Εξι χρόνια μετά την αποδοκιμασία του από το εκλογικό σώμα, ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να κάνει κάτι γι’ αυτό: να ακολουθήσει την καρδιά του και να παραιτηθεί από βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ― και ενδεχομένως να ιδρύσει νέο κόμμα.

Αυτή η κίνηση ήταν ασυνήθιστη για τα ελληνικά δεδομένα, καθώς οι διατελέσαντες πρωθυπουργοί είθισται να αποφεύγουν τη φθορά της καθημερινής ενασχόλησης με τα κοινά και περιμένουν υπομονετικά μήπως κληθούν να αναλάβουν την Προεδρία της Δημοκρατίας, ή έστω της Συνεταιριστικής Ενωσης Καπνοπαραγωγών Ελλάδος.

Ο κ. Τσίπρας όμως δεν είναι σαν τους άλλους πρωθυπουργούς. Ο άνθρωπος που ξεκίνησε από την ΚΝΕ για να φτάσει να συγκυβερνήσει με τον αγωνιστή της δημοκρατίας Πάνο Καμμένο δεν είναι έτοιμος να παροπλιστεί ως Επίτιμος. Το πρότυπό του άλλωστε δεν είναι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αλλά ο Ανδρέας Παπανδρέου, που παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία μόνο και μόνο για να μπορέσει να πεθάνει σαν άνθρωπος λίγο αργότερα.

Γιατί όμως ο κ. Τσίπρας αποφάσισε να αντιδράσει τώρα, επιδεικνύοντας αντανακλαστικά Ραντανπλάν; O μόνος που μπορεί να δώσει απάντηση με βεβαιότητα είναι ο πρώην πρωθυπουργός, και στην ανακοίνωσή του δεν φαίνεται διατεθειμένος να το κάνει, και συνεπώς το πεδίο είναι ανοικτό στην εικοτολογία που αρμόζει στην περίσταση.

(Εδώ ας κάνουμε μια παρένθεση για το κείμενο της ανακοίνωσης του κ. Τσίπρα, που μοιάζει να είναι προϊόν ομάδας επικοινωνιολόγων με χρήση τεχνητής νοημοσύνης. Καταφέρνει να χωρέσει Αντώνη Σαμαράκη [Ζητείται Ελπίς], Ναζίμ Χικμέτ [Ομορφη Θάλασσα],  Μαχάτμα Γκάντι και Μπαράκ Ομπάμα [Να γίνουμε όλοι εμείς η αλλαγή που προσδοκούμε], γεμάτο με έννοιες, φράσεις και λέξεις-κλειδιά που θα ταίριαζαν σε παρουσίαση απορρυπαντικού, διαφήμιση κλιματιστικών ή βιογραφικό υποψηφίου δημοτικού συμβούλου).

Ενας λόγος που αποφάσισε να κινηθεί τώρα ο κ. Τσίπρας θα μπορούσε να είναι για να δημιουργήσει ενδιαφέρον για το βιβλίο που έχει γράψει και καταθέτει την άποψή του για τα πεπραγμένα του 2015-2023, το οποίο κυκλοφορεί σύντομα, όπως μας πληροφορεί το «επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα» (οποία κομψή διατύπωση!).

Είναι γνωστό ότι ο κ. Τσίπρας έχει στρατιές συμβούλων που επεξεργάζονται το rebranding του προϊόντος Alexis Tsipras, αλλά ακόμα και με όρους marketing ένα resignation είναι overkill, αρκούσε ένα book presentation με τους usual suspects.

