Αυτή τη φορά, η Ζωή Κωνσταντοπούλου ξεπέρασε τον εαυτό της. Ήταν ακόμα μια συνηθισμένη μέρα ταλαιπωρίας των συναδέλφων της στο ελληνικό Κοινοβούλιο, με τις καθ’ υπέρβαση του χρόνου και τοξικές παρεμβάσεις της, προκειμένου να πείσει ότι αυτή είναι η γνησιότερη και η ικανότερη έμπορος των Τεμπών (το εμπόριο της θλίψης, αυτή είναι η πολιτική συνεισφορά της τους τελευταίους μήνες), ώσπου της ήρθε ακόμα μια ιδέα. Της φάνηκε καλή μάλιστα αφού της δινόταν η ευκαιρία αφενός να χτυπήσει ακόμα μια φορά τον Μητσοτάκη, οικογενειακώς μάλιστα, αφετέρου να βγάλει το μένος της για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Τασούλα, που ως Πρόεδρος της Βουλής την κρατούσε σε καταστολή χρησιμοποιώντας κυρίως την ειρωνεία. 

Μιλούσε για τη δικογραφία των Τεμπών η οποία είναι προσβάσιμη στους βουλευτές  στην αίθουσα 168 του Κοινοβουλίου, που έχει μετονομαστεί σε αίθουσα «Παύλου Μπακογιάννη», εις μνήμην του πολιτικού και δημοσιογράφου που δολοφονήθηκε το 1989 από την τρομοκρατική 17 Νοέμβρη. Κάποια στιγμή, η προέδρος του προσωποκεντρικού κόμματος που συνειδητά επενδύει στην τοξικότητα άλλαξε θέμα και χαρακτήρισε τη μετονομασία της αίθουσας τελευταίο ρουσφέτι του Τασούλα στον Κυριάκο Μητσοτάκη – υπονοώντας ότι η τιμή στον Παύλο Μπακογιάννη οφείλεται όχι στη θυσία του αλλά στο ότι ήταν σύζυγος της Ντόρας Μπακογιάννη, αδελφής του Πρωθυπουργού, ότι δηλαδή είναι οικογενειακή υπόθεση. 

Για να υπερτονίσει μάλιστα την ανάλυσή της, παρέπεμψε στον Γρηγόρη Λαμπράκη, που είχε δολοφονηθεί το 1963 από το ακροδεξιό παρακράτος της εποχής, στη μνήμη του οποίου δεν έχει ονομαστεί, αντιστοίχως, κάποια άλλη αίθουσα της Βουλής. 

Το πολιτικό στίγμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου είναι αυτό: να πατάει σε νεκρούς. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης, που όταν δολοφονήθηκε εκείνη δεν είχε γεννηθεί, ήταν θύμα μιας άλλης ταραγμένης περιόδου, η οποία έκλεισε με τη δικτατορία. Αλλά η μνήμη του δεν είναι αποκλεισμένη: αφενός είναι παγκόσμια γνωστός χάρη στην ταινία «Ζ» του Κώστα Γαβρά του στηρίζεται στο πιο διάσημο μυθιστόρημα του Βασίλη Βασιλικού, αφετέρου τιμάται πολλαπλά από τη δημοκρατία. Επιπλέον, η Κωνσταντοπούλου υπήρξε Πρόεδρος της Βουλής στην πρώτη, την καταστροφική για τη χώρα κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Αν πραγματικά την ενδιέφερε τόσο πολύ η μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη, αντί να ασχολείται με τις αστείες επιτροπές αλήθειας ή αντί να περπατάει στο κόκκινο χαλί του Καμμένου στο Πεντάγωνο, μπορούσε να προτείνει εκείνη τη μετονομασία όποιας αίθουσας επιθυμούσε όπως επιθυμούσε. 

