Θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι δεν περίμενα να δω την επιστροφή της Κορομηλά. Θες από επαγγελματικό βίτσιο, θες από περιέργεια, θες από νοσταλγία, στήθηκα μπροστά στην τηλεόραση και αυτές είναι κάποιες σκέψεις που σημείωσα για ό, τι είδα:

-Η Ρούλα είχε άγχος. Λογικό. Δεν είναι χαζή, ξέρει πολύ καλά τί παίζει εδώ. Εχει τη φήμη της εθνικής παρουσιάστριας αλλά κατέκτησε τη φήμη σε μιαν άλλη εποχή, πολύ διαφορετική. Και τώρα, καλείται να αποδείξει ότι διατηρεί την αξία της στο μηντιακό χρηματιστήριο, γνωρίζοντας ότι οι περισσότεροι είναι με το δάχτυλο στη σκανδάλη, έτοιμοι να την κράξουν.

-Η Ρούλα είναι έμπειρη και φαίνεται, είναι εκατό χρόνια φούρναρης. Οσο άγχος και να έχει, συμπεριφέρεται μπροστά στην κάμερα σα να είναι σπίτι της.

-Η εθνική μας παρουσιάστρια μεγάλωσε. Δεν έχει την ορμή και την τσαχπινιά της δεύτερης, τρίτης, άντε και τέταρτης δεκαετίας. Εμένα όμως μου άρεσε που εμφανίζεται πιο γειωμένη, πιο σοβαρή, που δεν παριστάνει την παιδούλα. Η συμπεριφορά και η στάση της σέβονται τα χρόνια που έχουν περάσει. Το θέμα είναι αν και το μηντιακό χρηματιστήριο που λέγαμε, αντέχει μια πιο ώριμη Ρούλα.

-Η εκπομπή έχει έξυπνα στοιχεία. Ενα που κράτησα είναι η παρουσίαση καλεσμένου με το μοτίβο draw your life, το οποίο έχει καθιερωθεί στο youtube. Οταν λέμε ότι η τηλεόραση πρέπει ν’ ακολουθεί το διαδίκτυο, αυτό εννοούμε: να παίρνει απ’ αυτό στοιχεία και να τα ενσωματώνει στη δική της φιλοσοφία.

-Αντίθετα, δεν βρήκα καθόλου γοητευτική την αναπαράσταση της πορείας του Γιάννη Πλούταρχου. Οι αναπαραστάσεις θέλουν τέχνη και μάλλον θέλουν και λεφτά για να είναι κομψές. Αλλιώς, βγαίνει ένα αποτέλεσμα αλά «Οικογενειακές Ιστορίες».

Η Ρούλα είναι ένα τηλεοπτικό σύμβολο μιας Ελλάδας που μας απογοήτευσε και της ρίχνουμε ευθύνη για όσα τραβάμε τώρα. Το να ξαναέρχεται μπροστά σου, σου δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα

-«Θα έχει ξενόφερτο στοιχείο, δεν θα έχει;», αναρωτιόμουν. Γιατί, αν κάτι διαφοροποιήσει το συγκεκριμένο τηλεοπτικό προϊόν απ’ τα άλλα, είναι να σου δείχνει και καλλιτέχνες που δεν βλέπεις στην ελληνική tv. Εγώ προσωπικά, χάρηκα που είδα την Kovaks να τραγουδά live σ’ ένα ελληνικό τηλεοπτικό πλατό.

-Από Ελληνες καλλιτέχνες τι θα μου δείξεις που δεν έχω ξαναδεί; Που δεν έχει εμφανιστεί σε ό, τι εκπομπή υπάρχει; Θα δω και σε σένα ό, τι έχω βαρεθεί να βλέπω ν’ ανακυκλώνεται παντού; Αν ναι, πρόβλημα.

-Η εποχή μας καθορίζει. Οταν η Ρούλα ξεκίνησε τα σόου, ήμασταν μέσα στην τρελή χαρά, ανέμελοι καταναλωτές που ρουφούσαν ευμάρεια. Το Bravo Roula, όπως ήταν τότε, μας ταίριαζε γιατί ήμασταν όλη η Ελλάδα ένα σόου. Η αλλαγή, η κρίση, το άγχος, η ανασφάλεια, η ανεργία, μας έχουν βαρύνει. Το Bravo Roula που είδα είναι κι αυτό πιο βαρύ, όπως η ψυχολογία μας. Αναμενόμενο.

-Και η έλλειψη χρημάτων φαίνεται. Ή μάλλον, για να είμαι ακριβής, φαίνεται η διαφορά. Πόσα δίναμε για ένα σόου τότε και πόσα τώρα. Δυστυχώς οι προβολείς, οι γιγαντοοθόνες, τα πολλά τετραγωνικά και μερικές συνεντεύξεις και τραγούδια δεν κάνουν τη διαφορά. Και περιμένω να δω τι πατέντες θα βρουν, αν θα βρουν, για να προσφέρουν θέαμα αντάξιο ενός υπέρ-σόου, στο φιλοθεάμων κοινό.

-Η Ρούλα είναι ένα τηλεοπτικό σύμβολο μιας Ελλάδας που μας απογοήτευσε και της ρίχνουμε ευθύνη για όσα τραβάμε τώρα. Το να ξαναέρχεται μπροστά σου, σου δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα. Ημουν αρνητικά προκατειλημμένη πριν τη δω. Εντέλει, αυτό που είδα είναι καλύτερο απ’ αυτό που περίμενα. Δεν ξέρω βέβαια αν είναι τόσο καλό, ώστε να με κρατήσει μπροστά στην οθόνη και τα επόμενα Σαββατοκύριακα. Θα το δούμε στην πορεία.

ΥΓ. Και κάτι τελευταίο: είναι απόλαυση να παρακολουθείς ένα σόου παρέα με το τουίτερ. Αν δεν διασκεδάσεις με το σόου, θα διασκεδάσεις σίγουρα με το τουίτερ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News