«Οποιαδήποτε πράξη σε βάρος αλλού ανθρώπου που γίνεται χωρίς τη συναίνεσή του είναι καταδικαστέα». «Μιλάμε για μια βίαιη πράξη, για έναν βιασμό». «Και κάναμε ένα λάθος, αντιμετωπίσαμε το θέμα όπως θα το αντιμετωπίζαμε σ’ ένα καφενείο, σε μια παρέα, γιατί έχει και μία αστεία διάσταση». «Ο σχολιασμός του θέματος ήταν υπερβολικός».

Ετσι δικαιολόγησε ο Γιώργος Λιάγκας τον σχολιασμό συνοδεία αναπαράστασης, που έγινε στο πλατό της εκπομπής «Μεσημέρι με τον Γιώργο Λιάγκα», υπό τους ήχους χάχανων, και αφορούσε το περιστατικό με τη φοιτήτρια του ΑΠΘ, που κάποιος αυνανίστηκε και εκσπερμάτισε εν αγνοία της, στην πλάτη της.

«Υπερβολικός». Μάλιστα. Πρέπει να είσαι πολύ επιεικής με τον εαυτό σου για να χαρακτηρίσεις απλά υπερβολικό έναν τέτοιο σχολιασμό, που έκανες. Που ενορχήστρωσες καλύτερα, μιας και μιλάμε για ολόκληρη αναπαράσταση.

Το «υπερβολικός» είναι ποσοτικός προσδιορισμός. Δεν είναι ποσοτικό όμως το θέμα του εν λόγω σχολιασμού, αλλά ποιοτικό. Θα μπορούσες να πεις ότι ο σχολιασμός ήταν απαράδεκτος, ήταν αχαρακτήριστος, έως και χυδαίος. Θα μπορούσες να γράψεις μια ειλικρινή συγνώμη στο προφίλ σου, όπως έκανε η Κατερίνα Γκαγκάκη, η οποία αποτελεί μέρος του πάνελ της συγκεκριμένης εκπομπής. Πόσταρε αυτό:

https://www.instagram.com/p/B4lPwwXgMTJ/

Η λέξη «υπερβολικός» πάντως, δεν ανταποκρίνεται στην πλάκα που έγινε στον αέρα της εκπομπής. Εκτός αν ζούσες σ’ έναν κόσμο, όπως εκείνος που σκιαγραφούν ταινίες που αφορούν σ’ ένα δυστοπικό μέλλον, όπου οι αξίες και η αξιοπρέπεια των ανθρώπων έχουν χαθεί. Εκεί, ναι, ίσως να ήταν απλά υπερβολικό να αναπαριστάς σ’ ένα πάνελ, μέρα μεσημέρι, τη σεξουαλική παρενόχληση που υπέστη ένας άνθρωπος από κάποιον άλλο, και να γελάς κι από πάνω.

Αν η έμφυλη βία περνάει μέσα από τον σχολιασμό της τηλεόρασης μέσω του χαβαλέ, οι πιθανότητες να θεωρηθεί κάτι φυσιολογικό αυξάνονται. Όταν δε, μετά τον ντόρο που προκαλείται, ο παρουσιαστής απολογείται λέγοντας ότι απλώς έκανε κάτι υπερβολικό, κάτι που θα έκανε στην παρέα επειδή έχει μια αστεία διάσταση, δίνει στην έμφυλη βία άλλοθι.

Πόσο κρίμα. Γιατί η έμφυλη βία έχει ήδη αρκετά άλλοθι που την απενοχοποιούν. Δεν είναι μόνο η πλακίτσα που έγινε σε μια μεσημεριανή εκπομπή, από τους συντελεστές της, είναι και ο τρόπος που πέρασε στο κοινό. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που βλέποντας τη σκηνή, και μαθαίνοντας την είδηση δια μέσου της εκπομπής, συνέχισαν με παρόμοια χαβαλεδιάρικη διάθεση να σχολιάζουν το περιστατικό στα σόσιαλ μίντια. Εν ολίγοις, δημιουργήθηκε ένα κοινό που μιμήθηκε τον Γιώργο Λιάγκα και συνέχισε στο ίδιο μοτίβο, αυτόματα, χαλαρά και χωρίς ενοχές.

Κι αυτό τελικά είναι το πρόβλημα. Το ότι ένα καταδικαστέο συμβάν μπορεί να περνάει σαν κανονικό και να βρίσκει πρόθυμους να χαβαλεδιάσουν μαζί του. Να κάνουν λογοπαίγνια, να γράψουν εξυπνακίστικα ποστ και να σκαρώσουν χιουμοριστικές αναπαραστάσεις, χωρίς να νιώθουν ότι κάνουν κάτι λάθος. Δεν έχει σημασία αν το διακωμωδείς σε παρέα, καφενείο ή πάνελ. Το πρόβλημα είναι ότι το διακωμωδείς, ότι πιστεύεις ότι υπάρχει μια αστεία διάσταση σ’ αυτό.

Και που θα συνεχίσεις να το πιστεύεις, αν δεν σου χτυπήσει τη πόρτα. Αν δεν το πάθει η γυναίκα, η αδελφή, η φίλη, η κόρη σου… Φαντάζομαι ότι δεν θα κάνατε πλακίτσες, αν η φοιτήτρια που παρενοχλήθηκε ήταν η γυναίκα, η αδελφή, η φίλη, η κόρη σας, ε; Όχι σε πάνελ, ούτε στο καφενείο και στην παρέα θα κάνατε πλακίτσες, υποθέτω.

ΥΓ. Ίσως, τελικά, δεν είμαστε τόσο μακριά από το δυστοπικό μέλλον των ταινιών.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News