Μαυροντυμένες φιγούρες, με το βλέμμα χαμένο στο κενό μιας απώλειας που δεν ξεπερνιέται. Που ακόμα είναι τόσο νωπή και στον οικείο μοιάζει με ψέμα, αλλά δυστυχώς δεν είναι.

Οι άνθρωποι που μένουν πίσω να παλέψουν με το φευγιό του παιδιού τους. Οι γονείς του Αλκη. Τους είδα να μιλούν στην ΕΡΤ3. Πιασμένοι χέρι-χέρι. Χλωμοί. Παροπλισμένοι. Ηρωες μιας σύγχρονης τραγωδίας.

Πόσος πόνος χωράει σε μια εικόνα; Τόσος που δεν μπορείς να τον μετρήσεις. Ισως αυτός ο απύθμενος πόνος να σε κάνει σχεδόν άγιο. Να σε «ανοίγει» σε μια διάσταση που ούτε καν ξέρεις ότι υπάρχει, ότι θα μπορούσες να μπεις εκεί μέσα και να ταιριάξεις, να προσαρμοστείς. 

Να έχει φύγει το παιδί σου τόσο άδικα, από δολοφονική επίθεση στο όνομα του πιο παράλογου γηπεδικού οπαδισμού, κι εσύ να έχεις τη δύναμη να λες φράσεις όπως «Δεν κρατάμε κακία σε κανέναν» και «Αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν χωρίς αγάπη και ίσως να ένιωσαν απόρριψη από την οικογένειά τους».

Ο πόνος σε βουτάει στον πυρήνα της πιο ουσιαστικής αλήθειας, εκείνης που ξεφεύγει από εσένα και γίνεται αλήθεια του κόσμου. Νόμος της ζωής. Οι γονείς του δολοφονημένου 19χρονου, βουτηγμένοι μέσα στην τραγωδία τους, είπαν αυτό που σκεφτόμαστε αλλά δεν τολμάμε να πούμε. Γιατί δεν τολμάς να δικαιολογήσεις το τέρας, να δεις πίσω στη διαδρομή που τον μετέτρεψε σε τέρας. Εναν φανατισμένο αλήτη των γηπέδων που μπορεί να δείρει περαστικούς μέχρι θανάτου.

Τα τέρατα είναι συνήθως άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που μεγαλώνουν χωρίς αγάπη και χωρίς αποδοχή. Είναι τα παιδιά ενός αδιάφορου θεού. Μας το υπενθύμισαν οι γονείς του Αλκη και πρέπει να τους ευγνωμονούμε που το έκαναν στην πιο δύσκολη στιγμή τους. Εκεί που δεν θα είχαν λόγο να δικαιολογήσουν κανέναν, εκεί που θα έμοιαζε λογικό να τυφλωθούν από τον θυμό και την απελπισία. 

Αυτοί οι γονείς, αντί να ζητούν τιμωρία, ζητούν δικαίωση. Και τη ζητούν με μια αξιοθαύμαστη πραότητα, διακρίνοντας πίσω από το κακό που τους βρήκε το κακό που πρέπει να διορθωθεί: «Το να σπάσεις ένα απόστημα με λερωμένα χέρια ξαναδημιουργεί το απόστημα. Πρέπει να θεραπευθεί και να βρει το φάρμακο η κυβέρνηση, ο πολιτικός κόσμος ενωμένος, μαζί με την Αστυνομία και τη Δικαιοσύνη. Θέλω αυτό το γεγονός να ενώσει την πόλη στην οποία γεννήθηκα και αγαπώ» είπε ο κ. Καμπανός, πατέρας του Αλκη. 

Και τώρα έρχεται στο μυαλό μου το περιστατικό στο μουσικό σχολείο, στο Ιλιον. Τον 12χρονο που δέχτηκε φραστική επίθεση από καθηγητή επειδή φόρεσε φούστα και τον υποδειγματικό τρόπο με τον οποίο τον υπερασπίστηκαν οι συμμαθητές του, ο σύλλογος γονέων, η διευθύντρια, οι γονείς του. Ενα μάθημα σεβασμού και αποδοχής προς τον άλλο, μια στιγμή που ομορφαίνει τον κόσμο και μας τον παραδίδει λίγο καλύτερο. 

Ετσι θεραπεύονται τα αποστήματα, έτσι οι άνθρωποι παραμένουν άνθρωποι και δεν γίνονται τέρατα. Την αίσθηση του σεβασμού δεν τη χώνει κανείς με το ζόρι μέσα στον άλλο. Αυτή η αίσθηση καλλιεργείται με παραδείγματα. Από την οικογένεια, το σχολείο, το περιβάλλον όπου ζεις και μεγαλώνεις. Από την ομάδα την οποία αγαπάς και υποστηρίζεις. Απ’ όλα. 

«Ο Αλκης θα έστελνε την αγάπη του προς όλο τον κόσμο. Αυτό να καλλιεργήσουμε. Κι εμείς οι γονείς, στις οικογένειες, στα σχολεία, παντού» είπε ο κ. Καμπανός. Και από αυτό πρέπει να ξεκινήσουμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News