Διαβάζω τα σχόλια για την εμφάνιση της δημοσιογράφου Κατερίνας Παναγοπούλου, στη δεξίωση που έγινε στο Προεδρικό Μέγαρο. Ανάμεσα τους δεσπόζει η ανάρτηση της Έλενας Ακρίτα, την οποία έκανε για να περιγράψει με καυστικό τρόπο το ρούχο που φοράει η εν λόγω δημοσιογράφος.

Κάτω από την ανάρτηση υπάρχουν αυτοί που επικροτούν, κάνοντας και οι ίδιοι πλάκα με το ρούχο και υπάρχουν και οι άλλοι, που θεωρούν προσβλητικό το να σχολιάζεις κατ’ αυτόν τον τρόπο την αισθητική κάποιου και τις ενδυματολογικές επιλογές του. Ένα δίκιο το έχουν αυτοί που αντιδρούν και θυμώνουν. Αλλά πριν σταυρώσουμε όσους έκαναν πλάκα με το ρούχο της Παναγοπούλου, συμπεριλαμβανομένης και της κας Ακρίτα, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι περισσότεροι το έχουμε κάνει κάποια στιγμή, με κάποιον τρόπο.

Γενικώς, είναι ένα χαρακτηριστικό της ιδιοσυγκρασίας μας, μια κακή μας συνήθεια, να σχολιάζουμε την αισθητική των άλλων, αν δεν ταιριάζει με τη δική μας ή αν απομακρύνεται από το στυλ του μέσου όρου ή από αυτό που είθισται να θεωρούμε κλασικό, κομψό, όμορφο κτλ. Το σχόλιο δηλαδή το έχουμε στο τσεπάκι μας, έτοιμο να το βγάλουμε και να το πετάξουμε στα μούτρα του, κατά την άποψη μας, κακοντυμένου. Θα το πετάξουμε χωρίς να μας νοιάζει πώς θα νιώσει ο αποδέκτης, αν αισθανθεί άσχημα, αν στεναχωρηθεί, αν αποκτήσει κόμπλεξ.

Καμία ενσυναίσθηση δεν επιδεικνύουμε γενικώς ως προς το άτομο, επάνω στην αισθητική του οποίου, κάνουμε πλάκα. Αντιθέτως, αν γίνουμε εμείς ο αποδέκτης τέτοιου είδους σχολίων για την εμφάνιση μας, θα αποκαλέσουμε τους σχολιαστές αναίσθητους, που ανερυθρίαστα ασχολούνται με την αισθητική των άλλων ενώ θα έπρεπε να κοιτάζουν τα δικά τους χάλια. Πιθανόν να τους πούμε και άσχετους, γιατί αν δεν μπορούν να καταλάβουν και να εγκωμιάζουν το δικό μας γούστο, τότε δεν έχουν γούστο αυτοί. Ξεκάθαρα!

Πόσο μακριά είναι όλα αυτά από μια ανθρώπινη και ανεκτική στάση απέναντι στον άλλο; Απέχουν χιλιόμετρα. Δυστυχώς, όμως, η νοοτροπία που σε θέλει έτοιμο να σχολιάσεις στυλ και ντυσίματα είναι ακόμα παρούσα. Και συνοδεύεται συνήθως από μικρότητα και πικρόχολη διάθεση, που εμφανίζονται υπό το πέπλο του χιούμορ. Μια πλάκα κάνεις, έτσι το βλέπεις. Και με τη δικαιολογία αυτή, εκτοξεύεις δηλητήριο.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι είμαστε μια κοινωνία που δεν αντέχει να βλέπει γύρω της ανθρώπους που αισθητικά διαφέρουν. Στο Λονδίνο, όπως και σε άλλες πόλεις του κόσμου, θα περπατήσεις με το βρακί σου για μπλούζα και δεν θα γυρίσει να σε κοιτάξει κανείς. Και να γυρίσει, δηλαδή, δεν θα σε κρίνει. Δεν θα βάλει στο μικροσκόπιο τις στυλιστικές επιλογές σου, γιατί δεν θεωρεί ότι χρειάζεται να το κάνει. Γιατί είναι πιο ανοιχτός να σε δεχτεί όπως είσαι και δεν μπαίνει στο παιχνίδι να σχολιάσει το πώς εσύ θέλεις να εκφράζεσαι.

Αυτές οι ξεπερασμένες συμπεριφορές κυριαρχούν ακόμα σ’ ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Το θετικό είναι ότι υπάρχει κι ένα άλλο κομμάτι που δεν έχει τόσο γερασμένο μυαλό και αντιμετωπίζει διαφορετικά τα πράγματα. Μπορεί να μην του αρέσει το ρούχο της Κατερίνας Παναγοπούλου, αλλά δεν θα θεωρήσει ότι πρέπει να το πει στα κοινωνικά δίκτυα και να τη δείξει με το δάχτυλο σα να είναι κλόουν.

Ακόμα και να ήταν κλόουν, δεν θα το έκανε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News