(Κάθε λαός έχει τα φαντάσματά του – που σημάδεψαν τις παλαιές γενιές κι άφησαν τα αποτυπώματά τους στις νεώτερες. Κάθε λαός έχει επίσης τα ταμπού του – φορά τις παρωπίδες του και προχωρά μέσα σον χρόνο, τυφλός τα τ΄ώτα τον τε νούν …)

Η είδηση έλεγε ότι η Τουρκία ανακάλεσε για διαβουλεύσεις τον πρέσβη της που υπηρετούσε στο Βατικανό. Γιατί; Επειδή ο Πάπας, μιλώντας σε λειτουργία στην Αρμενική Εκκλησία παρατήρησε ότι η ανθρωπότητα έζησε μαζικές τραγωδίες  τον τελευταίο αιώνα. «Η πρώτη, που θεωρείται ευρέως ως η πρώτη γενοκτονία του 20ού αιώνα, είναι αυτή που έπληξε τον λαό σας» είπε απευθυνόμενος στο εκκλησίασμα των Αρμενίων. Η είδηση προκάλεσε πάταγο στην Τουρκία, ο Ερντογάν μίλησε για «παραλήρημα», η δε κυβέρνηση σε διάβημά της δήλωσε πως πληροφορήθηκε τις παρατηρήσεις του Πάπα «με μεγάλη λύπη και απογοήτευση» και πως πλέον, προκύπτει θέμα εμπιστοσύνης ανάμεσα στις δύο πλευρές.

Αυτό συνέβη στις 12 Απριλίου. Στις 15 Απριλίου, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κάλεσε την Τουρκία να ανοίξει τα αρχεία της, «να συμφιλιωθεί με το παρελθόν της» και να αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Αρμενίων. Στις 22 Απριλίου, η Τουρκία ανακάλεσε τον πρέσβη της από τη Βιέννη, επειδή το Κοινοβούλιο της Αυστρίας κράτησε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη της γενοκτονίας των Αρμενίων… Η διακήρυξη που συνόδευσε αυτή την εκδήλωση τιμής, κατά την Άγκυρα «προκάλεσε μόνιμες πληγές στις φιλικές σχέσεις Τουρκίας-Αυστρίας».

Στις 23 Απριλίου τέλος, ο Πρόεδρος της Γερμανίας Γιοαχίμ Γκάουκ μιλώντας σε μια «οικουμενική λειτουργία» τίμησε «τη μνήμη της γενοκτονίας των Αρμενίων, των Αράμ και του Ποντιακού Ελληνισμού». Πολλοί λένε, ότι ίσως είναι ο προάγγελος μιας επίσημης αναγνώρισης της αρμενικής γενοκτονίας, δεδομένου ότι η Γερμανία (λόγω της μεγάλης τουρκικής κοινότητας που ζεί στη χώρα) δεν ακολούθησε τη Γαλλία, την Ιταλία, Ρωσία, Ελλάδα κ.α. στην αναγνώριση της ιστορικής πραγματικότητας – όπως επίσης και οι ΗΠΑ, που αποφεύγουν να πούν τη σωστή λέξη, λόγω της κατάστασης στην ευρύτερη περιφέρεια και της ανάγκης συνεργασίας με την Άγκυρα…

Στην Τουρκία πάλι, η χρήση του όρου «γενοκτονία των αρμενίων» εκλαμβάνεται ως προδοσία. Η σφαγή ενός εκ.ανθρώπων έχει καθιερωθεί να αναφέρεται ως «τα επεισόδια του 1915», ενώ η τουρκική κυβέρνηση στα 100 χρόνια απ’ τη σφαγή εξέφρασε «τα συλλυπητήριά της στις οικογένειες των θυμάτων» και πρόκειται να τελεστεί μια επιμνημόσυνη λειτουργία στην Αρμενική Εκκλησία «στη μνήμη των Αρμενίων» – γενικώς και αορίστως…

Την ίδια ώρα, στην ίδια χώρα οι 60.000 αρμένηδες που παρέμειναν, προσπαθούν να απαλλαγούν από το πέπλο που είχαν αυτο-περιβληθεί για λόγους επιβίωσης. Ο Αμπντουλραχίμ στην εφηβεία του έμαθε, ότι η οικογένειά του ήταν αρμενικής καταγωγής που εξισλαμίσθηκε με βία. Σήμερα λέγεται Άρμεν και προσπαθεί να ξαναστήσει την εθνική του ταυτότητα. Ο Σελίμ λέγεται επίσης και Σαρκίς – «έχω και τα δύο ονόματα για λόγους ασφαλείας» λέει στη «Μοnde».

«Για λόγους ασφαλείας»; Μάλιστα. Το 2007 ένας 16χρονος πυροβόλησε πολλές φορές και σκότωσε τον Χράντ Ντινκ, διευθυντή σύνταξης της εφημερίδας “Agos” επειδή ήταν Αρμένης…

(Για τις «ούτως λεγόμενες εκλογές» μιλούμε εμείς όταν αναφερόμαστε στις εκλογές που θα γίνουν την Κυριακή στα κατεχόμενα. Για την «ούτως λεγόμενη γενοκτονία των Αρμενίων» μιλούν οι Τούρκοι. Κι εδώ κι εκεί παπαγαλίζουμε με αυτοματισμό τα εθνικά στερεότυπα. Ασφαλώς η διπλωματική γλώσσα έχει άπειρες δυνατότητες χειρισμού ευαίσθητων καταστάσεων. Απλώς, μην εθιζόμαστε στη διπλωματική τσίχλα και ξεχνάμε την απλή πραγματικότητα).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News