… Aυτά ήταν τα λόγια του πατέρα μου, όταν ήρθαμε για πρώτη φορά στην Ελλάδα από την Ροδεσία, τώρα Ζιμπάμπουε, στην αρχή της δεκαετίας του 1970, και με πήρε να μου δείξει ένα μαγαζάκι που είχε αγοράσει λίγα χρόνια πριν, σε μια ωραία στοά της Πανεπιστημίου.

Τον ρώτησα γιατί, και μου εξήγησε ότι η επιστήμη προοδεύει, η φαρμακευτική βιομηχανία μεγαλώνει, καινούργιες αρρώστιες ξεφυτρώνουν, … άρα;

Εύκολο: χάπια, κρέμες, σιρόπια, εμβόλια… «Δεν θα σου λείψει ποτέ η πελατεία».

Χώρια που πουλάς πλέον και άλλα πράγματα, όχι μόνο φάρμακα: κολόνιες, βιταμίνες, οδοντόπαστες, σαπούνια, κρέμες προσώπου, γυαλιά ηλίου και πρεσβυωπίας, μπισκότα βρόμης, σοκολάτα μαύρη χωρίς ζάχαρη, …».

Εμένα, ο κύριος Σωτήρης μου παίρνει και την πίεση, και με συμβουλεύει να πηγαίνω τις Κυριακές στην Παναγία Ελευθερώτρια, γιατί «εκεί θα βρεις το καλύτερο φάρμακο»!

Δεν είχε προβλέψει ο καημένος ο μπαμπάς μου τον κορονοϊό, που αυτός κι αν επλούτισε πολλά φαρμακεία: Να τα τεστ. Να οι μάσκες. Να τα αντισηπτικά. Ολημερίς πασαλειβόμασταν με διάφορα.

Καταπίναμε συμπληρώματα για να ενισχύσουμε το ανοσοποιητικό. Και τώρα ακόμα, όσους άφησε η covid με άλλα προβλήματα, ακόμα τραβιούνται…

Πέραν αυτού, υπάρχει και ένα ακόμα στοιχείο που ανεβάζει ακόμα πιο πολύ το επάγγελμα.

Η ανεξέλεγκτη συνταγογράφηση. Ή και η μη συνταγογράφηση.

Πριν μερικά χρόνια, πήγα στο Λονδίνο. Εκεί, διαπίστωσα ότι είχα ξεχάσει ένα φάρμακο για το στομάχι στην Αθήνα. Απέναντι είδα ένα φαρμακείο. Πήγα και το ζήτησα. Μου είπε η φαρμακοποιός ότι «αυτό χρειάζεται συνταγή». Και πρότεινε, αν δεν είχα δικό μου γιατρό στο Λονδίνο (είχα, όταν ζούσα εκεί, αλλά όχι πια), να πω στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου να καλέσουν τον δικό τους ιατρό, να με εξετάσει, και αν κρίνει ότι το χρειάζομαι, να μου γράψει το φάρμακο για το στομάχι.

Την παρακάλεσα ξανά, μήπως με λυπηθεί. «Καταλαβαίνω, μακάρι να μπορούσα να σας βοηθήσω, but it’s the law!», απάντησε. Ηταν σαν να έκλεινε μπροστά μου, ερμητικά, μια πόρτα από ατσάλι. Παρόλα αυτά, την ευχαρίστησα και ζήτησα συγγνώμη.

Διότι σε μερικές χώρες της Ευρώπης, αν όχι σε όλες, όταν σου λέει κάποιος «συγγνώμη, αλλά αυτός είναι ο νόμος», δεν μπορείς να πεις τίποτ’ άλλο από «ευχαριστώ και με συγχωρείτε».

Τώρα στην Ελλάδα, με την άυλη συνταγογράφηση, η αλήθεια είναι ότι έχουν τακτοποιηθεί τα πράγματα, σε μεγάλο βαθμό.

