Η Σωσώ Παπαδήμα είναι ένα σχεδόν υπαρκτό πρόσωπο. Αυτό συμβαίνει με τους τηλεοπτικούς χαρακτήρες που αντέχουν στον χρόνο γιατί πληρούν κάποιες προϋποθέσεις που στον κόσμο του θεάματος μπορούν να χαρακτηριστούν και ως τζακ ποτ. Είναι πρωτότυποι και εξόχως ενδιαφέροντες, και ενσαρκώνονται με επιτυχία.

Δεν ήταν βέβαια μόνο ο συγκεκριμένος ρόλος που θυμόμαστε, ήταν όλη η σειρά άξια να μείνει στη συλλογική μνήμη μας. Τα «Εγκλήματα» της δεκαετίας του ’90, σε σενάριο Λευτέρη Παπαπέτρου, είχαν στον πυρήνα τους κωμικά ευρήματα και χαρακτήρες που έβγαλαν την ελληνική τηλεοπτική κωμωδία από το γλυκανάλατο χιούμορ που συνήθως έχει. Ακόμα και σήμερα, δύσκολα θα δεις στην οθόνη, σε ώρα οικογενειακής θέασης μάλιστα, μια σατανική γυναίκα που ο σκοπός της ζωής της είναι να δολοφονήσει τον άντρα της γιατί την απατά.

Ομως, η Καίτη Κωνσταντίνου δεν ήταν μόνο η διαβολική Σωσώ την οποία υποδύθηκε, ήταν πολλοί ακόμη ρόλοι. Ηταν η πρώτη τρανς χαρακτήρας ελληνικής τηλεοπτικής σειράς, στο κωμικό «Κάπου σε ξέρω», ήταν η Ευανθία Σέκερη Βασίλαινα στην «Τούρτα της μαμάς», μια από τις πιο αξιόλογες κωμωδίες των τελευταίων χρόνων, ήταν η Αλέξις Βροντάκη στη σατιρική σειρά «Η Κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα». Στο θεατρικό σανίδι ήταν άλλοι τόσοι ρόλοι σε παραστάσεις που γέμισαν τις πλατείες τους, οδηγώντας τον πολύ κόσμο στο θέατρο.

Η είδηση του θανάτου της έφερε τους ρόλους της καριέρας της στο προσκήνιο. Και αν κάτι μπορεί να πει κανείς για αυτή την ηθοποιό, είναι ότι υπήρξε κομμάτι ενός εμπορικού θεάματος που όμως κατάφερε μέσα στην εμπορικότητά του να διατηρεί μια ποιότητα και να μη θεωρείται «δεύτερο», μια παγίδα στην οποία εύκολα μπορεί ένα τέτοιο θέαμα να πέσει.

Δεν είναι εύκολο να σε αγκαλιάσει το ευρύ κοινό και να μπεις στην καρδιά του για τόσο μεγάλο διάστημα, αλλά ακόμα πιο δύσκολο είναι να καταφέρεις να δώσεις στο εμπορικό προφίλ σου και μία καλλιτεχνική ταυτότητα την οποία δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ως υποδεέστερη. Η Καίτη Κωνσταντίνου ανήκε στους καλλιτέχνες που έφεραν πάνω τους αυτή την αξία, όντας κομμάτι ενός καλλιτεχνικού θεάματος που έχτιζε γέφυρες μεταξύ του κοινού και της τέχνης, στην οθόνη και στο σανίδι.

Προς τιμήν της, παρά το γεγονός ότι η τηλεόραση την είχε τυποποιήσει σε συγκεκριμένους χαρακτήρες, απόρροια βεβαίως της Σωσώς των «Εγκλημάτων», η ίδια προσπάθησε να διαφοροποιηθεί στη θεατρική πορεία της. Το 2016 την είδαμε να μεταμορφώνεται στον «Ριχάρδο τον Γ’», στο Σύγχρονο Θέατρο, ενώ στο θέατρο Μικρό Χορν υποδύθηκε την ανέραστη μανικιουρίστα, στο έργο του Ακη Δήμου «Συνέβη στο Monterey». Ενας ρόλος που δυστυχώς έμελλε να είναι ο τελευταίος της καριέρας της.

Η καλλιέργεια ασφαλώς είναι η απάντηση στο γιατί άνθρωποι σαν την Καίτη Κωνσταντίνου ξεχωρίζουν με αυτόν τον ξεκάθαρο τρόπο. Και το καταλάβαινες, όχι μόνο από την υποκριτική της υπόσταση, όπως την είχε χτίσει με τα χρόνια, αλλά και από τον τρόπο με τον οποίο μιλούσε και από όσα έλεγε σε συνεντεύξεις, όπως και από το πώς επέλεγε να χειρίζεται τη διασημότητά της ανάμεσά μας. Δύσκολο πράγμα η ταπεινότητα και η διακριτική παρουσία, όταν η οθόνη σε αναδεικνύει σε σταρ και όλοι γύρω σου σε φωνάζουν «Σωσώ» για έναν ρόλο που άφησε ιστορία.

Εξίσου διακριτικά έγραψε και το φινάλε της η Καίτη Κωνσταντίνου, παλεύοντας με τον καρκίνο χωρίς να βροντοφωνάζει τη μάχη της. Καλό της ταξίδι στο φως, εκείνο που δεν σβήνει με το κλείσιμο της αυλαίας.

ΥΓ. Είναι κρίμα που καταλαβαίνουμε όλο το μέγεθος της αξίας κάποιων ανθρώπων όταν πεθαίνουν και όχι όσο είναι ακόμα ζωντανοί. Ισως από την άλλη και ο θάνατος να λειτουργεί ως φίλτρο απόσταξης όσων αξίζει να θυμόμαστε και όταν ένας άνθρωπος φεύγει, μας απομένουν σε ένα μικρό κουτί τα ενθύμια μνήμης που αφήνει πίσω του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News