Πράξη πρώτη
Σαν σήμερα ο Τσίπρας ανακοίνωσε το δημοψήφισμα του ΟΧΙ – ΝΑΙ. Το θέμα δεν είναι οι ψευδαισθήσεις, αλλά η μη επεξεργασία των ψευδαισθήσεων μετά τη διάψευσή τους. «Τα πιο ακριβά δίδακτρα της Ιστορίας» είχαν πει. Σωστό, μα και άδικο για όσους έβλεπαν καθαρά. Αυτούς που στοχοποίησαν και τους άφησαν και στοχοποιημένους. Θράσος! Δυστυχώς, για «να μάθεις» υπάρχει και ένα τέτοιο στάδιο για την κοινωνία. Πληρώνουν όλοι. Και αυτοί που δεν τους έπρεπε.
Ας είναι. Ετσι είναι οι νόμοι της κοινωνίας των συμπολιτών. Το «όλοι». Τουλάχιστον να έμαθαν; Αχ! Να σας πω ποια λογαριάζω την ύψιστη τραγωδία; Οτι εν τέλει μαθαίνουν παραπάνω αυτοί που ήξεραν και προηγουμένως. Αρα ενισχύεται το αδιέξοδο των νοημόνων. Οι φανατικοί οπαδοί, οι σαματατζήδες του τίποτα, έκτοτε σιώπησαν θυμωμένοι-μουτρωμένοι. Ολα παρέμειναν ανεπεξέργαστα μέσα τους. Τόσο τους κόβει.
Στον επόμενο κύκλο Ιστορίας έμαθαν μόνο να προφέρουν με αποστροφή «Ο Μητσοτάκης. Ο Μητσοτάκης», επαναλαμβανόμενα σαν λόξιγκας. Οι «περιπατητές» κομμάτων λάκισαν για πιο δυνατές εμπειρίες. Διαθέτουμε επιλογές. Μα οι πρωταγωνιστές έβγαλαν και βγάζουν γλώσσα. Γλώσσα! Να δεις! Ολα τα ήξεραν και τα ξέρουν. Ολα. Από ανέκαθεν (κι ας είναι λάθος το «από» στο «ανέκαθεν»). Φανατικοί, σχεδόν λάτρεις των διαψεύσεων και συγχρόνως πάντα, πάντα, πάντα, πάντα θριαμβευτές.
Πού το βρίσκουν τόσο θράσος! Απολαύστε, αν το αντέχετε, το ύφος τους. Εφεραν Κασσελάκη με ιαχές, ως βαθείς γνώστες. Εδιωξαν Κασσελάκη με ιαχές, ως βαθείς γνώστες. Φάμελλο για διάλειμμα, ως βαθείς γνώστες. Και τώρα αναμένουν Τσίπρα. Λογικό. Οι βουλευτές τους επείγονται, επειγόντως καιροσκοπικά, κάπου να χωθούν. Πώς να χάσεις τόσα προνόμια; Σάμπως ξέρουν και τίποτε άλλο να κάνουν; Δεν υπάρχει πιο αποκρουστικό θέαμα από τη ράτσα των θρασιμιών.
Πράξη δεύτερη
Αναμένοντας τον Τσίπρα. Υπάρχει ένα σουξέ του Αντώνη Ρέμου. «Ελα να με τελειώσεις, μόνο εσύ μπορείς». Τι επίκληση και αυτή! Και συνεχίζει: «Στο στήθος μου μη φοβηθείς μαχαίρι να καρφώσεις». Οικειοθελώς διατίθενται. Για να καταλήξει «είσαι όλα όσα έχω και δεν έχω. Σου φωνάζω, άκουσε με, δεν αντέχω». Καταλάβατε; Είναι και θέμα στοιχειώδους αυτοεκτίμησης.
Πράξη τρίτη
«Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» ωρυόταν ο Αυγενάκης της ΝΔ σε ένα περιστατικό που έγινε η αφορμή να τον απομακρύνουν από την ΚΟ του κόμματός του. «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;». Πονηρεμένα το ακούς και ως την απόλυτη ανησυχία για το ποιος στ’ αλήθεια είναι. Και πού να ξέρει ο κάθε Αυγενάκης; Πού να ξέρουν τόσο πολλοί της ελληνικής Βουλής ποιοι είναι; Ξυλοπόδαρα η εξουσία. Τζούφια ιστορία.
ΟΠΕΚΕΠΕ, μάνα μου! Η κότα έκανε το αβγό ή το αβγό την κότα; Μα, τόσο θλιβερά ανυποψίαστοι από κυβέρνηση σε κυβέρνηση! Οσο δίνεις στον Ελληνα, άλλο τόσο σου ζητάει. Δες τη Λεβεντομάνα. Τον αχόρταστο. Τους θυμάμαι να υποδέχονται τους αρχηγούς από θαλάσσης, μετά φανών και λαμπάδων. Καμάρωναν οι αρχηγοί. Ερμοι αρχηγοί! Τραγικά αναλώσιμοι. Ισα ίσα να γίνει η δουλειά!
Μαγευτικός ο τελευταίος διάλογος των ΟΠΕΚΕΠΕ ημερών μας: «750 ευρώ λείπουν. Κουτσουρεμένη πληρωμή;», «Ναι, ρε μαλάκα, σου πέσανε λίγα. Σε χάλασε ότι κάθεσαι στην καρέκλα και σου ήρθαν τριάντα χιλιάρικα». Ετσι! Ετσι ανατράφηκαν γενιές και γενιές. Η απαξίωση της πολιτικής χτίστηκε τούβλο-τούβλο. «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» διερωτώνται άπαντες. Μια μαριονέτα στα χέρια των πιο αναξιοπρεπών εκ των πολιτών, ίσως είναι η απάντηση.
Και διαχρονικά έπραξαν ό,τι μπορούσαν για να ενισχύσουν αυτό το συνήθειο. Ενα τραγελαφικό πολιτικό σύστημα στο οποίο κάθε δίκαιο αίτημα που βοηθά τη χώρα λιμνάζει για χρόνια ατακτοποίητο, ενώ αντιθέτως, κάθε άδικο ιδιώτη που ωφελεί μόνο «την πάρτη του», «σκοτώνονται» να το τακτοποιήσουν. Σκοτώνονται.
Πράξη τέταρτη
Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Μην ξεγελαστείτε ότι το λέω για καλό. Ζόμπι.
