Ηταν πανέμορφος. Ενας υπέροχος ηθοποιός και εμπορικός και με καλλιτεχνικό εκτόπισμα. Ενας σκηνοθέτης με Οσκαρ. Ενας γόης που όμως ήταν ένας αυθεντικός εργάτης του κινηματογράφου, ο σταρ που μολονότι υπήρξε ο αγαπημένος των στούντιο εκείνος άνοιξε τις πόρτες της βιομηχανίας του θεάματος στο ανεξάρτητο σινεμά. Ηταν ένας από τους μεγαλύτερους μεταπολεμικούς αστέρες και παράλληλα το καθαρό –και πολιτικό– πρόσωπο μιας Αμερικής που θα θέλαμε να είναι αληθινή. Ο μέγας Ρόμπερτ Ρέντφορντ δεν είναι πια εδώ· έφυγε από τη ζωή στα 89 του…
«Ηθοποιός, που έγινε σκηνοθέτης, που έγινε ακτιβιστής», έγραψαν οι New York Times ανακοινώνοντας τον θάνατο αυτού του συμβόλου της Αμερικής.
Ο Ρέντφορντ θα μπορούσε να αρκεστεί στην ασύλληπτη υποκριτική του λάμψη, εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στα μέσα αυτής του 1970 και να μην κάνει τίποτε άλλο. Και μόνο αυτό, οι ρόλοι του δηλαδή στο «Ξυπόλητοι στο πάρκο» (1967) δίπλα στην κούκλα Τζέιν Φόντα, στα «Καλύτερά μας χρόνια» με την Μπάρμπρα Στρέιζαντ (1973), στο οσκαρικό «Κεντρί» (1973) και στους «Δύο Ληστές» (1969) πλάι στον αδελφικό του φίλο Πολ Νιούμαν, στο πολιτικό δράμα «Ο υποψήφιος» (1972), στο κατασκοπευτικό θρίλερ του Σίντνεϊ Πόλακ «Τρεις ημέρες του Κόνδορα» (1975) και στο πολιτικό θρίλερ «Ολοι οι άνθρωποι του προέδρου» (1976) δίπλα στον Ντάστιν Χόφμαν, θα ήταν αρκετοί για να τον κατατάξουν αυτοδίκαια στους μεγάλους της Μεγάλης Οθόνης.
Ομως ο γεννημένος τον Αύγουστο του 1936 στη Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνιας, Ρόμπερτ Ρέντφορντ, που κάποτε είχε πει πως «το Χόλιγουντ δεν ήταν το μέρος που ονειρευόμουν να πάω, δεν μπορούσα ποτέ να πάρω στα σοβαρά την έμμονη ιδέα των ανθρώπων να γίνουν διασημότητες ή να πάνε στο Χόλιγουντ – είχα γεννηθεί δίπλα», δεν έμεινε σε αυτά, ούτε φυσικά στους ρόλους που θα ακολουθούσαν εύκολα και θα υπηρετούσε πιστά στα 80s – «Brubaker» (1980), «The Natural» (1984), «Πέρα από την Αφρική» (1985). Ο Ρέντφορντ υπήρξε ένα πνεύμα ανήσυχο και συνέχισε να διευρύνει τους ορίζοντές του.
Δοκίμασε στην σκηνοθεσία, πήρε Οσκαρ (ενώ δεν πήρε ποτέ για τις ερμηνείες του) για την πρώτη του ταινία, το «Ordinary People» το 1980, και συνέχισε με το «Quiz Show» (1995), που επίσης ήταν υποψήφιο για Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας, τον «Γητευτή των αλόγων» (1998) και τα πολιτικά δράματα «Lions for Lambs» (2007) και «The Company You Keep» (2012).
Σε μια εποχή που ο ακτιβισμός δεν ήταν αυτονόητος, ο Ρέντφορντ υπήρξε από τους σκαπανείς του κινήματος για την προστασία του περιβάλλοντος και υπέρμαχος για τα δικαιώματα των αυτόχθονων της Αμερικής και των ΛΟΑΤΚΙ. Στην ύστερη φάση του φρόντισε με την πολιτική στόχευση των ταινιών του να αποτελεί την προοδευτική συνείδηση μιας όλο και πιο συντηρητικοποιημένης κοινωνίας.
Σε αντίθεση με τον Δημοκρατικό Πολ Νιούμαν, ο Ρέντφορντ είχε υποστηρίξει και το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και μάλιστα είχε γίνει δεκτός στον Λευκό Οίκο από τον Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο. Έπειτα όμως θα βρισκόταν και στο πλευρό του Μπιλ Κλίντον, ενώ το 2012 είχε υποστηρίξει δημόσια την επανεκλογή του Μπαράκ Ομπάμα.
Το 2019 είχε κάνει αίσθηση με ένα άρθρο του στο οποίο περιέγραφε τον Ντόναλντ Τραμπ, τότε 45ο πρόεδρο των ΗΠΑ, ως «μεταμφιεσμένο μονάρχη», «χωρίς ηθική πυξίδα», που πρέπει να φύγει. Δυστυχώς ο Τραμπ έφυγε μεν, αλλά επέστρεψε.
♦ Διαβάστε: Ρόμπερτ Ρέντφορντ, οι ρόλοι της ζωής του
Παράλληλα με τον πολιτικό ακτιβισμό, ο Ρέντφορντ υπήρξε ο ιδρυτής και η ψυχή του Φεστιβάλ Σάντανς, που στα δύσκολα χρόνια της άκρατης εμπορευματοποίησης της Εβδομης Τέχνης, έδωσε μια διέξοδο στους νέους αμερικανούς κινηματογραφιστές να παρουσιάσουν τα έργα τους πέρα από τα στεγανά των στούντιο του Χόλιγουντ.
Ο Ρέντφορντ, που κάποτε είχε πει πως «όταν ήμουν παιδί, κανείς δεν μου είπε πως ήμουν όμορφος. Ευχόμουν κάποιος να το είχε κάνει. Θα είχα περάσει καλύτερα τη ζωή μου…», ο Μπομπ των δύο γάμων, των τεσσάρων παιδιών, των έξι δεκαετιών στο σινεμά, πέθανε στον ύπνο του, στο σπίτι του στο Πρόβο της Γιούτα. Ενας καλός θάνατος, για έναν υπέροχο άνθρωπο.
