Βάζω τη θέση μου στο παπούτσι ενός αθλητή τριάθλου. Είμαι πάνω από τον Σηκουάνα, βλέπω τα βρωμόνερα να με περιμένουν, θα πέσω μέσα τους μόλις δοθεί το σήμα εκκίνησης. Αηδιάζω και φοβάμαι για την υγεία μου αλλά σκέφτομαι πόσες θυσίες έχω κάνει για να βρίσκομαι εδώ, πόσο κόπο και χρόνο έχω ξοδέψει στην προετοιμασία που με έστειλε στους Ολυμπιακούς.

Προσπαθώ να συγκεντρωθώ στον αγώνα και η αλήθεια είναι ότι η αδρεναλίνη με βοηθάει να το καταφέρω. Οταν βουτήξω και ξεκινήσω να κολυμπώ, τα βρωμόνερα δεν θα σταθούν εμπόδιο. Καμία αηδία και κανένας φόβος μόλυνσης δεν θα με αποτρέψει από τον στόχο.

Οταν, βέβαια, βγω από εκεί μέσα, θα κάνω εμετό από την αηδία, όπως έκανε ο Καναδός Τάιλερ Μισλαβτσούκ. Δέκα φορές ξέρασε ο άνθρωπος αφού τερμάτισε. Από την πίεση και την υπερπροσπάθεια, προφανώς, αλλά υποθέτει κανείς ότι και οι συνθήκες τις οποίες ήταν αναγκασμένος να υποστεί έπαιξαν τον ρόλο τους. Αηδιασμένη δήλωσε και η βελγίδα αθλήτρια Τζολίν Βερμέιλεν, η οποία ανέφερε ότι κατά την κολύμβηση ένιωσε και είδε πράγματα στο νερό που δεν θα έπρεπε να σκεφτόμαστε.

Ολοι καταλαβαίνουμε τι μπορεί να ένιωσε και να είδε. Κολύμπησε ανάμεσα σε λύματα και περιττώματα, γιατί το βασικό πρόβλημα της μόλυνσης του Σηκουάνα είναι από τις αποχετεύσεις. Δεν είναι τωρινό, είναι πρόβλημα εκατό χρόνων. Και είναι απορίας άξιο γιατί οι διοργανωτές των Ολυμπιακών Αγώνων επέμεναν να χρησιμοποιηθεί ο ποταμός για το τρίαθλο. Το ρήμα «επιμένω» είναι λίγο για να περιγράψει την εμμονή τους με τον Σηκουάνα. Φάνηκε από την τελετή έναρξης, άλλωστε, που ατυχώς τοποθετήθηκε ολόκληρη μέσα στον ποταμό, καταλήγοντας σε ένα αντιτηλεοπτικό θέαμα.

Ως έναν βαθμό, λογικό να θέλει το Παρίσι να προβάλει και να εκμεταλλευτεί έναν ποταμό που καθορίζει την ταυτότητά του. Αλλά και τόσο κόλλημα πια; Είναι τουλάχιστον ατυχές να αναγκάζεις αθλητές να κολυμπήσουν μέσα σε βρώμικα νερά που, όσο και να προσπαθείς, δεν υπάρχει περίπτωση να καθαρίσουν και να είναι ασφαλή. Δε είναι τυχαίο που το κολύμπι απαγορεύεται στον Σηκουάνα εδώ και έναν αιώνα.

Η επιχείρηση καθαρισμού του ποταμού ήταν επίσης ένα σίριαλ. Εκτός από μια εξαιρετικά δαπανηρή διαδικασία που κόστισε 1,4 δισ. δολάρια, αποδείχτηκε και μια μάταιη προσπάθεια, γιατί τα νερά μολύνονται ξανά, αμέσως. Αρκεί μια βροχή για να αυξήσει τα επίπεδα βακτηρίων E.coli. Μια γουλιά μολυσμένου νερού μπορεί να προκαλέσει ασθένειες στο ουροποιητικό σύστημα ή στα έντερα. Και οι αθλητές δεν καταπίνουν μια γουλιά, καταπίνουν λίτρα ολόκληρα ενόσω αγωνίζονται.

Οι διοργανωτές ακυρώνουν προπονήσεις, παίζουν με τις μέρες, περιμένουν πότε οι μετρήσεις θα βγάλουν τον ποταμό καθαρό, συσκέπτονται για να βρουν λύσεις, μέχρι που σκέφτονται να φτιάξουν περιφραγμένο χώρο μέσα στον ποταμό για να γίνουν εκεί τα αγωνίσματα. Γιατί αν δεν γίνουν εκεί, λες και θα χαθεί κάποιο στοίχημα, λες και θα χαθεί ο κόσμος.

Θέλεις να τους φωνάξεις «Ελεος πια με τον Σηκουάνα! Ξεκολλήστε!». Κανένας λογικός άνθρωπος δεν θέλει να πέσει εκεί μέσα, κανένας λογικός άνθρωπος δεν πείθεται ότι η κολύμβηση στον Σηκουάνα είναι ευχάριστη και ασφαλής, ακόμα κι αν είδε τη δήμαρχο του Παρισιού Αν Ινταλγκό να πλατσουρίζει εκεί πριν δύο βδομάδες, σε μια προσπάθεια να αποδείξει ότι τα νερά είναι καθαρά. Δεν είναι, τι να κάνουμε! Και μάλλον δεν θα είναι ό,τι και να κάνετε. Αποδεχτείτε το.

Εδώ, βέβαια, καταλαβαίνεις και τον καημό της κάθε χώρας. Τον ψυχαναγκασμό της αλλά και την ικανότητά της να βγαίνει από αυτόν, να προσαρμόζεται και να αποδέχεται την πραγματικότητα. Ο Σηκουάνας είναι το φετίχ του Παρισιού. Και δεινόσαυρος να εμφανιστεί, τον ποταμό θα τον χρησιμοποιήσουν πάση θυσία στους Αγώνες τους. Είναι το ιερό τοτέμ τους και δεν υπάρχει περίπτωση να τον βγάλουν από το πλάνο.

Το θέμα είναι, βέβαια, ότι τον ψυχαναγκασμό τους τον πληρώνουν και άλλοι. Κάποιοι αθλητές θα είναι άρρωστοι μετά τον αγώνα τους. Κι αν δεν είναι, θα βλέπουν εφιάλτες με περιττώματα να κολυμπούν δίπλα τους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News