελλαροπούλου ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο κ. Τασούλας ως Πρόεδρος της Βουλής. Τα πιο καθυστερημένα στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας, αυτά που τώρα απέκτησαν μεγαλύτερο θράσος στη νέα εποχή του Τραμπ, αντέδρασαν. Αραγε σήμερα, με τη σκληρότητα και τον απροκάλυπτο ρατσισμό που νομιμοποιεί η νέα αυτή εποχή, θα περνούσε από την ελληνική Βουλή η ισότητα στον γάμο ή θα έπεφτε η κυβέρνηση;
Στις πολιτικές και τις παραπολιτικές στήλες έχει επικρατήσει να επικρίνεται η κυρία Σακελλαροπούλου για την παρουσία της σε εστιατόριο της Αθήνας μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου, μαζί με στελέχη της κυβέρνησης, όπως ο Ακης Σκέρτσος και ο Αλέξης Πατέλης, που σήκωσαν και το βάρος της προετοιμασίας του. Σαν να επρόκειτο για έναν νόμο που στέρησε από κάποιους δικαιώματα και τον οποίο, με την παρουσία της εκεί, έτριψε τάχα στα μούτρα μιας… καταπιεζόμενης κοινωνικής μειοψηφίας. Πλήρης διαστρέβλωση. Με την ίδια λογική, η κατάργηση της προίκας –για την οποία επέμεινε η Μαργαρίτα Παπανδρέου και νομοθετήθηκε στην πρώτη τετραετία του Ανδρέα Παπανδρέου– δεν στήριξε τα δικαιώματα των γυναικών, αλλά έθιξε τα δικαιώματα των προικοθήρων.
Για τον κ. Τασούλα, η θετική του ψήφος στο νομοσχέδιο φωτίζεται ακόμη περισσότερο στις σημερινές συνθήκες ως μια στάση ξεκάθαρη και τελικά αυστηρή απέναντι σε εκείνους που παραμερίζουν βασικές αρχές για να υπηρετήσουν (μικρο)πολιτικές σκοπιμότητες. Ενώ είναι ενδιαφέρον πώς μια ψήφος κόντρα στα στερεότυπα είναι ίσως το καλύτερο επιχείρημα απέναντι στα στερεότυπα που κτίστηκαν για τον ίδιο τον κ. Τασούλα, όπως αυτό του «σκληρού δεξιού», που καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα για όσους τον γνωρίζουν έστω και λίγο.
Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου, μια εξαιρετική Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ανθρώπινη και συμπεριληπτική, παραδίδει σε έναν επιτυχημένο Πρόεδρο της Βουλής, που διαθέτει όλες τις προϋποθέσεις για να λειτουργήσει ενωτικά. Οχι μόνο μεταξύ κομμάτων και οπαδών κομμάτων, αλλά ενωτικά επί της ουσίας: για τους πολίτες μιας δημοκρατικής Πολιτείας και μιας χώρας που αντιμετωπίζει πολλαπλούς κινδύνους.
Στην εποχή που η άγνοια φωταγωγείται και το θράσος γίνεται συνταγή επιτυχίας στον πολιτικό στίβο, η καλλιέργεια του κ. Τασούλα και η εμμονή του με το διάβασμα και την κατανόηση της Ιστορίας είναι χρήσιμα εφόδια για τον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Κι αν μοιάζει αφελώς αισιόδοξη αυτή η ανάγνωση ή σαν αναστεναγμός ανακούφισης που δεν συμβαίνουν τα ίδια κι εδώ, κι αν στρογγυλεύει υπερβολικά τα πράγματα (και μοιάζει να προβλέπει όσα μένει να φανούν κατά τη θητεία του κ. Τασούλα), ας είναι. Δεν έχουμε και πολλούς θετικούς οιωνούς γύρω μας αυτές τις μέρες.