Αλλά το θέμα είναι η ανίερη επίθεση στη μνήμη του Παύλου Μπακογιάννη. Και είναι ανίερη, επειδή η Κωνσταντοπούλου την κάνει στο όνομα της Αριστεράς – μιας Αριστεράς της αιώνιας σύγκρουσης, της αναταραχής και της υπονόμευσης της ομαλότητας. Προσπερνά επίτηδες ότι ο Παύλος Μπακογιάννης ήταν ένας αγωνιστής της δημοκρατίας και της ομαλότητας και όχι μόνο συγγενής του Μητσοτάκη. Ξεχνά τη συμβολή του στον αντιδικτατορικό αγώνα και διαγράφει το βασικό πολιτικό του σχέδιο, για το οποίο και επελέγη ως στόχος από τους δολοφόνους του: εργάστηκε για την εθνική συμφιλίωση, για την κατάργηση των συνεπειών του εμφυλίου, για την πολιτική ομαλότητα και τη δημοκρατική συνέχεια μιας Ελλάδας χωρίς αποκλεισμούς. Την παραμονή της δολοφονίας του βρισκόταν στα γραφεία του Συνασπισμού, του οποίου ο πατέρας της Ζωής Κωνσταντοπούλου ήταν βουλευτής και μετέπειτα διετέλεσε επί μακρόν πρόεδρος. Στη δίνη του σκανδάλου Κοσκωτά, ο Παύλος Μπακογιάννης είχε αναλάβει ενεργό ρόλο στις συνεννοήσεις με τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου για τον σχηματισμό της κυβέρνησης Τζανετάκη, ενώ ήταν εισηγητής στη Βουλή του νόμου για την απάλειψη των συνεπειών του εμφυλίου πολέμου.

Μετά τη δολοφονία του, η Βουλή τίμησε με πάνδημο πένθος τη μνήμη του, ενώ οι δηλώσεις όλων των πολιτικών αρχηγών καταδίκαζαν την πράξη των δολοφόνων, αναγνωρίζοντας την ανάγκη η Ελλάδα να απαλλαγεί από την τρομοκρατία. Ο Συνασπισμός, τότε, έλεγε ότι η άγρια δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη είχε στόχο «να δημιουργήσει κλίμα έντασης και αναταραχής. Να αναιρέσει τη βούληση του ελληνικού λαού…» («Η Αυγή», 27/9/1989). Και ο ιστορικός ηγέτης του ΚΚΕ, ο Χαρίλαος Φλωράκης, συνέδεε τη δολοφονία του με το κύμα χυδαίου λαϊκισμού μερίδας του Τύπου, που προσανατόλιζε την κοινή γνώμη προς την αντιπολιτική, το κύμα του «αυριανισμού» (ο όρος από την εφημερίδα «Αυριανή»). Μάλιστα, ο Φλωράκης, στο ίδιο φύλλο της «Αυγής» είχε κάνει την εξής δήλωση: «Οι αυριανιστές ήσαν οι μόνοι που δεν αισθάνθηκαν για τον φόνο του Μπακογιάννη ντροπή. Κάποιοι βέβαια εμφανίστηκαν υποκριτικά συντετριμμένοι. Ενώ κάποιοι άλλοι –θρασείς, προκλητικοί, αγριάνθρωποι– δεν απέκρυπταν τον επόμενο στόχο τους: “Μετά τον Μπακογιάννη”, έλεγαν, “σειρά έχει ο Κύρκος”!».

Είναι επίσης σημαντικό ότι η δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη ήταν μια καμπή, αλλά δεν σήμανε το τέλος της αριστερής τρομοκρατίας στην Ελλάδα. Η 17 Νοέμβρη συνέχιζε να δολοφονεί και μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης είχε εθιστεί να πιστεύει ότι οι δολοφονίες της ήταν κάποιου είδους λαϊκή δικαιοσύνη. Γι’ αυτό ακόμα κι όταν εξαρθρώθηκε η τρομοκρατία και είδαμε τους τρομοκράτες στο πραγματικό μέγεθός τους, μικρούς, ασήμαντους και ιδιοτελείς μικροαστούς που αντλούσαν το μύθο τους από τα όπλα και τη μυστική τους ταυτότητα, πολλοί στην Αριστερά συνέχισαν να εμπνέονται από την πολιτική τους κληρονομιά, που ήταν η πολιτική ανωμαλία, το εμφυλιοπολεμικό κλίμα, το χάος.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, σήμερα, είναι εδώ ως επίγονος τοξικών πολιτικών διχασμού και οιονεί εμφυλίου. Η επίθεσή της στη μνήμη του Παύλου Μπακογιάννη είναι ελεεινή επίθεση εναντίον της ουσίας της δημοκρατίας: των θεσμών της, των πολιτικών ελευθεριών που εγγυάται και της ομαλότητας. 

Μακάρι να μην καταλαβαίνει τι κάνει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News