Δεν θα συμφωνήσω με εκείνους που λένε ότι οι εξαγγελίες στη ΔΕΘ έδωσαν ξανά την πολιτική πρωτοβουλία στον Μητσοτάκη. Ούτε με όσους είδαν σε αυτές μια απέλπιδα προσπάθεια να αντιστρέψει μια φθορά από την οποία δεν έχει επιστροφή. Μακριά από μένα οι καλαμοκαβαλημένες θριαμβολογίες ή οι μηδενιστικές καταστροφολογίες.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πήγε στη ΔΕΘ με στόχο να αλλάξει το κλίμα. Οχι, δεν το άλλαξε. Ηταν ένα πακέτο μέτρων με κόστος, με λογική, με αρκετούς ωφελημένους, αλλά δίχως τη δύναμη να αναστρέψει τη μουρμούρα και τη δυσφορία που σέρνεται στην κοινωνία. Ηταν περισσότερο ένα «κουράγιο, παιδιά, αντέχουμε» παρά ένα σχέδιο που θα γέμιζε την κοινωνία με χαμόγελα.
Γιατί; Διότι το πολιτικό πρόβλημα της κυβέρνησης δεν είναι λογιστικό. Είναι ατμοσφαιρικό. Στους αριθμούς, η Ελλάδα πάει καλύτερα από ό,τι πριν από δέκα χρόνια. Στην καθημερινότητα, όμως, ο πολίτης έπαψε πια να είναι ικανοποιημένος. Είτε διότι τον κούρασε να βλέπει τα ίδια πρόσωπα να κυβερνούν είτε διότι η ακρίβεια του ροκάνισε πράγματι το εισόδημα, είτε διότι βαρέθηκε να κάνει συγκρίσεις με τις μαύρες μέρες της χρεοκοπίας.
Η ελληνική κοινωνία διαπερνάται από μια κραυγαλέα αντίφαση. Η χώρα παρουσιάζεται να προοδεύει, αλλά οι πολίτες γυρνούν σπίτι κακοδιάθετοι. Και το κλίμα δεν βελτιώνεται με χαρτιά και πίνακες.
Ο Μητσοτάκης ήθελε να δείξει σταθερότητα. Αλλά το ακροατήριο δεν ζητάει πια σταθερότητα, απαιτεί διαβεβαιώσεις ότι θα ζήσει καλύτερα αύριο. Οταν η απάντηση είναι «δεν έχω το μαγικό ραβδί», η κοινωνία απαντά «για μένα απαιτώ να το έχεις».
Κι όταν οι εξαγγελίες είναι «λίγα επιδόματα, λίγες μειώσεις φόρων, μερικές διευκολύνσεις», ο κόσμος το μεταφράζει «λίγο απ’ όλα, ίσον λίγο απ’ το τίποτα». Και συνεχίζει την γκρίνια του.
Η αντιπολίτευση τρίβει τα χέρια της. Μόνο που αντί για σχέδιο, περιορίζεται στο «να φύγει ο Μητσοτάκης». Ετσι όμως δεν κερδίζεις τη φθορά του αντιπάλου, απλώς περιμένεις να πέσει μόνος του. Η εικόνα θυμίζει Γαλλία. Ολοι εναντίον του Μακρόν χωρίς σχέδιο για μετά. Εδώ, όλοι εναντίον του Μητσοτάκη χωρίς εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Το αποτέλεσμα; Δυσαρέσκεια μεν, αλλά χωρίς πολιτική μετάφραση.
Αυτό είναι το πιο επικίνδυνο. Η γκρίνια να λιμνάζει. Οταν τα κυβερνητικά μέτρα δεν πείθουν και η αντιπολίτευση δεν εμπνέει, τότε το πολιτικό κενό γεμίζουν οι αντισυστημικοί, οι ψεκασμένοι, οι ακραίοι. Κι εκεί είναι που το πολιτικό παιχνίδι παύει να είναι προβλέψιμο. Στο βάθος ενός τέτοιου ορίζοντα, το μόνο που μπορεί να λουφάζει είναι η ακυβερνησία και η πολιτική αστάθεια.
Η ΔΕΘ του 2025 δεν έδωσε στον Πρωθυπουργό το πολιτικό οξυγόνο που ήθελε. Δεν του αφαίρεσε άμεσα ψήφους, ίσως έβαλε κάποιο φρένο στη φθορά, αλλά τον ενισχυτή που θα έκανε την πολιτική του να σκεπάσει τη μουρμούρα δεν του τον έδωσε.
Πλην στην πολιτική, όποιος δεν βάζει τη δική του μουσική, χορεύει στον ρυθμό των άλλων. Αν η κυβέρνηση δεν καταφέρει να πει μια καθαρή ιστορία για το αύριο, η γκρίνια θα γίνει μόνιμη υπόκρουση και θα τη συνοδεύει μέχρι τις κάλπες.
