Η είδηση ότι η Μίλαν και η Ιντερ συμφώνησαν να συνεργαστούν για την από κοινού κατασκευή ενός νέου, υπερσύγχρονου γηπέδου 71.500 θέσεων, το οποίο θα μοιράζονται, έκανε τον γύρο του Κόσμου και προκάλεσε αίσθηση σε όποιους γνωρίζουν τη μεγάλη έχθρα που τις χωρίζει. Εδώ και 117 χρόνια τα «Derby della Madonnina» μυρίζουν μπαρούτι. Τα λένε «ντέρμπι της Παναγίτσας», από το εμβληματικό άγαλμα της Θεοτόκου που βρίσκεται στην κορυφή του «Ντουόμο», του καθεδρικού ναού της πόλης, μάλλον κατ’ ευφημισμόν. Στις αναμετρήσεις των δύο μεγάλων συλλόγων του Μιλάνου έχει χυθεί αίμα.
Συγκατοικούν στο παλιό γήπεδο (εγκαινιάστηκε το 1926) επί σχεδόν οκτώ δεκαετίες επειδή δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Η Μίλαν, στην οποία ανήκε αρχικώς, αναγκάστηκε να το πουλήσει στον Δήμο λόγω των σοβαρών οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε, όμως συνέχισε να το χρησιμοποιεί έναντι ενοικίου. Χωρούσε 80.000 θεατές, ενώ το «Αρένα Σιβίκα», η έδρα της Ιντερ, μόλις 10.000. Η Ιντερ έχανε οπαδούς, καθώς δεν μπορούσε να τους χωρέσει στα παιχνίδια της, αλλά δεν είχε αρκετά χρήματα για να χτίσει ένα καινούργιο, μεγαλύτερο γήπεδο. Ετσι, το 1947 αποφάσισε να μοιραστεί το δημοτικό στάδιο με τη Μίλαν.
Οι οπαδοί των δύο ομάδων δέχθηκαν την εξέλιξη αυτή με βαριά καρδιά. Κι επειδή η πραγματικότητα τους στενοχωρούσε, καλλιέργησαν μια αυταπάτη. Οι φίλοι της Μίλαν πηγαίνουν στο «Σαν Σίρο» (έτσι λέγεται η γειτονιά στην οποία βρίσκεται το γήπεδο), ενώ οι φίλοι της Ιντερ, στο «Τζουσέπε Μεάτσα». Ο Μεάτσα, που θεωρείται ως ο μεγαλύτερος Ιταλός παίκτης όλων των εποχών, αγωνίστηκε για λίγο και στη Μίλαν, όμως η μυθική του καριέρα συνδέθηκε κυρίως με την Ιντερ – δικός της ήρωας είναι.
Η Ιντερ ξεπήδησε από τα σπλάχνα της Μίλαν. Το 1908 τα μέλη της Μίλαν (που είχε ιδρυθεί το 1899) διαφώνησαν για το αν θα έπρεπε να υπάρχουν περισσότεροι ξένοι ποδοσφαιριστές στο δυναμικό της ομάδας, ή όχι. Περίπου 40 αποχώρησαν από τον σύλλογο και δημιούργησαν την Ιντερνατσιονάλε (σημαίνει διεθνής ομάδα). Το σχίσμα ήταν βαθύ – αποτυπώθηκε και στην κοινωνία της Λομβαρδίας. Τα λαϊκά στρώματα τάχθηκαν με τη Μίλαν. Οι πιο εύποροι και η αστική τάξη, με την Ιντερ.
Από το πρώτο, κιόλας, ντέρμπι του Μιλάνου, τον Οκτώβριο του 1908, η ατμόσφαιρα είναι πολεμική. Το μίσος μετρήθηκε -ακόμη μετριέται- με νεκρούς και τραυματίες. Κάποια εποχή είχε αντίκτυπο και στην εθνική ομάδα της Ιταλίας. Ο (τότε) ομοσπονδιακός τεχνικός δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει μαζί στο γήπεδο τους δύο καλύτερους παίκτες: τον Σάντρο Ματσόλα (της Ιντερ) και τον Τζιάνι Ριβέρα (της Μίλαν). Συχνά, ο ένας αντικαθιστούσε τον άλλον.
Δεδομένης αυτής της ακραίας αντιπαλότητας, μοιάζει αδιανόητο που οι δύο σύλλογοι συμφώνησαν να προχωρήσουν «χέρι – χέρι» στο έργο του νέου γηπέδου, που θα χτιστεί στη θέση του παλιού. Οπως αποκάλυψε την Τρίτη ο δήμαρχος του Μιλάνου, Τζουζέπε Σάλα, ο Δήμος δέχθηκε κατ’ αρχήν να τους παραχωρήσει το «Σαν Σίρο» και την έκταση που το περιβάλλει, έναντι 197 εκατομμυρίων ευρώ. Παραλλήλως, Μίλαν και Ιντερ ανακοίνωσαν ότι έχουν επιλέξει τις κατασκευαστικές εταιρείες (Foster+Partners και Manica) που θα υλοποιήσουν το πρότζεκτ, εκτιμώμενου κόστους 1,2 δισ. ευρώ, με χρονικό ορίζοντα αποπεράτωσης το 2031. Εάν για κάποιο λόγο το δημοτικό συμβούλιο δεν δώσει την έγκρισή του, το στάδιο θα ανεγερθεί στα περίχωρα της πόλης.
Θα μπορούσαν ποτέ να κατασκευάσουν μαζί ένα γήπεδο, η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μπαρτσελόνα; Η Μπόκα Τζούνιορς και η Ρίβερ Πλέιτ; Η Σέλτικ και η Ρέιντζερς; Ο Ερυθρός Αστέρας και η Παρτίζαν; Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός; Μάλλον, όχι. Αλλά η Μίλαν και η Ιντερ κατάφεραν να δουν πέρα από την έχθρα τους: το κοινό τους συμφέρον. Αυτό το στάδιο, το οποίο κανένας από τους δύο συλλόγους δεν θα μπορούσε να χρηματοδοτήσει από μόνος του χωρίς να κινδυνεύσει το αγωνιστικό του status, θα απογειώσει τα έσοδά τους.
Αλλωστε, οι καιροί έχουν αλλάξει. Ιδιοκτήτης της Μίλαν, της ομάδας των «casciavit» (των εργατών με τα κατσαβίδια), ή των «tramvee» (αυτών που πηγαίνουν στο γήπεδο με τα μαζικά μέσα μεταφοράς), υπήρξε επί τρεις δεκαετίες ο συντηρητικός πολιτικός και μεγιστάνας των media, Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Και αναμορφωτής της Ιντερ, των «bauscia» (των… ψωνισμένων), ο γνωστός για τις αριστερές του πεποιθήσεις (αν και δισεκατομμυριούχος), Μάσιμο Μοράτι.
