Τον Νικήτα πρέπει να τον πάρεις με το καλό. Αν προσπαθήσεις να του επιβληθείς άγαρμπα, γίνεται στραβόξυλο από τα λίγα. Αν καθίσεις απέναντι του και κουβεντιάσεις λογικά, αλλά και με την απαραίτητη γλυκύτητα που υποδεικνύει σεβασμό στο πρόσωπό του και στην πορεία του, δεν θα γίνει χαλί να τον πατήσεις, αλλά πάντως θα συνεννοηθείς μαζί του. Διαθέτει επίσης και ένα άλλο προτέρημα. Οταν συμφωνήσει σε κάτι, το τηρεί. Δεν σου τη φέρνει.
Ο νέος Πρόεδρος της Βουλής είναι ένας ισχυρογνώμων άνθρωπος. Αλλά η ισχυρογνωμοσύνη του επενδύεται πάντα με πολιτικά επιχειρήματα. Ο,τι και αν έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του, δεν θα τον ακούσετε ποτέ να λέει αστήρικτα πράγματα, είτε να επιτίθεται σε πολιτικούς αντιπάλους (ή πρώην πολιτικούς φίλους) προτάσσοντας προσωπικούς λόγους και χρησιμοποιώντας χαρακτηρισμούς.
Ανδριώτης την καταγωγή, Αθηναίος του κέντρου για πολλές δεκαετίες, αστός με τα όλα του, με την πάγια υπόγεια έπαρση που χαρακτηρίζει όλους τους γιατρούς της οικουμένης, πάντα προσεγμένος εμφανισιακά και καλοντυμένος (συχνά με extreme χρωματισμούς), χαρακτηρίζεται από έναν αλλόκοτο και συχνά γοητευτικό συνδυασμό αυθορμητισμού, ωμής ειλικρίνειας, βιτριολικού σαρκασμού και λεκτικής ευγένειας.
Γνήσιο παιδί της λαϊκής Δεξιάς, που θεωρεί μέντορά του τον Ευάγγελο Αβέρωφ, δεν είχε ποτέ σχέσεις κατανόησης ή οικειότητας με το Μητσοτακέικο. Από την άλλη, είναι ένα καθαρόαιμο πολιτικό ον που αντιλαμβάνεται τι σημαίνει «συσχετισμός δύναμης» και «πολιτική διαπραγμάτευση». Στη μακρά πολιτική διαδρομή του (Κεντρική Επιτροπή ΝΔ από το 1987, βουλευτής από το 1990) έχουν δει πολλά τα μάτια του κι έχει αποθησαυρίσει πολύτιμα συμπεράσματα που φαίνονται στον λόγο και στις κινήσεις του.
Ξέρει ότι η θητεία του ως Προέδρου της Βουλής θα είναι το πολιτικό κρεσέντο του. Είναι άλλωστε 79 ετών. Εχει ήδη πάρει όλα τα αξιώματα. Βουλευτής, ευρωβουλευτής, υπουργός, δήμαρχος Αθηναίων και τώρα πρόεδρος της Βουλής. Δεν νομίζω ότι στόχευσε ποτέ παραπάνω από αυτά, όπερ μπορεί να περηφανεύεται ότι ολοκληρώνει έναν εντυπωσιακό προσωπικό πολιτικό κύκλο. Κατά τούτο, δεν έχει κανέναν λόγο να δημιουργήσει πρόβλημα στον Μητσοτάκη από τη θέση που παίρνει. Ενδεχομένως έχει βαθιά εντός του την πεποίθηση ότι την πήρε με το αντιπολιτευτικό εσωκομματικό σπαθί του, από την άλλη όμως, ξέρει ότι πλέον κάτι χρωστάει και στον Κυριάκο.
Φρονώ ότι η συνεργασία τους από τις δύο κορυφαίες θέσεις που κατέχουν, θα είναι καλή. Υποθέτω δε βασίμως ότι πριν ο Νικήτας προταθεί επισήμως, οι δυο τους έχουν συμφωνήσει και δεσμευτεί για τα βασικά. Εξάλλου, όπως έγραψα παραπάνω, ο Νικήτας ξέρει από ελιγμούς και διαπραγμάτευση. Ο πολιτικός βίος του σφραγίστηκε, βέβαια, από μια σειρά μικρές ή μεγαλύτερες ανταρσίες, είχε όμως πάντα τη σοφία να κρατάει εφεδρείες για επαναπροσεγγίσεις.
Εφυγε από τη ΝΔ, πήγε στον Σαμαρά της Πολιτικής Ανοιξης, επέστρεψε πολύ νωρίτερα από τον Αντώνη στη ΝΔ, διαγράφηκε από τον φίλο του όταν αρνήθηκε να ψηφίσει το μνημόνιο του, έγινε δήμαρχος με χρίσμα, κατέβηκε ως αντάρτης υποψήφιος δήμαρχος ενάντια στο κόμμα του, αλλά πάντα κατάφερνε να επιστρέφει υπερηφάνως στη βάση του. Ούτε με τον Πρωθυπουργό Μητσοτάκη τα πήγαινε καλά, ήταν άλλωστε μέχρι πρότινος ένας από τους ηγέτες της δεξιάς εσωκομματικής του αντιπολίτευσης, πλην τώρα είναι ο υποψήφιός του για Πρόεδρος της Βουλής.
Ο Κακλαμάνης δεν είναι καλό και πειθήνιο παιδί, αλλά δεν είναι και κακό παιδί. Θέλει χειρισμό. Καμιά φορά αφήνει ο ίδιος να τον χειριστούν εν γνώσει του. Αλλες φορές στυλώνει τα πόδια και βγάζει νύχια. Με τούτα και μ’ εκείνα πάντως, έχει καταφέρει να έχει σχεδόν καθολική αποδοχή από την πολυσυλλεκτική ΝΔ και επαρκή αποδοχή από την αντιπολίτευση. Μπορεί να γίνει ένας πολύ καλός Πρόεδρος, αλλά και πέτρα στο παπούτσι του Κυριάκου. Η μεταξύ τους συνεννόηση και συνεργασία θα το κρίνει.
