Τον θυμάμαι εκείνον τον ταχυδακτυλουργό. Φορούσε μαύρο κοστούμι, φράκο με ουρά, ολόλευκο πουκάμισο και μαύρο ψηλό καπέλο. Επίσημος. Και ξαφνικά έβγαζε από το καπέλο του περιστέρια και κουνώντας ανεπαίσθητα, δεξιοτεχνικά τα χέρια του φανέρωνε μαντήλια. Χιλιόμετρα μαντήλια από τα μανίκια του. Στέριωνα πιο σφιχτά το βλέμμα μου στα χέρια του, να τον τσακώσω, αλλά τίποτα δεν κατάφερνα. Έφτανε να φανερώνει μέχρι και κουνέλι. «Ααααα!» έκανε το κοινό. Ήταν θαύμα!

Μετά έβγαιναν οι ακροβάτες. Εκεί ν΄ακούσεις «Ααααα!». Πηδούσαν μέσα από στεφάνια με φωτιές! Κορμιά λάστιχα. Ήταν κι αυτό ένα θαύμα στα παιδικά μου μάτια. Στο Αλσος Οικονομίδη μας συνέπαιρναν αυτά.

Και έλεγε ο Γιώργος Οικονομίδης: «Σας κρούω τον κώδωνα του κινδύνου να μην δοκιμάσετε να κάνετε αυτά που βλέπετε». Κι ωστόσο εγώ τα προσπαθούσα με τον αδελφό μου. Γιατί ήταν εκείνο το άτιμο «Μη» που ανέκαθεν λειτουργούσε μέσα μου σαν προσταγή «Να το κάνετε!». (Έχω αυτό το κουσούρι).

Τι άλλο λογάριαζα ως θαύμα στα παιδικά μου μάτια; Το φεγγάρι. Ναι, ναι. Το φεγγάρι. Με μάγευε να τρέχει το αυτοκίνητο και το φεγγάρι να είναι συνεχώς παρόν, δίπλα μου. Ενα τόσο δα να χάνεται, μα και πάλι, τσουπ! Να΄το πάλι! Απέραντες διαδρομές. Σε μια τραγική εθνική οδό και να τρέχει ο πατέρας μου μ΄εκείνα τα αυτοκίνητα τού τότε… Δράμα αλλά και τι θαύμα!

Οι ταχυδακτυλουργοί χάθηκαν στα χρόνια, το ίδιο και οι ακροβάτες, αλλά το φεγγάρι… Πάντα ως θαύμα! Ιδίως του Αυγούστου. Δυο φεγγάρια, παρακαλώ. Σαν δυο ευκαιρίες να του τα εξομολογηθείς όλα. Δυο ευκαιρίες να σε «αποτελειώσει» γλυκά.

Πόσο ίδια οι άνθρωποι κοιτάζουν το φεγγάρι; Το έχετε προσέξει; Κι αυτό ακόμα με μαγεύει. Ποια λέξη να βρω να περιγράψω το βλέμμα τους; Το βλέμμα μας; Τρυφερεύουμε. Αυτό, Τρυφερεύουμε.

Σε τούτα τα άγρια χρόνια, που αποενοχοποιείται όλο και πιο πολύ η μοχθηρία, η κακία, η μαγκιά, η αναίδεια, η φθήνια, η αγένεια, η πικρή κουβέντα, η αδιακρισία… Οι πόλεμοι… Πόλεμοι και «πόλεμοι». Τι θαύμα! Έστω, για όσο κρατάει ένα κοίταγμα στο φεγγάρι, ας τρυφερεύουμε όλοι. Με μια σταγόνα μελαγχολίας και χίλιες ευγνωμοσύνης γι΄αυτό που αξιωνόμαστε. Εκεί ψηλά… Φεγγαράκι μου λαμπρό φέγγε μου να περπατώ.    

 

   

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News