Η ευφορία των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας με αφορμή την υποψηφιότητα του Κώστα Τασούλα για την Προεδρία της Δημοκρατίας έχει μια ασυμμετρία. Μεταδίδουν οι περισσότεροι μια αίσθηση ότι αναγεννήθηκε το κόμμα και, πάντως, ότι επανήλθε στον «ορθό δρόμο».

Δεν είναι κακό να αισθάνεται ικανοποιημένος κάποιος κοινοβουλευτικός ή κομματικός από τις επιλογές του Πρωθυπουργού των τελευταίων μηνών. Κατά χρονολογική σειρά: Απόστολος Τζιτζικώστας στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Κώστας Τασούλας στην Προεδρία της Δημοκρατίας, Νικήτας Κακλαμάνης Πρόεδρος της Βουλής. Θα μπορούσαν να είναι επιλογές οποιουδήποτε αρχηγού της ΝΔ και πάντως δεν είναι αντιπροσωπευτικές του πολιτικού χαρακτήρα του Μητσοτάκη.

Είναι όμως προφανής και αυτονόητος ο λόγος για τον οποίο έλαβε αυτές τις αποφάσεις ο Πρωθυπουργός. Δεν είναι προφανές και αυτονόητο το γιατί χαίρονται οι υπόλοιποι.

Ο Μητσοτάκης γνωρίζει εδώ και καιρό τι συμβαίνει στο κόμμα και στην ΚΟ. Και αφότου κατέγραψε και εμπέδωσε το μήνυμα των ευρωεκλογών, έκανε αυτά που όφειλε για να κλείσει τρύπες και να μετριάσει αντιδράσεις.

Την ίδια στιγμή, η ικανοποίηση των υπολοίπων δεν έχει να κάνει τόσο πολύ με μια δεξιά στροφή του Μητσοτάκη ή με μια πολιτική του μετάνοια.

Κάπου εδώ ξεκινούν ορισμένες αυταπάτες ενός –έστω περιορισμένου– κύκλου υπουργών, βουλευτών, στελεχών  και οπαδών.

Ο Πρωθυπουργός δεν έχει υποστεί κάποια ιδεολογικοπολιτική μετάλλαξη· ούτε και θα σταματήσει να αξιοποιεί στελέχη εκτός του στενού κομματικού περίγυρου, αν το κρίνει σκόπιμο. Στην παρούσα συγκυρία λαμβάνει αποφάσεις με γνώμονα την αναγκαία συσπείρωση και με το βλέμμα στις εκλογές.

Ο πραγματικός λόγος χαράς και ικανοποίησης των βουλευτών και των στελεχών δεν είναι η διόρθωση πορείας προς τα δεξιά. Είναι η αίσθηση ότι ο Μητσοτάκης δεν λαμβάνει πλέον αποφάσεις ερήμην τους και ότι τους λαμβάνει υπόψη. Μπορεί και να πιστεύουν ότι επέβαλαν στον Πρωθυπουργό την απόφαση να μην προτείνει εκ νέου την Κατερίνα Σακελλαροπούλου και εν μέρει να έχουν δίκιο.

Οσοι αναμένουν, όμως, θεαματικές αλλαγές στην πολιτική φιλοσοφία και αντίληψη του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι πιθανό να απογοητευθούν. Γι’ αυτό και οι εκδηλώσεις ενθουσιασμού θα έπρεπε να συγκρατηθούν κάπως. Είναι ευνόητο ότι με τις πολιτικές επιλογές των τελευταίων μηνών επιχειρείται μια συγκράτηση ή και ανακοπή των διαρροών προς τα δεξιά. Πιθανόν και να επιτευχθεί σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, αλλά δεν θα γινόταν και να συνεχίσει το Μαξίμου να σφυράει αδιάφορα.

Από εδώ κι έπειτα, όμως, όλα θα φανούν στην πολιτική πράξη. Τα πεδία των προκλήσεων εν πολλοίς συμπίπτουν και με τις πολιτικές ανησυχίες βουλευτών και εκλογικού ακροατηρίου. Είναι η ασφάλεια, η γνωστή ακρίβεια, οι συγκοινωνίες και τόσα άλλα.

Κάποια από αυτά έχουν «δεξιές» λύσεις, όπως το «νόμος και τάξη» (και, παρεμπιπτόντως, κεντροαριστερούς αρμόδιους υπουργούς), κάποια άλλα δεν χρωματίζονται πολιτικά και κομματικά. Ολα όμως κρίνονται εκ του αποτελέσματος και εκεί θα μετρηθούν τα πάντα.

Εν αναμονή της προσεχούς περιόδου και των όσων θα κατορθώσει η κυβέρνηση (ή όχι) σε όλα τα πεδία εκκρεμοτήτων, χαρούμενοι βουλευτές και μη δεν θα πρέπει να πορεύονται για πολύ ακόμη σε νέφη αυταπάτης.

Πολύ απλά, οι εκλογές εξακολουθούν να κερδίζονται στο Κέντρο.

Η εκλογική αριθμητική είναι απλή και το δόγμα Μητσοτάκη γνωστό.  Η συνταγή της εκλογικής νίκης έχει δύο βασικά συστατικά, τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση του κομματικού πυρήνα και την κυριαρχία στον χώρο των μετριοπαθών, κεντρώων ή όπως αλλιώς θέλει κανείς να τους ονομάσει. Με λίγα λόγια, όποια στρατηγική κίνηση και αν κάνει ο Πρωθυπουργός, δεν πρόκειται ποτέ να  χορέψει στους ρυθμούς της Λατινοπούλου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News