Ενας άλλος πιθανός λόγος που αποφάσισε να κινηθεί τώρα ο κ. Τσίπρας είναι ότι έκρινε πως έχει περάσει ικανό χρονικό διάστημα ώστε οι πολίτες να έχουν ξεχάσει τι είδους διαχείριση έκανε στην εντολή που πήρε το 2015 με 2.245.978 ψήφους (το 2023, στις τελευταίες εκλογές που ηγήθηκε του ΣΥΡΙΖΑ, του έδωσαν μόλις 930.013 ψήφους). Εχει άλλωστε προστεθεί στο εκλογικό σώμα μια νέα γενιά ψηφοφόρων που δεν έχουν ουσιαστικά μνήμη από τα χρόνια και τον τρόπο της διακυβέρνησής του.

Η πολιτική αγρανάπαυση συνήθως ευνοεί τους πολιτικούς και, με τις κατάλληλες συγκυρίες, μπορεί να οδηγήσει στη δόξα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, για παράδειγμα, ευνοήθηκε εμμέσως από την επταετή δικτατορία γιατί όταν επέστρεψε στην Ελλάδα υπήρχε ήδη μια νέα γενιά ψηφοφόρων που δεν είχαν ουσιαστική μνήμη από τη δράση του στη δεκαετία του 1960, σε αντίθεση με τους παλαιότερους που την θυμόντουσαν και δεν ήθελαν να τον δούνε ούτε ζωγραφιστό. Ιδρυσε το ΠΑΣΟΚ το 1974 και μετά από άλλη μία επταετία (και άλλη μία γενιά ψηφοφόρων), έγινε πρωθυπουργός.

Ο ουσιαστικότερος λόγος που αποφάσισε να κινηθεί τώρα ο κ. Τσίπρας είναι μάλλον θέμα συγκυριών. Η δημιουργία ενός κόμματος προϋποθέτει, πλην των άλλων, χρηματοδότηση πολύ πέραν της βουλευτικής αποζημίωσης. Η χρηματοδότηση αυτή μπορεί να προέρχεται από ομοϊδεάτες του, από ανθρώπους που πιστεύουν σε αυτόν, ή από επιχειρηματίες που επενδύουν (θα έλεγα στοιχηματίζουν) στην επικράτησή του.

Θυμίζω ότι πριν από λίγες εβδομάδες εξαγοράστηκε από τον επιχειρηματία κ. Μελισσανίδη η «Εφημερίδα των Συντακτών», που ήταν ό,τι πλησιέστερο σε Εφημερίδα της Κυβερνήσεως του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του κ. Τσίπρα προσωπικώς και της οικογενείας του (όλοι οι άνω των 20 ετών θυμόμαστε την πρωτοσέλιδη συνέντευξη της συζύγου του κ. Τσίπρα το 2018), ενώ από πέρυσι ο τίτλος της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία» έχει εξαγοραστεί από τον επιχειρηματία κ. Μαρινάκη, και συχνά προαναγγέλλεται η στελέχωση και η έκδοση της εφημερίδας. Και οι δύο εφημερίδες (αλλά και ιστοσελίδες και άλλα ηλεκτρονικά μέσα) θα είχαν ενδιαφέρον για την ίδρυση ενός νέου, μη φθαρμένου κόμματος από τον κ. Τσίπρα, το οποίο θα στήριζαν ή θα εκπροσωπούσαν εν όψει εκλογών.

Μίλησα για ενδιαφέρον και όχι για συμφέρον (αμοιβαίο ή διαπλεκόμενο), γιατί όπως το έχει διατυπώσει καλύτερα ο Πάνος Θεοδωρίδης από το 1996, «δεν έχω λόγο να σας αποκρύψω την αγωνία του εκδότη καθώς φεύγουνε τα χρόνια κρατώντας το μαρτίνι στην πισίνα, τον δημοσιογράφο που υποφέρει κάθε βράδι από τον κολικό που προκαλεί η άγραφη αλήθεια, την πάρεση του πολιτικού που αδρανεί μέσα στη στείρα δραστηριότητα ενός εργώδους τίποτε. Βλέπετε, μόνον το ενδιαφέρον διαπλέκεται. Το συμφέρον, ποτέ».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News