Γιος ιερέα ο ένας εκ των κατηγορούμενων που επιτέθηκαν στον Γιάννη Μπουτάρη. «Ο γιος του ιερέα», θα μπορούσε άνετα να είναι τίτλος βιβλίου. Οτι η ζωή γράφει τα καλύτερα μυθιστορήματα, από κάτι τέτοια επιβεβαιώνεται. Ο γιος του ιερέα, πρωταγωνιστής μιας φασιστικής επίθεσης. Το τέκνο του εκπροσώπου της χριστιανικής αγάπης, καταλήγει να γίνεται εκπρόσωπος του μίσους και της ωμής βίας. Ναι, είναι μια ιστορία ζωής που έχει τα φόντα να γίνει μυθιστόρημα. Αλλά μη μας φαίνεται περίεργο, ο κόσμος είναι γεμάτος από τέτοιες ιστορίες.

Το παιδί του ιερέα λοιπόν, τραμπούκος ολκής. Ο οποίος στην απολογία του ζήτησε κλαίγοντας συγγνώμη απ’ τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης (ίσως θα έπρεπε να ζητήσει συγγνώμη κι ο ιερέας πατέρας απ’ το γιο του, γιατί προφανώς κάτι πήγε πολύ λάθος στη διαπαιδαγώγηση του παιδιού του)

Και τον χτύπησε στο στομάχι γιατί εκεί, λέει, δεν κάνει ζημιά: «…από 6 χρόνων μέχρι τα 15 χρόνια έκανα γυμναστική τρέξιμο. Είναι συγκεκριμένα σημεία που μπορούσαν να κάνουν ζημιά. Τον χτύπησα στο στομάχι, δεν κάνει ζημιά στο στομάχι». Μα, τι καλοσύνη, αλήθεια. Τι τζέντλεμαν τραμπούκος είναι αυτός, να σε ξαπλώνει κάτω με τη μπουνιά του αλλά να το κάνει σε σημείο που ξέρει ότι δεν θα σου αφήσει κουσούρι.

Εκτός βέβαια, αν είσαι καρδιοπαθής και έχεις μπαλονάκι. Σε αυτήν την περίπτωση μπορεί να σου αφήσει κουσούρι και ίσως να σε αφήσει και στον τόπο. Αλλά που να το ξέρει ο άνθρωπος ότι ο Μπουτάρης έχει τέτοιο πράγμα; Πώς να ξέρει τον ιατρικό φάκελο όσων του έρχεται στα καλά καθούμενα να βαρέσει;

Πώς του ήρθε να βαρέσει; Ιδού: «Είμαι Πόντιος και κατέβηκα να τιμήσω τη μνήμη των Ποντίων. Το πλήθος άρχισε να αποδοκιμάζει και πλησίασα για να δω ποιο ήταν το πρόσωπο αυτό. Παρασύρθηκα από ανοησία». Είδε φως και μπήκε, δηλαδή. Ή αλλιώς, είδε πέσιμο και χώθηκε. Είδε χέρια να σπρώχνουν και να δέρνουν, και άπλωσε και το δικό του.

Ολοι οι κατηγορούμενοι το ίδιο είπαν πάνω-κάτω στις απολογίες τους, οι οποίες, πρέπει να ομολογήσω είναι απολαυστικές μέσα στην αγριότητα τους. Παρασύρθηκαν απ’ το πλήθος και μπήκαν κι αυτοί στον χορό, να ρίξουν καμία. «Δεν ήξερα ποιον χτυπούσα», είπε ο 36χρονος κατηγορούμενος. Η ψυχολογία του όχλου, σε όλο της το μεγαλείο: «…χαρίζει στο άτομο το αίσθημα μιας ακατανίκητης δύναμης», γράφει ο φιλόσοφος Γουσταβο Λε Μπον, «η ανωνυμία μέσα στον όχλο και η διάχυση της ατομικής ευθύνης ελευθερώνουν τα ένστικτά του και μεταμορφώνουν το άτομο σε ένα εύπιστο, παρορμητικό πλάσμα, ικανό για κάθε ακρότητα».

Κι όταν ο όχλος διαλύεται και ο καθένας μένει μόνος, όταν η απρόσωπη βία των πολλών αποκτά πρόσωπο και επώνυμο, όταν ο τύπος που βαράει μαζί με άλλους γίνεται ο γιος του ιερέα, το παιδί του τάδε, τότε ο τραμπούκος κατεβάζει τη γροθιά και με την ουρά στα σκέλια και το βρακί του χεσμένο από τον φόβο, ζητάει συγγνώμες σε απολογίες που τις διαβάζεις και δεν ξέρεις αν πρέπει να κλαις ή να γελάς.

ΥΓ. «Είχα ακούσει και για κάποιες δηλώσεις του κ. Μπουτάρη ότι χέστηκε αν ο Κεμάλ έσφαξε τους Πόντιους» είπε ο 20χρονος γιος του ιερέα. Ο Μπουτάρης ποτέ δεν το είπε αυτό, αλλά τις έφαγε για αυτό. Να πώς τα fake news μπορούν να καταλήξουν σε μπουνιές.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News