Ο αγώνας των εργαζομένων είναι σεβαστός. Ακόμα κι όταν ο ένας απεργεί στην πλάτη του άλλου, που αυτό γίνεται συνήθως στις απεργίες, όταν τα αιτήματα είναι δίκαια, έχεις τη διάθεση να υποστείς μια ταλαιπωρία προκειμένου ο διπλανός σου να πετύχει μια δικαίωση. Θα υπομείνεις κάποιες μέρες χωρίς μέσα μαζικής μεταφοράς, θ’ αντέξεις μερικές ώρες διακοπές στο ρεύμα, θα υπομείνεις και κάδους γεμάτους σκουπίδια που ευωδιάζουν σαπίλα. Θα πάθουν ζημιά τα νεύρα σου, αλλά αν έχεις μια ευαισθησία για τον διπλανό σου, θα κάνεις υπομονή.

Υπάρχει όμως ένα όριο σε όλα. Όταν μια κατάσταση το υπερβεί, πρέπει να δοθεί λύση, έστω και προσωρινή. Πρέπει να γίνει μια κίνηση διευκόλυνσης της κατάστασης και πρόσκαιρης ελάφρυνσης ενός προβλήματος, ειδικά όταν αυτό δεν απειλεί πια μόνο τα νεύρα και τις αντοχές, αλλά και την υγεία του πολίτη. Έτσι αντιλαμβάνομαι, προσωπικά, τη στάση του Μπουτάρη και την απόφασή του να αναθέσει σε ιδιωτική εταιρεία τον καθαρισμό της Θεσσαλονίκης, εφόσον κυβέρνηση και ΠΟΕ-ΟΤΑ δεν τα βρίσκουν. Είναι μια πρόσκαιρη λύση, για να σπάσει λίγο το απόστημα επειδή, αν το αφήσουμε να μεγαλώσει κι άλλο, θα μας ανέβει πυρετός.

Φυσικά, η απόφαση του δημάρχου Θεσσαλονίκης και η επιμονή του σ’ αυτή, έχει προκαλέσει αντίδραση απ’ την πλευρά των εργαζομένων που απεργούν. Συγγνώμη κιόλας όμως, τι πρέπει να κάνει ένας δήμαρχος σε τέτοιες περιπτώσεις; Να περιμένει μέχρι να παρθεί μια απόφαση με τον πολίτη να βουλιάζει κάτω από σκουπίδια; Να μένει άπραγος και να βλέπει τους τουρίστες στην πόλη του να κυκλοφορούν με μάσκες; (οι οποίες, άκουσα στις ειδήσεις, ξεπούλησαν σε κάποιες περιοχές).

Τι πρέπει να κάνει ένας δήμαρχος; Ν’ αφήσει τον πολίτη στο έλεος ενός προβλήματος να επινοεί λύσεις μόνος του; Που ήδη το κάνει, άλλωστε.  Όπως άκουσα τον ίδιο τον Μπουτάρη να λέει, πολλοί καταστηματάρχες στο κέντρο της Θεσσαλονίκης πλήρωσαν Ρομά για να μαζέψουν τα σκουπίδια έξω απ’ τα μαγαζιά τους. Έτσι είναι, και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς; Όταν το σκουπιδαριό φτάνει στο σκαλοπάτι σου, καταφεύγεις σε ό, τι να ‘ναι, βρίσκεις πατέντες. Οι οποίες πατέντες, βέβαια, δεν είναι συνήθως η καλύτερη λύση. Πληρώνεις τους Ρομά να μαζέψουν σκουπίδια, αλλά πού ξέρεις πού τα πετάνε μετά.

Κακά τα ψέματα, είμαστε πια ένα βήμα πριν υπερβούμε το όριο, αν δεν το έχουμε ήδη υπερβεί. Δεν υπάρχει πιο επικίνδυνος συνδυασμός απ’ αυτόν που ζούμε και κυρίως, από εκείνον που θα ζήσουμε τις επόμενες μέρες. Λόφοι από σκουπίδια έξω απ’ την πόρτα μας και ο υδράργυρος σε άνοδο, να υπολογίζεται ότι θα χτυπήσει 40άρια. Η ευαισθησία, ευαισθησία, αλλά δεν θα καταλήξουμε και στο νοσοκομείο περιμένοντας να συνεννοηθούν ΠΟΕ-ΟΤΑ και κυβέρνηση.

Ο Μπουτάρης υπολόγισε τα δεδομένα και πήρε μια λογική απόφαση για να ανακουφίσει τον δημότη του. Στο κάτω-κάτω, αυτό δεν πρέπει να κάνει ένας δήμαρχος; Να κοιτάει το συμφέρον των δημοτών του, ανεπηρέαστος απ’ τους πολέμους που μαίνονται μεταξύ κυβερνήσεων και διάφορων φορέων.

ΥΓ. Εγώ είμαι έγκυος στον 8ο μήνα. Δεν μπορώ να πάρω φάρμακα, προσέχω να μην κολλήσω ούτε συνάχι. Όχι να έχω σακούλες με κατσαρίδες και ποντίκια στο μπαλκόνι κι έξω απ’ την πόρτα μου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News