Η Σαντορίνη ζει εδώ και σχεδόν τρεις βδομάδες στον χορό των Ρίχτερ. Οι κάτοικοί της, αλλά και των γύρω νησιών που επηρεάζει η σεισμική δραστηριότητα, προσπαθούν να βρουν τα πατήματά τους πάνω σε μια γη που σείεται συνεχόμενα, δοκιμάζοντας νεύρα και αντοχές.

Τι χρειάζεσαι όταν ζεις υπό το καθεστώς μιας τέτοιας κατάστασης; Εχεις ανάγκη από ψύχραιμες τοποθετήσεις. Θέλεις την επιστήμη να σου μιλήσει με τη φωνή της λογικής που τη χαρακτηρίζει. Στη ροή της ενημέρωσής σου, όμως, η επιστήμη έρχεται με τη μορφή κοκορομαχίας και με τίτλους που στήνονται πάνω σε περιγραφές όπως «διαμάχη», «κόντρα», «καβγάς» και «αντιπαράθεση».

Οποιος πιστεύει ότι η επιστήμη συγκλίνει πάντα σε μία μόνο άποψη, κάνει λάθος. Υπάρχει διαφορά στις προσεγγίσεις και δεν είναι πάντα δεδομένο ότι όλοι οι επιστήμονες θα συμφωνούν μεταξύ τους. Ειδικά σε πεδία όπως οι σεισμοί και ο καιρός, οι απόψεις είναι λογικό να ποικίλλουν. Το θέμα είναι ότι αυτό μεταφράζεται σε όρους «Fight Club», όπου οι επιστημονικές θεωρίες παίζουν ξύλο στο τερέν και θέλουν εσένα από κάτω θεατή, να καλείσαι να μεταφράσεις, με έναν ελλιπή σε γνώση μηχανισμό πρόσληψης, τα λεγόμενα.

Περιμένουμε σεισμό μεγαλύτερο των έξι Ρίχτερ; Θα εκραγεί κάποιο ηφαίστειο; Θα γίνει τσουνάμι; Θα χιονίσει ή όχι στην Αθήνα; Ερωτήματα που καταλήγουν σε αφορμές για μάχες, με τα μικρόφωνα και τις κάμερες έτοιμα να καταγράψουν κυρίως τη σκόνη που θα σηκωθεί, η οποία ασφαλώς θα σκεπάσει τα υπόλοιπα και ουσιώδη.

«Αδειάζει ο ένας μετεωρολόγος τον άλλο για την Τσικνοπέμπτη», διαβάζεις και στο μυαλό σου δημιουργείται η εικόνα δύο ανθρώπων που πετούν βέλη ο ένας στον άλλο πάνω από μετεωρολογικούς χάρτες και μετρήσεις, προσπαθώντας να επικρατήσουν με την άποψή τους έναντι των συναδέλφων τους. Για τους σεισμούς στη Σαντορίνη, δεν το συζητώ, εκεί επικρατεί ο κακός χαμός και η επιστημονική τοποθέτηση έχει μετατραπεί κυριολεκτικά σε αρένα, με τη βοήθεια και της σκηνοθεσίας στην τηλεοπτική οθόνη και γενικότερα στη μιντιακή σκηνή.

Κάποιοι επιστήμονες πέφτουν στην παγίδα της, κινούμενοι ίσως από το εγώ ή το θυμικό τους.  Προσκαλούνται σε πάνελ και ενδύονται με τη «στρατιωτική» στολή που τους δίνουν για να παίξουν στο έργο με τους κανόνες που το θέαμα απαιτεί. Γιατί το δράμα πουλάει, γιατί όταν υπάρχει λίγο αίμα στο πλάνο, όλα γίνονται πιο ενδιαφέροντα.

Στα κοινωνικά δίκτυα ο πόλεμος συνεχίζεται με επιθετικές αναρτήσεις, όπως του Ακη Τσελέντη, που έγραψε «για βαρύγδουπες προβλέψεις ατόμων που έπιασαν στασίδι στα τηλεοπτικά παράθυρα» και με κόντρες σεισμολόγων που αντιπαρατίθενται δημοσίως, κάνοντας ειρωνικά σχόλια εκατέρωθεν περί διαβασμένων και μη συναδέλφων.

Δεν φταίει μόνο η οθόνη που μας προσφέρει την επιστήμη σαν κακό ριάλιτι, φταίμε κι εμείς που το κλικ μας το δίνουμε εκεί, γοητευμένοι από το αιμοχαρές θέαμα και την ίντριγκα. Στο τέλος, όμως, αφού έχουμε πάρει τη δόση μας από διαμάχες, μένουμε σαστισμένοι μπροστά στο μπέρδεμα που η διακλάδωση αντιπαράθεσης έχει δημιουργήσει και αναζητάμε μια αξιόπιστη απάντηση ανάμεσα στο χάος.

Θα ήταν και πάλι λάθος να περιμένουμε μαθηματικές απαντήσεις σε ερωτήματα που δεν μπορούν να έχουν τόση σαφήνεια στην εξήγησή τους, αλλά χωρίς την πρόζα του καβγά να κυριαρχεί στην ενημέρωσή μας, ίσως θα είχαμε μια πιο διαυγή εικόνα των πραγμάτων.

Και βέβαια το ερώτημα «τι καιρό θα κάνει την Τσικνοπέμπτη» είναι ήσσονος σημασίας, το πολύ πολύ να τσικνίσουμε με λίγους ή περισσότερους βαθμούς Κελσίου και μερικές νιφάδες να πέφτουν πάνω στα ψητά κρέατα. Το θέμα των σεισμών, όμως, και οι συνέπειές τους στη ζωή κάποιων συμπολιτών μας είναι σοβαρό.

Θα βοηθούσε, πρωτίστως αυτούς τους συμπολίτες μας, να αντιμετωπίζεται υπό ένα ενωτικό πρίσμα και όχι αυτό της έριδας που δημιουργεί ανασφάλεια και, ενδεχομένως, πανικό και δίνει και την ευκαιρία σε σενάρια χωρίς καμία επιστημονική βάση να παρεισφρήσουν στο δημόσιο διάλογο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News