Η εσωτερική συζήτηση στο ΠΑΣΟΚ είναι σύμπτωμα ενός γνωστού πολιτικού συνδρόμου. Είναι μία εκδήλωση πολιτικής προπέτειας, αλλά και μία αποτύπωση της πραγματικής συνθήκης. Ποια είναι αυτή; Ότι υπάρχουν πολλές πολιτικές γραμμές και επιδιώξεις. Όχι αναγκαστικά κακώς εννοούμενες, αλλά πάντως διαφορετικές και σε κάποιες περιπτώσεις αλληλοσυγκρουόμενες.

Η προπέτεια αναδεικνύεται από το γεγονός ότι ορισμένοι μεγαλοπιάστηκαν με το που κάθησαν στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Σε αυτά τα ίδια που κάθονταν δηλαδή, αλλά με άλλο «καπέλο», που πάντως τους ήλθε τυχαία. Θεώρησαν αμέσως ότι είναι δυνάμει κυβέρνηση και ότι «απλώς» θα χρειαστούν κάποιους άλλους για να συνεργαστούν και να διαμορφώσουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Τίποτε δεν δικαιολογεί προς το παρόν τέτοιου είδους αισιοδοξία και σχεδιασμούς.

Παρά ταύτα, αφού η συζήτηση άνοιξε, κατά βάση λόγω ενός ατυχούς χειρισμού του Νίκου Ανδρουλάκη, δεν θα κλείσει εύκολα. Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ θα ερωτώνται διαρκώς με ποιους θα συνεργαστούν, πώς και γιατί, έστω και αν το ποσοστό της κυβέρνησης στις δημοσκοπήσεις εξακολουθεί να είναι διπλάσιο του δικού τους. Χαριτωμένες παραδοξότητες. Θα πρέπει όμως να συμφωνήσουν τουλάχιστον ως προς το τι θα απαντούν, ασχέτως τι επιθυμούν.

Η εικόνα πάντως αρχίζει και θυμίζει περισσότερο ΣΥΡΙΖΑ, παρά ένα κόμμα που ξέρει τι θέλει και πώς θα το πετύχει. Με λίγα λόγια, το ΠΑΣΟΚ σήμερα μοιάζει περισσότερο να κατατρύχεται από την ασθένεια των συνιστωσών, παρά να οργανώνεται με βάση τις απαιτήσεις του ρόλου του. Η μέθοδος της ανάδειξης θεμάτων με κοινοβουλευτικές ερωτήσεις και τροπολογίες δεν είναι κακή, όμως δεν είναι και η πεμπτουσία.

Αυτή αναδεικνύεται από την έμφαση σε συγκεκριμένα πεδία, την πρόταση και την υπέρβαση, όχι από την προσπάθεια αναζήτησης μίας πεπατημένης, που όμως  δεν έχει αντιστοίχιση, ούτε με τις απαιτήσεις της εποχής, ούτε με τις προτεραιότητες των πολιτών.

Μπορεί κάποιος βασίμως να υποθέσει ότι ο μεγαλύτερος βαθμός ομοθυμίας στο ΠΑΣΟΚ θα εκδηλώνεται στο ότι δεν  θα συνεργαστεί με τη ΝΔ. Και ως προς αυτό πάντως, μάλλον δεν υπάρχει  ομοφωνία.

Κατά τα λοιπά, περίπου χάος.

Ο Ανδρουλάκης δίνει αλλεπάλληλες επεξηγηματικές συνεντεύξεις.

Ο Γερουλάνος έχει ανάψει φωτιές με τις επίμονες προτάσεις συνεργασιών των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς.

Ο Τσουκαλάς τη μία λέει ότι αυτές περιλαμβάνουν και τον Βαρουφάκη και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, την άλλη πάει να το «μαζέψει», ενώ άλλοι λένε ότι κάπου υπάρχει ένα όριο. Ο Κατρίνης το έχει κάνει «λύσσα». Ξεχνούν πάντως όλοι μαζί τι έχουν υποστεί στο παρελθόν από τα ίδια τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα πάνε να το παίξουν «παναγίες», βλέποντας μπροστά τους έναν εκλογικό εφιάλτη.

Πάλι καλά που, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν ακούγεται και πολύ ο Χάρης Δούκας, γιατί μπορεί να έχει να πει ακόμη χειρότερα. Κάποια στιγμή θα το κάνει, δεν μπορεί…

Το πιο ωραίο από όλα είναι ότι με βάση το σημερινό νομικό και πολιτικό καθεστώς του ΠΑΣΟΚ, η συζήτηση αυτή γίνεται εν κενώ. Όπως έχει παραδεχθεί ο ίδιος ο Νίκος Ανδρουλάκης, ακόμη και αν κέρδιζε θριαμβευτικά τις εκλογές, δεν θα δικαιούνταν το μπόνους των εδρών. Κάτι που σημαίνει ότι με όποια εκδοχή της Αριστεράς και να συνεργαζόταν, κυβέρνηση δεν θα σχημάτιζε.

Γιατί θα συνέβαινε αυτό; Επειδή ο εκλογικός νόμος δεν πριμοδοτεί συνασπισμούς κομμάτων και το ΠΑΣΟΚ είναι ένας συνασπισμός και, ναι, αποτελείται από συνιστώσες: Το ΚΙΝΑΛ, που με τη σειρά του είναι ένας άλλος συνασπισμός με το ΚΙΔΗΣΟ, τους προερχόμενους από τη ΔΗΜΑΡ και τις όποιες άλλες «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις». Οι λόγοι για αυτά είναι οι γνωστοί (ΑΦΜ, εξυπηρέτηση δανειακών χρεών, κ.λπ.), υπάρχει όμως εν τέλει και πολιτική διάσταση, όπως άλλωστε φαίνεται καθαρά.

Συνεπώς, το πρώτο που έχει να κάνει ο Ανδρουλάκης, είναι να καταργήσει τις συνιστώσες και να πετύχει μία κομματική ομογενοποίηση, υπό την προϋπόθεση και με τον όρο ότι θα εξευρεθεί και μία λειτουργική νομική φόρμουλα. Για όσους δεν θυμούνται, για τον ίδιο ακριβώς (κυρίως εκλογοτεχνικό) λόγο κατήργησε ο Τσίπρας τις συνιστώσες στο ιδρυτικό συνέδριο του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ, το καλοκαίρι του 2013.

Θα ήταν μία ενδιαφέρουσα συζήτηση αυτή που θα άνοιγε μία τέτοια διαδικασία. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς πώς θα το έπαιρναν και τι θα έλεγαν ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Θόδωρος Μαργαρίτης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News