Θα ξεκινήσω με ένα απλό ερώτημα: αν κινούσες να πας σε μια συναυλία και διαπίστωνες ότι μαζεύονται γύρω σου 2.οοο άτομα, θα έμενες;

Εγώ θα έφευγα με ελαφρά πηδηματάκια, με δεμένα τα χέρια πίσω μου, όπως ο Οδυσσέας στο κατάρτι, μη τυχόν και τα βάλω, χωρίς να το καταλάβω, στο πρόσωπό μου. Φτάνοντας στο σπίτι, θα πέταγα τα ρούχα μου στην εξώπορτα και θα έκανα μπάνιο με αντισηπτικό τζελ από την κορυφή ως τα νύχια.

Αν, πάλι, μου άρεσε τόσο πολύ αυτή η συναυλία και δεν ήθελα να φύγω με τίποτα, θα την παρακολουθούσα με διπλή μάσκα. Το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω για να είμαι εντάξει απέναντι στο χιλιοειπωμένο «προστατέψτε τον εαυτό σας και τους γύρω σας», των ειδικών.

Οι παραπάνω δύο απαντήσεις, στο ρητορικό ερώτημα που έθεσα στην αρχή, είναι οι μόνες αποδεκτές στο μυαλό μου. Αδυνατώ, πραγματικά, να συνειδητοποιήσω, πώς γίνεται για κάποιους να υπάρχει και τρίτη απάντηση, η εξής: και να παραμένω άνετη και ωραία σε μια συναυλία όπου έχουν μαζευτεί χιλιάδες άτομα γύρω μου, και να μη βάζω και μάσκα.

Δηλαδή, πόσο αμελείς, αν όχι ασυνείδητοι, είναι αυτοί οι άνθρωποι; Πόσο βαθιά επιπόλαιοι είναι, ώστε να κάνουν τη χειρότερη δυνατή επιλογή, εκείνη που δεν έχει ούτε ψήγμα υπευθυνότητας;

Αν δεν είναι ασυνείδητοι, τότε είναι βαθιά νυχτωμένοι. Δεν έχουν ιδέα τι συμβαίνει γύρω τους, δεν ενημερώνονται ή ενημερώνονται ελλιπώς ή διαβάζουν ασυναρτησίες και νομίζουν ότι όλα είναι ένα ψέμα, μια συνωμοσία του Τζορτζ Σόρος και του Μπιλ Γκέιτς. Δεν ξέρω ποιο από τα δύο είναι χειρότερο, αλλά και τα δύο οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα, της καταστροφής. Και ο ασυνείδητος και ο βαθιά νυχτωμένος είναι εξίσου επικίνδυνοι για το σύνολο.

Τα εκατοντάδες άτομα που μαζεύτηκαν στη συναυλία του Γιώργου Σαμπάνη, στο beach bar της Χαλκιδικής, και παρέμειναν εκεί ελαφρά τη καρδία, και συνωστίστηκαν χωρίς ασπίδες προστασίας, χωρίς την ελάχιστη αίσθηση ότι κάτι κάνουν λάθος, είναι μια θλιβερή διαπίστωση ότι η ατομική ευθύνη την οποία επικαλούμαστε και στην οποία στηρίζουμε τις ελπίδες μας, είναι όνειρο θερινής νυκτός. Οχι για όλους, φυσικά, αλλά για αρκετούς. Οι οποίοι όμως, δυστυχώς, αρκούν για φέρουν την καταστροφή.

Για του λόγου το αληθές, φαίνεται πως την έφεραν. Κάποιοι από τους θεατές της συναυλίας, οι οποίοι βρέθηκαν θετικοί στον κορονοϊό, έγιναν, όπως λέγεται, αιτίες διασποράς του ιού στη Θεσσαλονίκη. Το απόγευμα της Τετάρτης που μας πέρασε, ο Σωτήρης Τσιόδρας ανέφερε στους δημοσιογράφους ότι με βάση την ιχνηλάτηση για τα δεκάδες κρούσματα (και τους δύο νεκρούς τελικά) στο γηροκομείο του Ασβεστοχωρίου, η μετάδοση έγινε από νεαρό που πήγε σε συναυλία στη Χαλκιδική –τοπικά ΜΜΕ υπέδειξαν τη συγκεκριμένη συναυλία.

Επίσης αναφέρθηκε ότι εργαζόμενος στο συγκεκριμένο beach bar κατήγγειλε ότι ζητήθηκε από το προσωπικό εχεμύθεια για τα πιθανά κρούσματα, ώστε να μη δυσφημιστεί η επιχείρηση. Και κάποιοι επιχειρηματίες, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, υπονόησαν ότι μερίδιο ευθύνης έχουν και οι καλλιτέχνες, που δεν ρίχνουν το κασέ τους: Πώς να βγει η επιχείρηση με τον κορονοϊο από τη μία, και τον καλλιτέχνη από την άλλη να ζητάει είκοσι χιλιάρικα; Τι να κάνει κι ο επιχειρηματίας, αφήνει 2.000 επιπόλαιους να συνωστίζονται δίχως αύριο, χωρίς να επέμβει, για να μην μπει μέσα.

Αλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε κι εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν.

ΥΓ. Το συμπέρασμα, όπως και να ‘χει, είναι ένα: το βαρέλι της ανευθυνότητας δεν έχει ούτε μάσκα προστασίας ούτε πάτο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News