Οσοι θεωρούν ότι έχουν δει την εικόνα των εξελίξεων στην Ουκρανία μετά τις πρώτες κινήσεις του Τραμπ και τις εμπρηστικές δηλώσεις του Τζέι Ντι Βανς στο Μόναχο, πιθανώς θα αιφνιδιαστούν άσχημα με τα όσα θα ακολουθήσουν.

Το ζήτημα δεν είναι αν και πώς θα τελειώσει ο πόλεμος, που μπορεί και να μην τελειώσει, αν εννοούμε την υπογραφή μίας συνθήκης ειρήνης· είναι τι θα γίνει αφότου θα έχει επιτευχθεί μια κάποια συμφωνία μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ και πιο συγκεκριμένα: ποιο θα είναι το καθεστώς ασφαλείας στην Ουκρανία, ποιος θα το εγγυάται, με ποιον τρόπο και με ποια σύνθεση δυνάμεων.

Διπλωματικές πηγές στην Αθήνα εκτιμούν και αναφέρουν ότι θα πρόκειται για μεγάλη έκπληξη αν οι Αμερικανοί, η κυβέρνηση Τραμπ δηλαδή, αλλάξει ρότα και στείλει στρατεύματα στην περιοχή. Το πιθανότερο είναι ότι θα καλέσει την Ευρώπη να το κάνει και εκεί γίνεται εύκολα αντιληπτό τι θα πρέπει να αναμένεται.

Δίχως να το καταλαβαίνει, απ’ ό,τι φαίνεται, η ευρωπαϊκή ηγεσία σε όλες τις εκδοχές της (γραφειοκρατία των Βρυξελλών, πολιτικά πρόσωπα, αρχηγοί κρατών και υπηρεσίες), έχει ήδη αρχίσει την  έμπρακτη υπονόμευση του εαυτού της.

Ως μη όφειλε και όσο πιο σπασμωδικά γινόταν, ο Εμανουέλ Μακρόν συγκάλεσε μία αχρείαστη και εκ προοιμίου ατελέσφορη «σύνοδο», επειδή ο αμερικανός αντιπρόεδρος σόκαρε τους Ευρωπαίους με τα όσα είπε τρεις ημέρες νωρίτερα στη Διάσκεψη Ασφάλειας του Μονάχου. Το μόνο αποτέλεσμα της συνάντησης στο Παρίσι ήταν αυτό που η Ευρώπη θα έπρεπε να απεύχεται: ο κατακερματισμός, η κατ’ επιλογήν σύνθεση των συμβουλίων και οι ομαδοποιήσεις. Επεται συνέχεια και μάλλον όχι ευχάριστη, εκτιμούν υψηλόβαθμες κυβερνητικές πηγές στην Αθήνα.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξέφρασε την αντίρρησή του με όλα αυτά, μιλώντας σε τηλεδιάσκεψη του ΕΛΚ μία ημέρα αργότερα. Λογικό και αναμενόμενο. Το ζήτημα πλέον είναι τι μπορεί ή τι πρέπει να αναμένει η Ελλάδα από όλη αυτήν την εξέλιξη και πώς τοποθετείται για τη συνέχεια.

Αν μιλήσει κάποιος με κυβερνητικούς παράγοντες δεν θα δυσκολευτεί να καταλάβει ότι έχει γίνει μία σαφής επιλογή.

Η Ελλάδα στην παρούσα συγκυρία θα τηρήσει στάση αναμονής, δεν θα υπερθεματίσει σε κάτι και δεν θα σπεύσει να εκτεθεί σε ένα περιβάλλον ασύμμετρης και επικίνδυνης αβεβαιότητας. Οπως αναφέρουν οι ίδιες κυβερνητικές πηγές, δεν είναι μόνο οι ανατροπές στις ΗΠΑ που προκαλούν ανησυχία και αναδιατάξεις. Ακόμη και εντός ΕΕ δεν μπορεί πλέον κανείς να είναι βέβαιος για τις συμμαχίες ή τα εθνικά συμφέροντα που συγκλίνουν ή συγκρούονται.

Για τη χώρα μας, η εξέλιξη στην Ουκρανία είναι κρίσιμη για λόγους πολύ σοβαρότερους από το αν θα συμμετάσχει (όπως φιλοδοξούσε) στην ανοικοδόμησή της.

Το θέμα αποστολής στρατευμάτων έχει ήδη αποκλειστεί με επίσημη δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου και μένει να φανεί αν υπάρχει ρεαλιστικό και εφαρμόσιμο ειρηνευτικό σχέδιο. Με βάση αυτό θα κριθεί και θα αποφασιστεί πώς θα μοιραστούν οι ρόλοι και ποιος θα αναλάβει τι.

Ως προς την Ελλάδα, το όποιο ειρηνευτικό σχέδιο για την Ουκρανία και οι ασφαλιστικές του δικλείδες έχουν ίσως περισσότερη σημασία από ό,τι για όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αν φυσικά εξαιρέσει κάποιος τις όμορες με την εμπόλεμη περιοχή.

Τι θα σημάνει φερ’ ειπείν μία αποδοχή της ρωσικής κυριαρχίας των περιοχών που έχει καταλάβει ο ρωσικός Στρατός, ως προϋπόθεσης για μία συμφωνία; Είναι προφανές ότι καμία ελληνική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να αποδεχθεί κάτι τέτοιο ή ακόμη και να σιωπήσει. Και είναι προφανέστεροι οι λόγοι: το Κυπριακό και ο τουρκικός αναθεωρητισμός.

Ο προβληματισμός στην ελληνική κυβέρνηση εν όψει όλων αυτών, δεν κρύβεται. Και στον πυρήνα του βρίσκεται μία οδυνηρή διαπίστωση. Σε μία περίοδο κατά την οποία η Αθήνα επικαλείται επίμονα το διεθνές δίκαιο για την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων, η μετατροπή των ΗΠΑ σε αναθεωρητική υπερδύναμη, εντείνει την ανησυχία για τις εξελίξεις και το status quo στην περιοχή της ΝΑ Ευρώπης και της Ανατολικής Μεσογείου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News