Ενα παλιό ανέκδοτο έλεγε για μια κυρία που είχε τηλεφωνήσει στο αστυνομικό τμήμα για να διαμαρτυρηθεί ότι ένας φοιτητής που έμενε στο απέναντι διαμέρισμα κυκλοφορούσε επιδεικτικά γυμνός. Το περιπολικό έφτασε σπίτι της, ένας αστυνομικός ανέβηκε στο διαμέρισμα και ρώτησε «από πού τον βλέπετε;». «Στην κουζίνα». Ο αστυνομικός πήγε στην κουζίνα κοίταξε από το παράθυρο και είπε: «Δεν φαίνεται τίποτα». «Εκεί που στέκεστε, όχι. Ανεβείτε όμως στον νεροχύτη και θα τον δείτε».

Το ανέκδοτο το θυμήθηκα μετά το ντου του βουλευτή της Νίκης, Νίκου Παπαδόπουλου, στην Εθνική Πινακοθήκη, επειδή είχε σοκαριστεί από τα έργα μιας έκθεσης που του πρόσβαλαν τις θρησκευτικές ευαισθησίες. Πίνακες που για να τους δει ο θεατής έπρεπε να γνωρίζει την ύπαρξη της έκθεσης και να πληρώσει εισιτήριο. Ο βουλευτής της Νίκης στο όνομα του ακτιβισμού είχε αυτοανακηρυχθεί μέγας λογοκριτής. Και πριν αρχίσουν τα κλισέ «να τι είναι οι θεούσες», να προσθέσω ότι η λογοκρισία δεν είναι αποκλειστικότητα της κυρίας Λουκά: Από την «Ελένη» του Γκατζογιάννη και τις ανακοινώσεις της ΚΝΕ, μέχρι τη διακοπή των παραστάσεων του «Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ» του Τσώλη, επειδή πρόσβαλε τα πιστεύω των οπαδών του Ολυμπιακού.

Αλλωστε κέφι να υπάρχει –το μυαλό είναι optional– και λόγοι ακτιβισμού μπορούν να βρεθούν. Ακόμα και όταν υποχρεώνει τον ακτιβιστή να καταστρέφει σόλες από παπούτσια. Οπως διαβεβαιώνει ο πρεσβύτερος Νικόλαος Δαλαγιώργος που στο ekklisiaonline.gr αναφέρει την περίπτωση του Θανάση που τα πόδια του ήταν ασήκωτα και μύριζαν, μέχρι ο πατήρ Πρόδρομος να ανακαλύψει τον λόγο.

Δείχνοντας περισσότερο κούραση από σεβασμό, ο Θανάσης είχε ανεβάσει τα πόδια με τα παπούτσια στο τραπέζι. «Γιατί, παιδί μου, φοράς αντιχριστιανικά παπούτσια;». «Οχι, πάτερ μου, δεν είναι αντιχριστιανικά, απλά μποτάκια είναι», απάντησε ο Θανάσης μπλέκοντας το θρήσκευμα με το δόγμα. Ο π. Πρόδρομος του ζήτησε να τα βγάλει και να τα δώσει. «Βλέπεις, παιδί μου, τι έχουν από κάτω; Εχουν τον Τίμιο Σταυρό. Υπάρχει μια αίρεση των σταυροπατητών, οι οποίοι βγάζουν αυτά τα παπούτσια για να βλασφημείται ο Τίμιος Σταυρός».

Μετά πήρε έναν σουγιά και έκοψε τους σταυρούς. Σώζοντας μια ψυχή αλλά καταστρέφοντας ένα ζευγάρι snickers. Το αποτέλεσμα «ήταν εκπληκτικό! αμέσως ξεπρήστηκαν τα πόδια του, σταμάτησε η δυσοσμία και περπατούσε πλέον σαν να μη φορούσε παπούτσια στα πόδια του» καταλήγει ο πρεσβύτερος Νικόλαος. Με το τελευταίο να είναι σίγουρο από τη στιγμή που ο πατήρ Πρόδρομος αποφάσισε να παίξει τον παπουτσή.

Εδώ να προσθέσω ότι στην εποχή μας η Εκκλησία μικρό ρόλο παίζει στη λογοκρισία. Για κάθε βουλευτή της Νίκης που θέλει να κάνει ακτιβισμό σε πίνακες και για κάθε πρεσβύτερο Νικόλαο που καταστρέφει σόλες παπουτσιών, υπάρχουν χιλιάδες χρήστες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που έχουν επιβάλει μια αυτολογοκρισία που μπροστά της ωχριά κάθε κρατική λογοκρισία. Ο Χένρι Λιούις Γκέιτς έχει γράψει ότι η λογοκρισία είναι για την τέχνη ό,τι το λιντσάρισμα για τον νόμο. Στο διαδίκτυο και τα ΜΚΔ επικρατεί ο νόμος Λιντς. Ο οποίος  δεν βασίζεται σε νόμους αλλά στην ανάγκη να βρεθεί το θύμα της ημέρας.

Ζούμε στην εποχή που η λογοκρισία καλύπτεται κάτω από τον μανδύα της υπεράσπισης του θύματος. Οπως προφητικά έγραψε C.S. Lewis, από όλες τις τυραννίες η πιο καταπιεστική είναι αυτή που ασκείται εξ ονόματος των θυμάτων. Από τους αυτόκλητους υπερασπιστές τους που είναι οι λογοκριτές τού σήμερα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News