Ακούγοντας τον πρόεδρο της ομοσπονδίας θυρωρών, Γιώργο Βαμβακά, να μιλάει στο Mega και να λέει ότι έχουν δημιουργηθεί λίστες αναμονής για μια θέση θυρωρού, και ότι ενδιαφέρονται για τη θέση και πολλοί νέοι, αυτό που σκέφτεσαι είναι ότι η Ιστορία κάνει κύκλους.

Γιατί επανέρχεται τώρα ένα επάγγελμα που λέγαμε ότι είναι μουσειακό είδος και που η ομοσπονδία του δεν ξεπερνά τα 1.500 μέλη; Γιατί τα κτίρια που μπορούν να έχουν θυρωρούς και προσωπικό καθαριότητας δημιουργούν υπεραξία κι έχουν άλλη θέση στην αγορά ακινήτων, όπως ανέφερε ο Γιώργος Βαμβακάς. Προβλέπεται μάλιστα και μείωση ασφαλίστρων σε τέτοιες περιπτώσεις κτιρίων.

Αν το σκεφτείς, είναι απολύτως λογικό. Στη σύγχρονη αστική πραγματικότητα, ειδικά εκείνη που διαμορφώνεται στα κεντρικά μιας μεγαλούπολης, οι θυρωροί είναι μια χρήσιμη προσθήκη. Μόνο το γεγονός ότι πολλά κτίρια έχουν παραδοθεί σε πλατφόρμες βραχυχρόνιας μίσθωσης, κάνει αυτό το επάγγελμα ξανά επίκαιρο. Σε μια πολυκατοικία που έχει γίνει κέντρο διερχομένων, που κάθε δύο μέρες φεύγει ο ένας κι έρχεται ο άλλος και που, κακά τα ψέματα, όλο αυτό δημιουργεί μια αναστάτωση και αρκετά προβλήματα, το τρίτο μάτι του θυρωρού και η συντονιστική παρουσία του μπορούν να αποβούν καθοριστικά.

Γενικώς, ένας θυρωρός στην πολυκατοικία είναι ωραίο πράγμα και όσοι είχαν την τύχη να το ζήσουν, ξέρουν. Ελέγχει ποιος μπαίνει, ειδοποιεί για το οτιδήποτε, οργανώνει αυτό που βαριέσαι να οργανώσεις εσύ, κρατά τους κοινόχρηστους χώρους ασφαλείς και σε καλή κατάσταση, κατεβάζει ακόμα και τα σκουπίδια σου. Δεν απορώ που η θέση του σ’ ένα κτίριο εκτοξεύει την τιμή του στην αγορά ακινήτων. Ο θυρωρός είναι σα να αγοράζεις ακίνητο με οικονόμο.

Υπάρχει βέβαια μια ειδοποιός διαφορά. Κάποτε απολάμβανε την υπηρεσία του θυρωρού ο μικροαστός. Ο Θανάσης Βέγγος στον «Παπατρέχα», είναι ο εξυπηρετικός θυρωρός που τα κάνει όλα για τον ένοικο της μικροαστικής πολυκατοικίας του ’60, στην οποία έχει το πόστο του. Κατεβάζει στην πλάτη του ακόμα και την παχουλή κυρία Καλιακούδα, που δυσκολεύεται να κατέβει τις σκάλες μόνη.

Είναι η κωμική υπερβολή της ταινίας, αλλά δεν απέχει πολύ από την τότε πραγματικότητα. Ο θυρωρός ήταν ο άνθρωπος για κάθε θέλημα, κάθε παραξενιά, κάθε καπρίτσιο, κάθε ανάγκη του μικροαστού. Μερικές φορές, γινόταν κουτσομπόλης και ρουφιάνος, ένα ενοχλητικό μάτι που έβλεπε εκείνο που δεν ήθελες να δει κανείς.

Αλλά το ανεχόσουν, προκειμένου να έχεις τα υπόλοιπα που προσέφερε η παρουσία του. Και δεν χρειαζόταν να βγάζεις ένα σκασμό λεφτά για να έχεις τις υπηρεσίες του.

Τώρα, πρέπει να έχεις κατιτίς παραπάνω για να μπαινοβγαίνεις σε πολυκατοικία με θυρωρό στην είσοδο. Τα κτίρια που κρατάνε ακόμα την παράδοση είναι συνήθως σε καλά κεντρικά σημεία της πόλης. Στο Κολωνάκι και στην πλατεία Αριστοτέλους, για παράδειγμα, θα συναντήσεις ευγενείς κυρίους και κυρίες μέσα σε κάποιες πολυκατοικίες, να κάθονται υπομονετικά πίσω από τον πάγκο τους και να ελέγχουν τη διέλευση ή να ξεχωρίζουν την αλληλογραφία. Θα σε κοιτάξουν με το που μπεις, κι αν δεν τους είσαι οικείος, θα ρωτήσουν αν χρειάζεσαι κάποια βοήθεια. Είναι η πιο διακριτική εκδοχή του «πού πάτε κύριε;» του αλλοτινού Παπατρέχα.

Αν υποθέσουμε ότι ενδιαφέρεσαι να αγοράσεις ένα τέτοιο οίκημα, ή να το νοικιάσεις έστω, μάλλον θα πρέπει να τα σκάσεις έτσι όπως έχουν ανέβει οι τιμές των ακινήτων σε κάποιες περιοχές με ζήτηση και τουριστική κίνηση.

Ζούμε την εκδίκηση του θυρωρού. Κόντεψε να αφανιστεί, αλλά οι κοινωνικο-οικονομικές συγκυρίες τον επανάφεραν. Τώρα όμως, ήρθε σαν είδος πολυτελείας για να εξυπηρετήσει κυρίως τον μεγαλοαστό. Τελικά, οι κύκλοι της Ιστορίας είναι όπως τα σίκουελ του κινηματογράφου. Βλέπεις τους ίδιους χαρακτήρες, αλλά σε άλλη πλοκή και πλαίσιο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News