Πριν από λίγο καιρό έπεσα πάνω σε ένα εξωφρενικό ρεπορτάζ για την ακμάζουσα «βιομηχανία των γάμων» στην Ινδία. Το εξωφρενικό δεν ήταν τόσο τα κολοσσιαία ποσά που δίνουν οι Ινδοί (κάθε κάστας) για να παντρευτούν, αλλά το γεγονός ότι οι περισσότεροι από αυτούς κάνουν πολυτελείς γάμους ενώ μετά βίας επιβιώνουν στην καθημερινότητά τους.

Ας αφήσουμε τους Ινδούς, όμως, που υποτίθεται ότι (όπως και στον αραβικό κόσμο) ένας πολυτελής γάμος είναι κομβικό θέμα στην κουλτούρα τους κι ας έρθουμε στους Ελληνες, οι περισσότεροι εκ των οποίων δηλώνουν «απολύτως σοκαρισμένοι», αν όχι αηδιασμένοι με τις σπατάλες του Τζεφ Μπέζος στον γάμο του, στη Βενετία.

Ο κύριος Μπέζος, όπως έχουμε ξαναπεί, έχει προσωπική περιουσία περίπου 210 με 220 δισεκατομμύρια δολάρια, δέκα πάνω δέκα κάτω δεν αλλάζει κάτι. Ο γάμος του κόστισε περί τα 50 εκατομμύρια, δηλαδή το 0,024% της περιουσίας του. Σαν να λέμε, για τον μισθωτό των 1000 ευρώ, 24 σεντς. Με 24 σεντς όχι γάμο δεν κάνεις, αλλά δεν κερνάς ούτε τσίχλα το κορίτσι στο ραντεβού.

Κι όμως, οι «συγκλονισμένοι από τις σπατάλες του Μπέζος», Ελληνες, ξοδεύουν κατά μέσο όρο 16.000 ευρώ στους δικούς τους γάμους, άσχετο εάν αυτό υπερβαίνει συχνά κατά 16.000 ευρώ τη δική τους προσωπική περιουσία. Μπορεί, δε, να την υπερβαίνει και κατά πολύ παραπάνω, ανάλογα με το πόσο χρεωμένοι είναι.

Δεν θα σας κουράσω με αυτονόητα ερωτήματα, όπως «γιατί να παντρευτεί κανείς;», ή ακόμη περισσότερο «γιατί να παντρευτεί δεύτερη φορά;». Οι άνθρωποι είμαστε αισιόδοξα πλάσματα και δεν μαθαίνουμε από όσα βλέπουμε γύρω μας ή και ζούμε.

Πες, εντάξει, θες να παντρευτείς. Στη χώρα μας δεν υπάρχει πλέον υποχρεωτικότητα να κάνεις λαμπερό, θρησκευτικό γάμο· πας βάζεις μια υπογραφή (κόστος 30-50 ευρώ έκαστος, για το παράβολο), βάζεις την αγγελία (κόστος από 15 ευρώ στα «Νέα του Ψαροτούφεκου», έως 60 ευρώ αν θες να το μάθει όλη η Ελλάδα), πας και τους μάρτυρες για πεϊνιρλί στου Τεχλικίδη, στη Δροσιά (κόστος 100 ευρώ με τις μπύρες) και τελείωσες.

Και κρατάς τα λεφτά σου (ή τα δάνεια που θα πάρεις) για το σχεδόν αναπόφευκτο διαζύγιο, καθώς οι δείκτες χωρισμών προς γάμους ανεβαίνουν σταθερά τα τελευταία χρόνια και είναι πλέον στο 37,5%.

Οχι ο Ελληνας. Ο Ελληνας, που γκρινιάζει όλη μέρα ότι δεν του φτάνουν τα λεφτά για να πληρώσει το ενοίκιο, ή το ρεύμα –και έχει απόλυτο δίκιο– θα πάει να παντρευτεί στο κτήμα τάδε, θα καλέσει όλα τα σόγια μέχρι εικοστού βαθμού συγγένειας και θα πληρώσει τα μαλλιοκέφαλά του, τα οποία δεν έχει κιόλας.

