Το 2004, ο αστακός αποκλείστηκε από τα μενού στην ιταλική πόλη Ρέτζιο Εμίλια, όταν το δημοτικό συμβούλιο αναθεώρησε ένα νόμο του 1913 για τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι συνδέονται με τα ζώα. Επιπλέον, οι κάτοικοι της πόλης που είχαν πουλιά έπρεπε να εξασφαλίσουν ότι τα κλουβιά τους θα ήταν τουλάχιστον πενταπλάσια από το άνοιγμα των πτερυγίων τους – πράγμα αξιοσημείωτο δεδομένου ότι η πόλη είναι η πρωτεύουσα της ερασιτεχνικής αναπαραγωγής πουλιών στην Ιταλία. Διαφωνώντας, ο Μάρκο Μαρτσιάνι, ένας από τα 22 μέλη του δημοτικού συμβουλίου, δήλωσε προσβεβλημένος: «Η ιδέα της σύγκρισης των δικαιωμάτων ενός ζώου με αυτά των ανθρώπινων όντων μπαίνει εντελώς στη σκιά του ιερού ρόλου της ανθρώπινης ζωής».
Προς το παρόν βέβαια οι περισσότεροι είναι μάλλον με το μέρος του Μαρτσιάνι. Αλλά η αλλαγή είναι αναμφισβήτητη. Η Νορβηγία, για παράδειγμα, μια από τις πρώτες χώρες παραγωγής γουναρικών βιζόν και αλεπούς (παράγει ένα εκατομμύριο γούνες ετησίως και απασχολούνται περίπου 400 άτομα), ακολουθώντας την διεθνή τάση πρόκειται να βγει εντελώς από τον κλάδο. Στις 15 Ιανουαρίου, οι νομοθέτες αποφάσισαν να καταργήσουν τελείως την εκμετάλλευση των ζώων για τη γούνα τους μέχρι το 2025. Μεγάλοι οίκοι μόδας, εξάλλου, όπως οι Gucci και Michael Kors, υιοθετούν πλέον πολυτελείς ψεύτικες γούνες.
Το ερώτημα βέβαια παραμένει. Μπορεί να υπάρξει ένας κόσμος χωρίς πραγματική σκληρότητα; Το κλειδί τελικά, όπως πιστεύουν μερικοί φιλόσοφοι, είναι η ενσυναίσθηση για όλα τα πλάσματα ανεξάρτητα από το αν έχουν συνείδηση ή είναι έξυπνα.
