Ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζέι Ντι Βανς ανακοίνωσε πριν από μερικές ημέρες στους Ευρωπαίους ότι το πρόβλημά τους δεν είναι ο Πούτιν, αλλά ο «εσωτερικός εχθρός»: καταπιέζουν την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης και δεν αφήνουν τη φωνή του λαού και όσους την εκφράζουν να ακουστεί. Γιατί φοβούνται ότι θα τους πάρουν σβάρνα οι εκφραστές του λαού, όπως οι ακροδεξιοί του AfD της Γερμανίας, που τραγουδούν στις συγκεντρώσεις τους ναζιστικά τραγουδάκια.

Μέσα σε αυτό ζοφερό σκηνικό καταπίεσης της ελεύθερης έκφρασης, το οποίο περιέγραψε με μελανά χρώματα ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ στο Μόναχο στις 14/2 (εδώ), η Ελλάδα είναι τις τελευταίες ημέρες μια… όαση. Βεβαίως, αν ρωτήσεις όσους ελεύθερα κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι μας κυβερνάει μια «εταιρεία δολοφόνων» που βγάζει από τη μέση όποιον προσπαθεί να αποκαλύψει το κύκλωμα λαθρεμπορίας στο οποίο στηρίζεται, θα σου πει: «ζούμε χούντα».

Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι τις τελευταίες εβδομάδες κυριαρχούν στον Τύπο, στα social media και στον πολιτικό λόγο υπονοούμενα ή ευθείες αναφορές σε μια κυβέρνηση αδίστακτων λαθρεμπόρων. Παράλληλα σκιαγραφείται το προφίλ ενός πρωθυπουργού που κρύβεται πίσω από «εξαφανίσεις» και δολοφονίες τουλάχιστον τριών ανθρώπων εδώ και δύο χρόνια (που εμφανίζονται, βέβαια, ως κάτι άλλο), για να καλύψει την πραγματική δράση της «εγκληματικής οργάνωσης», που δεν είναι άλλη από το να προμηθεύονται δύο-τρία πρατήρια καυσίμων στη Χαμοστέρνας και στην Παναγή Τσαλδάρη τους απαραίτητους διαλύτες για να νοθεύουν τα καύσιμα.

Το ερώτημα είναι: όσοι δεν αφήνουν ούτε λεπτό την πραγματικότητα να χαλάσει μια ωραία ιστορία, τι προσφέρουν στο αίτημα –πρώτα απ’ όλα– των συγγενών αλλά και κάθε πολίτη να μάθουμε επιτέλους τι συνέβη στα Τέμπη και ποιοι ευθύνονται για τον τραγικό χαμό 57 ανθρώπων;

Το επόμενο ερώτημα είναι πόσο σχετίζονται όλοι αυτοί με την ανάγκη να υπάρχει μια εναλλακτική λύση στην κυβέρνηση, και κάθε κυβέρνηση, όπως πρέπει να συμβαίνει στη δημοκρατία. Διότι μέχρι στιγμής κερδισμένοι είναι τα κόμματα και οι αρχηγοί που εκφράζονται με ακραίο τρόπο. Ολοι οι υπόλοιποι χάνουν. Με βασικό χαμένο το ΠΑΣΟΚ που φλέρταρε με αυτές τις φωνές και το όποιο διακριτό στίγμα του απορροφήθηκε από όσους εκτοξεύουν κατάρες και απίθανες κατηγορίες.

Οταν επιταχύνεται η αποσύνδεση από την πραγματικότητα, κερδισμένοι είναι όσοι εκφράζουν αυθεντικά την πτήση σε ένα διαφορετικό σύμπαν. Κάπως έτσι, οι πολίτες που ψάχνουν μια εναλλακτική γιατί κουράστηκαν, γιατί οι μισθοί είναι χαμηλοί, γιατί τα νοίκια και τα τρόφιμα είναι πανάκριβα και τα σουπερμάρκετ κερδοσκοπούν ανεξέλεγκτα, γιατί το δίχτυ ασφαλείας του κράτους δεν τους καλύπτει ή γιατί απλά δεν βλέπουν προοπτική στη ζωή τους αλλά ταυτόχρονα δεν θέλουν να ξανακυλήσουμε στο χάος, μένουν άστεγοι.

Με άλλα λόγια, αυτό που ήθελε να δει στην Ευρώπη ο Τζέι Ντι Βανς, και η Ελλάδα το προσφέρει απλόχερα τις τελευταίες εβδομάδες, ροκάνισε την ευκαιρία για μια κανονική αντιπολίτευση. Χωριστήκαμε πάλι σε στρατόπεδα και το ΠΑΣΟΚ, χωρίς ίσως να το καταλάβει, βρέθηκε να κάνει παρέα με όσους εκμεταλλεύονται με μανία τον ανθρώπινο πόνο για το δικό τους πολιτικό συμφέρον.

Η ευκαιρία πέταξε. Και «οι ευκαιρίες δεν είναι άπειρες». Και αν εμφανιστεί ο Αλέξης Τσίπρας την άνοιξη ως «καθηγητής» του Χάρβαρντ (έστω ως φάρσα της επιστροφής του Ανδρέα Παπανδρέου από το Μπέρκλεϊ), ένας Τσίπρας ανανεωμένος και με νέο κόμμα, οι συσπειρώσεις ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα, που δεν έχουν αλλάξει και πολύ από την εποχή του δημοψηφίσματος, ενδέχεται να φέρουν σε ακόμα πιο δύσκολη θέση το ΠΑΣΟΚ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News