Ηταν παράδοξο εκείνα τα χρόνια να αποζητά κανείς το βουνό. Εκείνη βέβαια δεν καταλάβαινε από μόδες, είχε μοναδικό οδηγό τις πηγαίες επιθυμίες της: την ανάγκη της για δροσιά, ηρεμία, ξεκούραση – αυτή που μπορεί να προσφέρει η απομόνωση.

Οχι πως δεν της άρεσε να κολυμπάει, τη βουή της παραλίας δεν άντεχε. Κι έτσι διάλεγε να πηγαίνει κάθε καλοκαίρι στο «μαγικό βουνό», έτσι το αποκαλούσε. «Να ζήσετε σαν τα ψηλά βουνά», την είχαμε ακούσει να εύχεται σε ένα γάμο τη Λιω (Ιουλία γαρ), κι ήμασταν σίγουροι ότι μιλούσαν τα κατάβαθα της ψυχής της στο νιόπαντρο ζευγάρι.

Οσο περνούν τα χρόνια, όσο γίνεται πιο απειλητική η μετάφραση της κλιματικής αλλαγής στην καθημερινότητά μας, ολοένα και πιο έντονα τη φέρνω στον νου μου, της το λέω κάθε φορά που τη βλέπω.

Τα βουνά – πάντοτε εκεί, ατάραχα, αγέρωχα, μεγαλειώδη – υποδέχονται ήλιους που δεν είναι τυραννικοί. Μετατρέπονται σε ησυχαστήρια: ακόμη και ο ήχος του κινητού παράδοξος ακούγεται στα «ντεσιμπέλ» της φύσης –  τι δουλειά έχει το  ringtone ανάμεσα σε θροΐσματα, τιτιβίσματα, λαλήματα…

Στην εποχή που το ChatGPT μπορεί να σου λύσει απορίες και το GPS να σε πάει ακόμη και στον πλανήτη Enaiphosha (παρότι νέο, στο ηλιακό μας σύστημα), πάνε τα στερεότυπα για «κάτι κατσάβραχα». Τώρα που η άσφαλτος αναβλύζει λάβα, μοιάζουν παρωχημένες οι αστικές επιθυμίες για κοσμοπολίτικες διακοπές αποκλειστικά πλάι στο κύμα.

Δροσιά, ναι, δροσιά! Οχι αυτή που σου στεγνώνει το στόμα και σου χαρίζει πλευριτώματα. Την άλλη, κάτω από πλατάνια και μουριές, δίπλα σε έλατα. Βρυσούλες αναβλύζουσες και «πίνεται εδώ το νερό; και βέβαια πίνεται!» απέναντι σε κινδύνους λειψυδρίας και επαπειλούμενα μαρτύρια της σταγόνας. Μπάνια παγωμένα – παιχνίδια με το λάστιχο στην αυλή, αιώρες στα φυλλώματα, όνειρα σιέστας για τσιπουράκι με τον Δία – κι αυτός σε βουνό ζούσε…

«Κάποτε με κοιτούσαν με μισό μάτι, όταν τους έλεγα για τις χάρες του βουνού, τώρα τρέχουν να κάνουν περιπάτους σε μονοπάτια, να γνωρίσουν έθιμα, να πάνε σε τοπικά πανηγύρια», λέει η Λιω, αποκαμωμένη πια από περιπέτειες και σκαρφαλώματα σε εγχώρια υψόμετρα.

Γελάει με όλη τη δύναμη της ηλικίας της, όταν της εξηγούμε ότι τώρα υπάρχουν και εφαρμογές/apps για να μη χάνει κανείς πανηγύρι για πανηγύρι. Ξαφνιάζεται για τα βαφτισμένα με το στανιό Airbnb δωμάτια σε ραχούλες. Σκιάζεται, όταν της αφηγούμαστε συναντήσεις με αγριογούρουνα (μέσα από το ΙΧ, έτσι;), που αναζητούν τροφή σε κατοικημένους οικισμούς, σε κήπους και περιβόλια. Kαι νοιώθει σοφή, δικαιωμένη, κάθε φορά που της δίνουμε εύσημα για τα μακρυμάνικα που μας συμβούλεψε να πάρουμε, «έχει ψύχρα εκεί το βράδυ…».

Τώρα που τα 45άρια μάς χτυπούν την πόρτα, η Λιω γίνεται εικόνισμα για να κάνουμε την προσευχή μας. Ημίθεη χωρίς αμφιβολία, ως άλλη Νύμφη, που ζούσε κοντά σε ποτάμια και πηγές, απολάμβανε τη βλάστηση, τρεφόταν με αμβροσία (και τυροπιτάρια).

Χάραξε τον δρόμο, που ακολουθούμε ευλαβικά. Ας μας συγχωρήσουν οι θιασώτες της ξαπλώστρας, αλλά το θερμόμετρο στα μέρη που εκείνη προτιμούσε δείχνει πάντα δώδεκα βαθμούς πιο κάτω. Είναι σίγουρο ότι θα πάρουμε τα βουνά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News