Ενας 37χρονος ζει εδώ και λίγες ημέρες με τους νεφρούς του μικρού Αγγελου, του αγοριού που έμεινε εγκεφαλικά νεκρό μετά τη φρικτή κακοποίηση της μητέρας του. Ο άνδρας στον οποίο μεταμοσχεύθηκαν τα όργανα έπασχε από νεφρική ανεπάρκεια και βρισκόταν σε λίστα αναμονής από το 2010. Η καρδιά του αγοριού ταξίδεψε στη Γερμανία για να σώσει ένα συνομήλικο παιδί. Οταν παρέλαβαν τα όργανά του στο χειρουργείο, οι γιατροί κράτησαν ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του, δηλώνοντας συγκλονισμένοι που είχαν μπροστά τους ένα τόσο δα κορμάκι και συγκινημένοι ταυτόχρονα που το μικρό αυτό πλάσμα χάρισε ζωή σε άλλους ανθρώπους.

Μεγάλο πράγμα η δωρεά οργάνων. Μια πράξη αλτρουισμού που φέρει πάνω της τη μέγιστη αγάπη για τον συνάνθρωπο. Η στάση μιας κοινωνίας απέναντι σε αυτό το ζήτημα φανερώνει πολλά για το ποιον της, για τις νοοτροπίες που συνδέουν τα μέλη της και την ευαισθησία με την οποία αντιμετωπίζει το ένα το άλλο. Στην εκπομπή «Ο κόσμος μέσα μας» (Attica) το θέμα βρέθηκε προ ολίγων ημερών στο επίκεντρο με αφορμή την ιστορία του Τάσου Μαρκουίζου, του γνωστού Ιαβέρη, και του γιου του Κώστα. Ο πατέρας έδωσε τον έναν νεφρό του στον γιο του, ο οποίος ήταν για χρόνια νεφροπαθής.

Οι ειδικοί επί του θέματος που μίλησαν στην εκπομπή ανέφεραν ότι, παρά τα βήματα προόδου που έχουν γίνει στον συγκεκριμένο τομέα, η Ελλάδα είναι πολύ πίσω. Ο Ελληνας αντιμετωπίζει με φόβο και δισταγμό τη δωρεά οργάνων. Και όσο απλοποιημένη κι αν είναι η διαδικασία (κυριολεκτικά με μερικά κλικ μπορείς να εγγραφείς στο εθνικό μητρώο οργάνων και ιστών), δεν τολμά να γίνει δότης. Οχι για να δώσει το νεφρό του, όπως έκανε ο Ιαβέρης στον γιο του και όπως κάνουν και άλλοι προκειμένου να σώσουν έναν δικό τους άνθρωπο, αλλά για να γίνει δότης οργάνων μετά θάνατον.

Φταίει η ελλιπής ενημέρωση για την έλλειψη ευαισθητοποίησης που θα κάνει κάποιον να πάρει την απόφαση; Πολύ πιθανόν να είναι ο κύριος λόγος. Η άγνοια φέρνει καχυποψία και ανασφάλεια, ενώ αφήνει και τις προκαταλήψεις να κατακτούν τη συνείδηση. Προκαταλήψεις προερχόμενες από διάφορα μονοπάτια, όπως και δεισιδαιμονίες μεταφυσικής προέλευσης, από τα θρησκευτικά πιστεύω για παράδειγμα, που δίνουν στο νεκρό σώμα τη δική τους εξήγηση και υπόσταση.

Δεν πίστευα ότι θα δω συνανθρώπους μου να αντιδρούν αρνητικά στο γεγονός ότι ένα άτυχο παιδάκι έδωσε με τα όργανά του ζωή σε κάποιους άλλους. Και όμως, τα κοινωνικά δίκτυα, ως ένας μικρόκοσμος που καθρεφτίζει τον μεγάλο κόσμο γύρω μας, δείχνουν αυτό ακριβώς που λένε ειδικοί και στατιστικές για τη στάση μας απέναντι στο θέμα. Υπάρχουν κάποιοι που δήλωσαν δυσαρεστημένοι που η γιαγιά αποφάσισε να προχωρήσει σε δωρεά των οργάνων του κλινικά νεκρού εγγονού της.

Την κατηγόρησαν ακόμα και ότι πήρε λεφτά για αυτό, ορισμένοι που θα ήθελαν άθικτο ένα άψυχο κορμί γιατί έτσι, πιστεύουν, θα αναπαυθεί. Ανθρωποι που θεωρούν ότι το αγοράκι που βασανίστηκε στη ζωή, βασανίστηκε και μετά θάνατον επειδή του αφαίρεσαν όργανα. «Συλημένος σε ζωή και θάνατο», όπως έγραφε χαρακτηριστικά μια ανάρτηση.

Μιλάμε για τον απόλυτο παραλογισμό, τον οποίο ευτυχώς δεν βλέπεις σε μεγάλη κλίμακα, αλλά τον παρατηρείς να τρυπώνει μέσα στο πλάνο σαν απρόσκλητος επισκέπτης που ήρθε για να δημιουργήσει θέμα εκεί που δεν θα έπρεπε. Δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό, τίποτα δυσάρεστο και απολύτως τίποτα σκοτεινό όταν δωρίζει κάποιος τα όργανά του ή τα όργανα του νεκρού ανθρώπου του. Και είναι κρίμα που εμείς, ως κοινωνία, έχουμε ακόμα στερεότυπα και φοβίες που μας εμποδίζουν να είμαστε ανοιχτοί, δεκτικοί και χαλαροί απέναντι σε μια πράξη που ο μόνος σκοπός της είναι να χαρίσει ελπίδα και ζωή.

Είναι αισιόδοξο ότι πέρυσι η Ελλάδα κατέγραψε ρεκόρ μεταμοσχεύσεων, αλλά το ρεκόρ θα πρέπει να το δούμε σε σχέση με τα δικά της δεδομένα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι χρειάζεται περισσότερη ενημέρωση και ευαισθητοποίηση ώστε να ξεπεραστεί ο δισταγμός που εξακολουθεί να εκφράζει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News