Λυπάμαι που συναντήθηκαν οι ζωές μας κάτω από αυτές τις συνθήκες. Υποθέτω ότι δεν ήταν και πολύ στο χέρι μας, έτσι; Εγώ τουλάχιστον δεν το περίμενα ότι μια μέρα θα γειτονεύαμε. Αλλού σε είχα. Για αλλού.

Δεν είχαμε τίποτα κοινό και κοίτα μας τώρα -που ετοιμαζόμαστε να μοιραστούμε τόσο προσωπικά πράγματα. Ασε με να σου πω για τα γάντια. Είχα που λες ένα παιδάκι μικρό, σχεδόν μωρό, που ξετρελαινόταν για σκουφί και γάντια. Μέναμε σ΄ ένα μέρος τόσο μακριά από το σπίτι, σαν να μας έβγαλες σε άλλο πλανήτη, ξέρεις πώς είναι αυτά. Οταν σουρούπωνε, ανέβαινα σε ένα παγκάκι και ζήλευα τον ήλιο. Επειδή γύριζε πίσω στο σπίτι, κάθε βράδυ, χωρίς λεφτά, χωρίς χαρτιά, χωρίς βαλίτσα.

Τι σου έλεγα; Α, για τα γάντια. Το μωρό ζήταγε γάντια. «Τι τα θες, εδώ δεν κάνει κρύο». «Ομως θα μου πάρει γάντια η γιαγιά και θα τα στείλει με μια κούτα και τότε θα γίνει άσπρο χιόνι». Ούτε γελούσα, ούτε έκλαιγα. Με ένοιαζε να μην αισθάνομαι πολύ, να μην σκέφτομαι πολύ. Ισα- ίσα για να βγει η μέρα. Και η νύχτα.

Τα γάντια τα έστειλε η γιαγιά, μαζί με ένα μπλε σκουφάκι με πον-πον, αλλά δεν χιόνισε ποτέ. Οταν, μετά από καιρό, γυρίσαμε σπίτι, δεν είχα πια ένα μωρό, ξέρεις πώς είναι αυτά τα πράγματα.

Και για άλλα θα μπορούσα να σου πω. Συγγνώμη, μάλλον σε κουράζω, είναι που δεν γνωριζόμαστε αρκετά καλά. Κοίτα, σ’ αυτό το κουτί έχω το παλτό των γενεθλίων. Μου το έκανε δώρο μια φίλη μου και νόμιζα πως μου άρεσε, αλλά τελικά δεν μου άρεσε, ούτε φίλη μου ήταν τελικά. Μήπως να το δοκίμαζες; Λέω μήπως σου πάει πιο καλά. Είσαι νέα, εσένα σου πάνε όλα. Έχεις ωραία μαλλιά, πυκνά. Τα παλτά δεν πρέπει να μένουν αφόρετα.

Φλυαρώ ηλιθίως. Είναι από αμηχανία. Δεν ήθελα να έχουν διασταυρωθεί οι δρόμοι μας έτσι κι ούτε καλά καλά ξέρω πώς ακριβώς θα ήθελα να είχαμε συναντηθεί. Θα με δεχόσουν φαντάζομαι σπίτι σου. Θα μου έδειχνες δικά σου πράγματα, θα παίζαμε με τα μωρά. Θα μου έβγαζες τσάι με μέντα και δίπλα το τάσι με τους ξηρούς καρπούς και τα ζαχαρωμένα φρούτα. Να βάλω τσάι στα πράγματα. Και μέντα ή θα είναι χαζό, λες; Σίγουρα θα ξέρεις να περιποιηθείς μουσαφιρέους. Δεν σε ξέρω βέβαια καλά, μόνο από τον «κατάλογο». Ξέρεις, με τα πράγματα.

Προσπαθώ να τα συσκευάσω σε πακέτα της προκοπής. Θα γελούσες μαζί μου αν έβλεπες τι άχρηστη είμαι, έτσι όπως ζορίζομαι με τα περιτυλίγματα. Δεν θέλω να σχηματίσεις λάθος εικόνα για μένα, κοίτα, δεν είναι ότι δεν νοιάζομαι ή ότι δεν κόπιασα. Απλώς είμαι αδέξια γαμώτο.

Φλυαρώ ηλιθίως. Είναι από αμηχανία. Δεν ήθελα να έχουν διασταυρωθεί οι δρόμοι μας έτσι κι ούτε καλά καλά ξέρω πώς ακριβώς θα ήθελα να είχαμε συναντηθεί

Θέλω να ξέρεις ότι σε σκέφτομαι πολύ. Οχι μόνο τώρα με τα πράγματα, καιρό τώρα. Σ΄εκείνο το μέρος που δεν χιόνιζε, εκεί που ανέβαινα στο παγκάκι και ζήλευα τον ήλιο, πάνε χρόνια τώρα που μάθαινα για σένα. Ηξερα πως περνούσες δύσκολα, αλλά πως θα φτάναμε να ξημερωνόμαστε δυο δρόμους γειτόνισσες, δεν το περίμενα.

Τώρα κλείνω τα πράγματα. Ξέρω πως δεν είναι χριστουγεννιάτικα δώρα, αλλά κάτι με βάζει και παίζω θέατρο, πως είναι δώρα, για σένα, για τους μεγάλους, για το μωρό, για τις γιορτές. Είναι καλύτερα έτσι, αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε.

Τα δώρα δεν έχουν απ΄ έξω αυτοκόλλητα με μαρκαδόρους που γράφουν τι έχουν μέσα τα πακέτα τους. Στα περιτυλίγματα γράφω με πολύ καθαρά, μεγάλα γράμματα. Θέλω να ξέρεις πως εδώ είναι το παλτό (γυναικείο, small, ενήλικο). Τα μπουφάν (αντρικό, ενήλικο, μέγεθος medium/large). Το κουτί με τα φαγώσιμα. Εξάπαντος, πολύ καθαρά, πολύ μεγάλα γράμματα στα δέματα, γιατί δεν θέλω να σε πονέσω κατά λάθος όταν τα ανοίγεις. Μπορεί να είσαι εκείνη που δεν πρέπει με τίποτα να ανοίξει κατά λάθος το μεγάλο πακέτο. Αυτό με όλα τα πράγματα για το μωρό, με τα ζεστά τα παλτουδάκια και τις πιτζάμες-φόρμες. Το δέμα με τα μπεμπέ γάντια και το μπλε σκουφάκι με το πον-πον. Να μην είσαι εκείνη που… Θεέ μου, απλώς, κάνε να μην είσαι εκείνη. (Είχα ξέρεις, κάποτε κι εγώ ένα μωρό. Λαχταρούσε γάντια και πίστευε το χαζούλι, πως θα φέρουν μαζί τους το χιόνι).

Μπορεί απλώς, να μη σε νοιάζει πια. Μπορεί να διαλέγεις ψύχραιμα και πρακτικά, μόνο ό,τι τώρα σου χρειάζεται. Να μη σκέφτεσαι τι άλλο ή για ποιόν άλλο -έχουν πράγματα μέσα τα πακέτα. Να μη θέλεις να αισθάνεσαι πολύ. Ωσπου να βγει η μέρα. Και η νύχτα. Και μόνο τις ανατολές να ζηλεύεις κι εσύ τον ήλιο που γυρίζει κάθε πρωί πίσω στο σπίτι.

Χωρίς χαρτιά. Χωρίς λεφτά. Χωρίς βαλίτσα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News