Αν και δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία για τις συνολικές δαπάνες γάμων στην Ελλάδα, βάσει εκτιμήσεων, τα συνολικά έξοδα αγγίζουν τα 700 εκατομμύρια ευρώ ετησίως. Δεκατέσσερις φορές θα παντρευόταν ο κύριος Μπέζος, που μπορεί και να το κάνει, μ’ αυτούς ποτέ δεν ξέρεις.

Ενας «μικρός» γάμος, με 50 καλεσμένους κοστίζει από 6.000 έως 9.000 ευρώ, ένας «μεσαίος» γάμος, με 100-150 καλεσμένους, από 12.000 έως 18.000 ευρώ και ένας «μεγάλος» γάμος, με 200 καλεσμένους, περίπου 20.000 έως 35.000 ευρώ. Πιθανώς από εκεί βγήκε και η έκφραση «αν είχα τόσα λεφτά θα παντρευόμουν».

Αυτά σε περίπτωση που θες να το κάνεις «μαζεμένα». Εάν, τώρα, θες να κάνεις το λεγόμενο destination wedding, να τους πας δηλαδή όλους αυτούς σε κάποιο νησί, να κάνουν και τα μπάνια τους κι εσύ να παντρευτείς ξυπόλυτος, ξεκινάς από τα 30.000 ευρώ για «μικρό γάμο» και από κει και πέρα δεν υπάρχει ταβάνι. Κάποιοι γάμοι στη Σαντορίνη ξεπερνούν τα 80.000 ευρώ, μόνο για τη δεξίωση. Και ναι, υπάρχουν Ελληνες που πάνε και παντρεύονται στη Βενετία. Οχι εκεί που πήγε ο Μπέζος, παραδίπλα, αλλά και πάλι…

Εχει ο μέσος Ελληνας τοσα λεφτά για ένα γλέντι; Αν πιστέψουμε τα στοιχεία (και τον ίδιον), όχι, δεν τα έχει. Πού τα βρίσκει; Τα δανείζεται και τσοντάρουν και τα πεθερικά. Μετά, επιστρέφει στο σπίτι του και ιδρώνει κάθε μήνα να τα βγάλει πέρα.

Πιο μετά, έρχεται το διαζύγιο που λέγαμε και πάει στα δικαστήρια, όπου θα «σφαχτεί» για ένα πεντακοσάρικο το μήνα διατροφή και το πορσελάνινο σερβίτσιο, που το μισό έχει σπάσει στους καβγάδες.

Ο Μπέζος φταίει, όμως, που κάνει σπατάλες. Και η κυρία Μπέζος που φόρεσε ακριβά φουστάνια.

Φουστάνια, είπα, όμως. Οι γάμοι, δεν είναι μόνο οι τελετές και οι δεξιώσεις. Είναι μια ολόκληρη βιομηχανία που επιζεί πέριξ αυτών: Τα κωμωτήρια («δεν μπορώ να σας πάρω αυτήν την εβδομάδα, παντρεύεται η κυρία τάδε το Σάββατο και γίνεται χαμός»), οι νυχούδες, τα φουστανάδικα, τα μπότοξ, τα μαγαζιά με λίστες δώρων («τους έχουν πάρει ήδη πέντε βραστήρες αυγών, αλλά έχουμε ένα καταπληκτικό μηχάνημα που τα ξεφλουδίζει»), οι διαιτολόγοι, διότι δεν μπορείς να πας στο γάμο φουσκωμένη από τις καρμπονάρες· είναι ατελείωτη η λίστα.

Κινείται ο καπιταλισμός. Γυρίζει το χρήμα. Χρήμα που δεν υπάρχει. Δεν πειράζει, όμως. Θα σου μείνουν οι αναμνήσεις. Και τα δάνεια. Και ο ξεφλουδιστήρας αυγών, που δεν θα χρησιμοποιηθεί ποτέ, αλλά θα βγει κι αυτός από το συρτάρι όταν έρθει η ώρα της μοιρασιάς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News