Στο ριάλιτι «The Bachelor» συμμετείχε μέχρι πρότινος, ως διαγωνιζόμενη, μια κατά τα άλλα συμπαθής γυναίκα. Κάθε φορά που εμφανιζόταν στην οθόνη, έγραφε από κάτω: «Ελενα Μπάση, ετών 38». Και κάθε φορά, τα κοινωνικά δίκτυα έπαιρναν φωτιά. Ο λόγος ήταν ένας: η ηλικία της. Για την ακρίβεια, ο σχολιασμός περιστρεφόταν, ως επί το πλείστον, γύρω από το ότι η συγκεκριμένη διαγωνιζόμενη φαίνεται μεγαλύτερη απ’ όσο δηλώνει. 

Φταίει κι αυτή, βεβαίως. Απ’ ό,τι κατάλαβα και από τις δικές της αντιδράσεις, τώρα που βγήκε εκτός παιχνιδιού, το νούμερο που βλέπαμε στην οθόνη είναι όντως μικρότερο από την πραγματική ηλικία της. Λίγο ή περισσότερο, δεν με ενδιαφέρει. Εκείνο που με ενδιαφέρει, και το βρίσκω λυπηρό, είναι να βλέπω, εν έτει 2020, γυναίκες να πέφτουν στη λούμπα ενός κλισέ, που είναι πια πολύ πασέ να το υιοθετείς. Και αν το κάνεις, βοηθάς να αναπαράγονται στερεότυπα τα οποία καθόλου δεν βοηθούν τις γυναίκες να αισθάνονται άνετα με τον χρόνο που περνάει. 

Από την άλλη, τις καταλαβαίνω και αυτές τις γυναίκες, τις «χρονοφοβικές». Κατανοώ την αδυναμία τους να αποδεχτούν το νούμερο που πραγματικά γράφει το κοντέρ τους, την άρνηση να παραδεχτούν ότι μεγαλώνουν και, κυρίως, να το δείξουν στους άλλους, χωρίς φόβο και πάθος. Σε μια κοινωνία όπου ο χρόνος για τη γυναίκα αρχίζει να μετράει εις βάρος της μετά τα 35 περίπου, τα νούμερα της ηλικίας αποκτούν ένα δυσανάλογο βάρος που συνθλίβει τη γυναικεία ύπαρξη. Και τελικά, την εγκλωβίζει στην ψευδαίσθηση ότι πρέπει, πάση θυσία, να δείχνει και να δηλώνει νεότερη.

Ζούμε το απόλυτο παράλογο. Από τη μία βλέπεις να επικρατεί το μότο «μην ντρέπεστε για την ηλικία σας, χαρείτε την, νιώστε άνετα με το χρόνο που περνάει», από την άλλη είναι πασιφανές ότι οι μεγαλύτερες γυναίκες αδικούνται και υποτιμούνται και το νεότερο υπερεκτιμάται. Αλλες φορές άμεσα κι απροκάλυπτα, μέσα στα μούτρα σου: «Μη μας στείλετε βιογραφικό αν είστε πάνω από τριάντα». Κι άλλες έμμεσα, υποδόρια και ανεπαίσθητα: «Η JLo στα πενήντα βάζει κάτω δύο εικοσάρες». Που σημαίνει, σε δεύτερο επίπεδο, ότι, αν στα 50 φαίνεσαι σαν 20, παίρνεις τα εύσημα. 

Με την ίδια λογική, ωστόσο, τα στερεότυπα περί ηλικίας αναπαράγουν και όσοι επιμένουν να κάνουν πλάκα με το θέμα ή το ανάγουν σε πρωταγωνιστικό θέμα συζήτησης. Ειπώθηκαν ουκ ολίγα χοντροκομμένα αστεία για τη διαγωνιζόμενη του «The Bachelor» και για τα χρόνια που κρύβει. Ρεπόρτερ πρωινών εκπομπών τη σταματούσαν στον δρόμο να τη ρωτήσουν πόσων χρόνων είναι κι έπειτα η συζήτηση μεταφερόταν στα πάνελ, που κι αυτά, με τη σειρά τους, συνέχιζαν την πλάκα για το αν είναι όντως όσο δηλώνει. 

Η πλάκα για την ηλικία της, όμως, δεν έμεινε μόνο στο πότε έχει γεννηθεί. Χοντροκομμένα αστεία έγιναν και για το ότι διαγωνίζεται για να κατακτήσει την καρδιά του, νεότερού της, εργένη. Αλλο στερεότυπο από εκεί, άλλη αγκύλωση μυαλού του μέσου νου, που συνεχίζει να θεωρεί αφύσικο οι γυναίκες να είναι μεγαλύτερες από το ταίρι τους. Τη συγκεκριμένη πλάκα την έχουν υποστεί πάρα πολλές γυναίκες πια.

Πρόσφατα, για ακόμα μια φορά, την υπέστη και η Ναταλία Γερμανού. Εγραψε μια ιστορία για ένα αποτυχημένο ραντεβού της στο γκρουπ «Thank you, Next» στο Facebook, κι από κάτω έγινε ο κακός χαμός. Καυστικά σχόλια και ξεπερασμένα αστεία, που αφορούσαν στις κατά καιρούς προτιμήσεις της σε νεότερους άνδρες, μας θύμισαν ότι η προκατάληψη είναι εδώ και περιμένει να ξετρυπώσει το κεφάλι της, μόλις βρει το θύμα. 

Τι μένει από όλα αυτά; Μια πικρή αίσθηση, που, αν είσαι γυναίκα, σε καταδιώκει. Και θέλει συνεχή εσωτερικό διάλογο με τον εαυτό σου για να μη σε καταβάλλει αυτή η αίσθηση, για να μεγαλώνεις χωρίς να ντρέπεσαι για την ημερομηνία γέννησης που γράφει η ταυτότητα και να μην καταλήγεις να την κρύβεις. 

ΥΓ. «Μιλφ», «κούγκαρ»… Υπάρχουν, αλήθεια, αντίστοιχοι χαρακτηρισμοί για έναν άνδρα;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News