Κυνήγα τις στιγμές. Ταλαιπωρήσου, ξεβολέψου, ξοδέψου.

Αρκεί να ξέρεις να τις στοχεύεις.

Και εμείς, μαζί με μερικές χιλιάδες ακόμα, σκοπεύσαμε σωστά στην Επίδαυρο, στην εναρκτήρια παράσταση του 70ού Φεστιβάλ Αθηνών, παρακολουθώντας την «Αντιγόνη» από τον γερμανό σκηνοθέτη Ούλριχ Ράσε.

Η σκηνή όπου βρίσκονται οι ηθοποιοί, ένας δίσκος που περιστρέφεται αργά, σταθερά. Συνέχεια γυρίζει, δεν σταματά ποτέ. Οπως η ίδια η ζωή, ο χρόνος, οι σκέψεις μας και οι πεποιθήσεις μας.

Οι ηθοποιοί, για να παραμείνουν στο ίδιο σημείο και ενώ ο δίσκος της σκηνής περιστρέφεται, μετακινούνται στην αντίθετη κατεύθυνση. Σαν κυλιόμενος διάδρομος. Χρειάζεται προσπάθεια για να μείνεις στο ίδιο σημείο σταθερός. Αλλιώς, παρασύρεσαι…

Τους παρακολουθούμε. Προσπαθούμε να δαμάσουμε το μυαλό μας και να τους αφοσιωθούμε.

Η Επίδαυρος γύρω μάς περιποιείται με τα καλύτερά της. Ελαφρύ αεράκι που δροσίζει και μεταφέρει μυρωδιές από αρωματισμένους θεατές, ροζ λόφοι προς τη θάλασσα, ένα νεαρό φεγγάρι που ήθελε και αυτό να συμμετέχει στην γιορτή που έχει ριζώσει σε αυτά τα μαγικά μέρη.

Πάμε. Αρχίζουμε.

Σκληρή μουσική υπόκρουση. Κάτι που μοιάζει να τρίζει συνεχώς. Να μη σε αφήνει να χαλαρώσεις. Να είσαι τεντωμένος.

Ολη η ιστορία ξεδιπλώνεται αμέσως μπροστά σου, στα πρώτα λεπτά. Σαν κάποιος να σου διαβάζει το πρόγραμμα της ταινίας για να ξέρεις τι θα δεις.

Ο Πολυνείκης θα πρέπει να παραμείνει άταφος γιατί παρέβη τους νόμους.

Και κάτι άλλο όμως είναι αλλιώτικο σε αυτά που ακούμε. Ο εκφερόμενος λόγος είναι διαφορετικός.

Δεν έχει συναίσθημα, δεν έχει ηλικία, δεν έχει γένος, δεν έχει κίνηση.

Δεν έχει ηχόχρωμα. Ερχεται παγωμένος, κρυστάλλινος, λίγο αγχωτικός μερικές φορές.

Σαν να ακολουθεί τους χτύπους της καρδιάς.

Προσπαθούμε να προσαρμοστούμε. Να ετοιμάσουμε τους υποδοχείς μας. Και έρχεται η μαγεία των λέξεων, των στίχων, να χαραχθούν μέσα μας.

«Νίκησαν τα κοντάρια τους και μοιράστηκαν τον θάνατο».

Αναφερόμενος στους αδελφούς Ετεοκλή και Πολυνείκη, που σκοτώθηκαν και οι δύο στη μεταξύ τους μάχη.

Μια ζωντανή ανάγνωση, χωρίς μολύβι για υπογραμμίσεις, χωρίς χαρτί για σημειώσεις.

Εκφέρονται οι στίχοι, οι σκέψεις, οι ιδέες, και εμείς με μια απόχη να τις κυνηγάμε σαν πεταλούδες, πριν συνεχίσουν στους λόφους της Αργολίδας.

«Υπάρχει πιο γλυκιά φωνή από του γιου σου;», αντηχεί ο Κρέων όταν σχεδόν όλα έχουν χαθεί.

«Γεννήθηκα για να αγαπώ και όχι να μισώ» είπε η Αντιγόνη πριν φυλακιστεί ζωντανή στην είσοδο του Αδη.

Είναι μερικές από τις πεταλούδες που έφερα μαζί μου από τη βραδιά της «Αντιγόνης» του Σοφοκλή.

Τι θα έγραφε σήμερα ο Σοφοκλής;

Ο Κρέων θα ήταν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και οι κτηνοτρόφοι που πασχίζουν να επιβιώσουν στα βουνά θα ήταν η Αντιγόνη;

Ή μήπως η Αντιγόνη θα ήταν η προσπάθεια εκσυγχρονισμού και ενδυνάμωσης των κτηνοτρόφων σε σύγχρονους και αυτόνομους και ο Κρέων η αρρωστημένη σχέση εξάρτησης και διασύνδεσης μεταξύ ψηφοφόρων και ανυπούργητων βουλευτών;

Η ζωή είναι μια πάλη αξιών που δεν μένουν σταθερές, αλλά κινούνται συνεχώς, όπως η σκηνή στην Επίδαυρο.

Και εμείς να ζούμε πότε σταθεροί με τις παραδόσεις και πότε μετακινούμενοι με το νέο και το σύγχρονο.

Αλλά η ζωή είναι και στιγμές, όπως η παρακολούθηση της δημιουργίας του ελληνόφωνου Σοφοκλή πριν από 2.500 χρόνια, μέσα από τη διάνοια ενός γερμανού αρχαιολάτρη και την εκφορά από νεοέλληνες ταλαντούχους δραματουργούς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News