Η αγωνία ανεβάζει στροφές σχετικά με τη χρηματοδότηση του χρέους. Θα τα βρούν η Μέρκελ με τον Τσίπρα και τον Ολάντ; Λύση σε ανώτατο πολιτικό επίπεδο; Άλλοι επικεντρώνονται στο έντιμο ή στο άτιμο της υπόθεσης, με την Αριστερά να έχει αγκαζέ την έντιμη διαπραγμάτευση. Κατά τη γνώμη μου όλα αυτά δεν ακουμπάνε το πραγματικό πρόβλημα. Όχι πως το τρέχον της χρημοτοδότησης δεν είναι σημαντικό, σαφώς και είναι. Αλλά το θέμα είναι τι γίνεται μετά. Διότι είμαι σίγουρος πως κάποια χρηματοδοτική λύση θα βρεθεί. Οι αγορές πρέπει να καλμάρουν μέσα στην ψευδαίσθηση ότι όλα είναι υπό έλεγχο. Ότι τα δάνεια θα εξυπηρετηθούν. Αυτό μετράει. Όχι το απόλυτο ύψος του χρέους. Ούτε η Γερμανία θα αποπληρώσει ποτέ τα δύο τρισ. που έχει δανειστεί από τις αγορές. Διαθέτει όμως αξιοπιστία και συντονισμό λόγων και πράξεων.

Ας σταθούμε λίγο στη δυνατότητα της Ελλάδας να παράγει αξίες. Δηλαδή, προϊόντα και υπηρεσίες που έχουν την εκτίμηση των Ελλήνων και ξένων καταναλωτών. Και επενδυτών. Και εν συνεχεία να βρούμε το λιτό αλλά αποτελεσματικό μέγεθος του δημοσίου υποστηρικτικού πλαισίου γι' αυτούς που παράγουν τις αξίες.

Το θέμα δεν είναι μόνο μακροοικονομικό, είναι και μικροοικονομικό. Όσο κι αν δεν αρέσει σε μερικούς το θέμα της ανταγωνιστικότητας, αφού κινούμαστε σε μια ανοικτή οικονομία είμαστε υποχρεωμένοι να λάβουμε υπ' όψη τον ανταγωνισμό. Οι μισθοί και οι συντάξεις της Σλοβενίας ή της Ιταλίας δεν μπορούν να μας αφήνουν αδιάφορους. Ούτε καν αυτοί της Ρωσίας ή της Κίνας! Πάντα σε συνάρτηση με την παραγωγή και ακόμα με την εικόνα, την ακτινοβολία των προϊόντων στους καταναλωτές ανά την υφήλιο. Η διεκδίκηση παροχών με πολιτικό πείσμα, πρέπει να πείσει αυτούς που αγοράζουν τα προϊόντα μας, έστω αυτά τα λίγα που παράγουμε, και τις υπηρεσίες. Εάν δεν ικανοποιεί η ποιότητα και η αξιοπιστία, ο πελάτης δεν θα πάρει. Ή δεν θα ξαναπατήσει στο μαγαζί μας. Εάν αυτό ισχύει για όλη την Ελλάδα, δεν θα έχουμε ικανοποιητικούς φόρους, τους απαραίτητους που χρειάζεται το κράτος για να λειτουργήσει και για να ασκήσει και κοινωνική πολιτική.

Ποια εικόνα έχουν τα ιταλικά βιομηχανικά προϊόντα; Φημίζονται για τον σχεδιασμό τους, έχουν διεθνή αναγνώριση με επιτυχίες σε διαγωνισμούς και σε εκθέσεις. Φημισμένες μάρκες σαν τη Lamborghini ή την Ducati εξαγοράστηκαν από τον γερμανικό όμιλο Volkswagen. Τα ιταλικά κρασιά και τα ελαιόλαδα πουλάνε. Η μόδα, επίσης. Αναμφιβόλως, ο ιταλικός τουρισμός έχει πάγια απόδοση. Η Ιταλία διαθέτει και εκπαιδευτικά ιδρύματα ολκής και βιομήχανους με μεράκι. Με τον Ρέντσι στο τιμόνι της χώρας άλλαξε η πορεία του επί πολλά έτη δύσκαμπτου και διεφθαρμένου πολιτικού μηχανισμού της Ιταλίας. Ο μεγάλος κίνδυνος μιας χρεοκοπίας της Ιταλίας απεφεύχθη. Success story!

Γείτονες είμαστε, μοιάζουμε σε πολλά χαρακτηριστικά, γι' αυτό επιμένω στην οδυνηρή σύγκριση. Μα, θα μου πείτε, τα μεγέθη είναι εντελώς διαφορετικά. Συμφωνώ. «Δεν θα συντείνω να παίρνουν οι Έλληνες νωρίτερα συντάξεις», είπε ο Ρεντσι, «όταν εγώ ανεβάζω τα όρια, τα δικά μας». Δεν μπορούμε να αποφύγουμε τη σύγκριση. Και την αντιπαράθεση.

Ποιας μορφής οικονομία αποδίδει περισσότερο; Η ιδιωτική ή η δημόσια; Εδώ έχουμε να κάνουμε με πολιτικές προκαταλήψεις και από τις δύο πλευρές. Και από τους λεγόμενους νεοφιλελεύθερους και από τους δογματικούς της Αριστεράς. Δεν πάμε πουθενά έτσι. Μόνο για κουβέντα στα καφενεία και στα πρωινάδικα… Να βάλουμε με σύστημα κάτω τα εναλλακτικά μοντέλα και τα εργαλεία που έχουν αποδεδειγμένα τη μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα και να τα εφαρμόσουμε χωρίς συζητήσεις επί συζητήσεων.

Δικαιώθηκαν οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών. Έγινε διεθνής είδηση. Με όλη την απαιτούμενη συμπάθεια, δεν είδα άλλη παρόμοια αγωνιστική διαθεση για μηχανικούς ή εργατοτεχνίτες που είναι στον δρόμο, άνεργοι. Σηκώνοντας ψηλά σαν παντιέρα τα νομικά και πολιτικά θέματα, μας διαφεύγει η αξία. Η προστιθέμενη. Πάμπολλες οι περιπτώσεις της απουσίας μιας σοβαρής αξιόλογησης. Φτου κακά! Η λέξη ερεθίζει από μόνη της. Τόση η διαστρέβλωση.

Κλείνω με ένα δύσκολο θέμα στο οποίο ίσως επανέλθω με ειδικό άρθρο. Έχει υποχρέωση το Δημόσιο, ως ιδιοκτήτης, να αυξάνει ή έστω να φροντίζει για την αξία της επιχείρησής του, ή όχι; Εάν η εταιρεία είναι στο χρηματιστήριο, σαν τη ΔΕΗ, μπορούμε να δούμε την εξέληξη αυτής της αξίας της εταιρείας. Πολλαπλασιάζοντας τις μετοχές με την τρέχουσα τιμή της μετοχής. Μπορεί να μην είναι απόλυτα σωστό αυτό το… μέτρημα, αλλά κάτι λέει. Και μας λέει πως η αξία της ΔΕΗ μειώθηκε τους τελευταίους μήνες χοντρά.

Οφείλεται αυτή η απαξίωση της μεγάλης και σημαντικής ελληνικής εταιρείας στην πολιτική του ιδιοκτήτη ή σε παιχνίδια των… αγορών; Δηλαδή αυτών που αγοράζουν και πωλούν κομμάτια της εταιρείας μέσω των μετοχών της; Η αξία είναι σε κρίση. Όπως και οι αξίες της κοινωνίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News