Ομως, οι τρεις απλές λεξούλες «είναι ο Νόμος», ακόμα δεν περνάει σε πάρα πολλούς πολίτες. Δύο, οι βασικοί λόγοι. Ο πρώτος, ό,τι δεν θα σε πιάσουν. Κι ο δεύτερος, ότι αν σε πιάσουν, όλο και κάποια άκρη θα βρεις για να σου σβήσουν το πρόστιμο.

Αν πλησιάζουν δε και γιορτές, Χριστούγεννα, Πάσχα και Εθνικές, χαρίζονται τα πρόστιμα γιατί «πώς θα πάνε οι άνθρωποι στα χωριά και στα νησιά τους;».

Νόμος είναι, επίσης, να μην παρκάρεις σε πεζοδρόμια. Τα οποία, έτσι κι αλλιώς, δεν είναι πεζοδρόμια. Οποιος δοκιμάσει να περπατήσει στα περισσότερα από αυτά, την έχει πατήσει: Τα ‘χουν στενέψει, ο χώρος να περάσεις είναι ελάχιστος και, τέλος, είναι κατειλημμένα από μηχανάκια, αυτοκίνητα και κάδους απορριμμάτων – που συνήθως είναι στο οδόστρωμα!

Για παράδειγμα, στην αριστοκράτισσα Κηφισιά (και το λέω με καμάρι, γιατί έτσι την έμαθα και έτσι την βλέπω πάντα), αν π.χ. τολμήσεις να περπατήσεις από το κέντρο της και προς την Πλατεία Κεφαλαρίου από την οδό Κολοκοτρώνη, πρώτον δεν περνάς με τίποτα, και δεύτερον ακόμα και ο δρόμος είναι τίγκα από τα διπλοπαρκαρισμένα. Εκεί, υπάρχει ένα μικρός στρατός από παρκαδόρους που, για τους τοπ πελάτες τα βολεύουν πολύ «μαεστρικά» μεν, πολύ παράνομα δε.

Εννοείται ότι δεν περνά από εκεί κανένα «όργανο». Κι αν περάσει, λέμε αν, απλώς θα περάσει…

Τα ίδια, και ίσως και χειρότερα συμβαίνουν σε άλλα μέρη της Αθήνας, με πιο κραυγαλέο case study το κέντρο της πόλης. Οπου τα πεζοδρόμια έχουν γεμίσει τραπεζοκαθίσματα – ακόμα και εκεί που ο χώρος είναι ελάχιστος.

Εδώ διακόπτω. Γιατί βρήκα χώρο στο πεζοδρόμιο ακριβώς έξω από το φαρμακείο, και θέλω να πάρω το ίδιο φάρμακο που δεν μου έδινε η παλιοαγγλίδα επειδή δεν είχα συνταγή. Ούτε και τώρα έχω. Α, ρε Ελλαδάρα μου!

ΥΓ: Επιστρέφω στο Λονδίνο. Οπου κάποτε ξεκίνησα με την σύντροφό μου από το Kent για να δούμε μια θεατρική παράσταση. Βρήκαμε μια θέση στάθμευσης, αλλά δεν προσέξαμε ότι ήταν μόνο για κατοίκους εκείνου του δρόμου. Επιστρέφοντας, βρήκαμε το αυτοκίνητο «κλειδωμένο», με μια μεγάλη, σιδερένια «δαγκάνα» (clamp) στον ένα τροχό και μια κλήση στο τζάμι, που μας καθοδηγούσε που να πάμε για να μας το ξε-κλαμπάρουν! Κοντολογίς, πήγαμε εκεί που μας είπαν, πληρώσαμε 100 λίρες θυμάμαι, τότε, και επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο μέχρι να έρθουν. Φύγαμε τελικά στη 1 τη νύχτα, από τις 11 που τελείωσε το θέατρο. Το μάθημα το πήραμε. Τα χάπια μου, όχι!…

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News