Ο Κωνσταντίνος Τασούλας είναι μια χαρά άνθρωπος, καλλιεργημένος, μετριοπαθής και αν χρειαστεί θα πετάξει και ένα αστείο να αποφορτίσει το κλίμα. Σίγουρα μπορεί να ανταποκριθεί άνετα στo τελετουργικό  του νέου ρόλου του και  για αυτό καλά θα κάνουν τα κόμματα να χαμηλώσουν την ένταση της άρνησης στο πρόσωπό του, αφού είναι υποχρεωμενα να συνυπάρξουν θεσμικά μαζί του στο εξής. Μην έχουμε ξανά δηλαδή φαινόμενα σαν του παρελθόντος όταν πχ ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε δυσλειτουργικές σχέσεις με τον μακαρίτη Σαρτζετάκη τον οποίον δεν είχε αναγνωρίσει λόγω των έγχρωμων ψηφοδελτίων.

Αυτό δεν αφορά βέβαια εμάς τους υπόλοιπους που δεν γίνεται να αφήσουμε αναπάντητα ορισμένα τρελά πράγματα που ακούσαμε προς υπεράσπιση της επιλογής του προσώπου.

Καταρχάς τις αναιμικές εξηγήσεις του Πρωθυπουργού για την μη επανεκλογή της Κατερίνας Σακελλαροπούλου, μιας καθόλα επιτυχημένης Προέδρου που συνέδεσε όσο κανείς στο παρελθόν τον θεσμό με τον λαό, όλο τον λαό, και όχι μόνο την gay κοινότητα όπως την κατηγόρησαν ακραίοι καλοθελητές.

Το να θεωρείς κάποιον πολιτικό ευρείας αποδοχής γιατί εξελέγη με μεγάλες πλειοψηφίες Πρόεδρος της Βουλής το λες και επιχείρημα απελπισίας. Ηδη, η άνετη εκλογή Κακλαμάνη, μιας προσωπικότητας αγαπητής αλλά εξαιρετικά στενού πολιτικού εύρους, διαψεύδει το επιχείρημα, πόσο μάλλον που αυτή πραγματοποιήθηκε σε κλίμα πόλωσης λόγω της σκοτωμένης  από τον Πρωθυπουργό συναίνεσης.

Ευτυχώς, τα κόμματα έμαθαν τουλάχιστον αυτό: να εκλέγουν πλειοψηφικά Προεδρεία Βουλής, ακόμα και να επανεκλέγουν, άσχετα αν στην περίπτωση αυτή η καλή συνήθεια στράφηκε εναντίον τους. Ειδικά, δε, για τον κ. Τασούλα, μάλλον αυθαίρετη είναι η εκτίμηση του Κυριάκου Μητσοτάκη για την κοινής αποδοχής πολιτεία του ως Προέδρου της Βουλής.

Ακόμα και αν παρακάμψουμε τις ζωηρές αντιρρήσεις της αντιπολίτευσης για την λειτουργία Εξεταστικών Επιτροπών και Επιτροπών Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής στη βάρδια του, ο ίδιος ο Πρωθυπουργός κηλίδωσε καίρια το βιογραφικό του παραδεχόμενος ότι η σημαντικότερη Εξεταστική της εποχής, αυτή για τις 57 ζωές, διεξήχθη πλημμελώς υπό την Προεδρία του. Ας μη μας πουν ότι η ευθύνη βαραίνει τον κ. Μαρκόπουλο, γιατί δεν είμαστε παιδιά, ο κ. Μαρκόπουλος απλώς έδωσε τον προσωπικό του μπρουτάλ τόνο σε μια προαποφασισμένη ερήμην του πολιτική.

Η επίκληση  της ανάγκης για νέο ΠτΔ με πολιτικά χαρακτηριστικά από τον κ. Μητσοτάκη (αν εξαιρέσουμε τα κομματικά πολιτικά χαρακτηριστικά που μάλλον είχε στον νου του) θα ακουγόταν λογική αν πρότεινε πολιτικό με θητεία στο υπουργείο Εξωτερικών ή έστω Οικονομίας, πάντως πρώτης γραμμής, και όχι με διετή θητεία στο υπουργείο Πολιτισμού και νωρίτερα ως υφυπουργός Αμυνας στην κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή. Πρακτικά, μόνο για τα  Γλυπτά θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά ως πολιτικά εμπειρότερος της απερχόμενης Προέδρου.

Με λίγα λόγια, δεν μας εξήγησε ο Πρωθυπουργός γιατί διέψευσε τον προ πενταετίας εαυτό του και πρότεινε έναν καθαρόαιμο εν ενεργεία Νεοδημοκράτη, όταν μάλιστα πολύ πρόσφατα δεσμευόταν ότι θα τηρήσει την παράδοση της υποψηφιότητας από άλλο πολιτικό χώρο. Τώρα μας μαλώνει γιατί θεωρούμε μόνο τους κεντροαριστερούς συναινετικά πρόσωπα – μα, ακριβώς γιατί έχουμε κεντροδεξιά κυβέρνηση τα θεωρούμε, όχι γιατί είναι παιδιά κεντροαριστερού θεού, μπα σε καλό σας.

Ο Πρωθυπουργός άλλωστε το είχε τονίσει ρητά και κατά την Συνταγματική Αναθεώρηση. Οτι ναι μεν η προεδρική εκλογή στο εξής δεν θα προκαλεί βουλευτικές εκλογές (σωστό), αλλά η ανάγκη συμφωνίας σε προσωπικότητα που θα συμβολίζει τη συνεννόηση του πολιτικού κόσμου παραμένει επιτακτική (ακόμα σωστότερο, πλην χαιρετίσματα για αυτή τη φορά). Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επεφύλασσε μια έκπληξη και σε εμάς και στον ίδιο του τον παλιό εαυτό. Πέτυχε με την πρώτη την εκλογή στην τέταρτη ψηφοφορία και εξέλεξε Πρόεδρο με αρνητικό ρεκόρ τριακονταετίας.

Ακούω ότι η παράδοση συναινετικών επιλογών στην Προεδρία της Δημοκρατίας είναι βραχεία, μόλις τριακονταετίας. Οντως μικρή μπροστά στην αιωνιότητα. Ομως περισσότερο από παράδοση είναι κατάκτηση – αν ήταν αυτονόητη ιστορική διαδικασία δεν θα αποτελούσε νίκη του πολιτικού μας πολιτισμού. Η μακρά παράδοσή μας όντως περιλαμβάνει διχαστικές υποψηφιότητες, ψήφους Αλευρά, δοσοληψίες τύπου Κατσίκη, μπορούμε να πάμε ακόμα πιο πίσω, σε εκλογές Κουντουριώτη και Ζαΐμη, με όχι απλώς εχθροπαθείς, αλλά και ένοπλους βουλευτές. Οι περισσότεροι από εμάς δεν νοσταλγούμε αυτό το παρελθόν και θεωρούσαμε ανακουφιστικές τις άνετες συναινετικές  πλειοψηφίες των τελευταίων, έστω λίγων, χρόνων.

Τα είπαμε και τα ξεχάσαμε. Τώρα πρέπει να προσπαθήσουμε να αγαπήσουμε τον Κωνσταντίνο Τασούλα γιατί αυτόν έχουμε. Αρκεί βέβαια να μας αγαπήσει και αυτός σαν να ήμασταν όλοι Γιαννιώτες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News