Στην αρχή της καριέρας της οι διάφοροι ατζέντηδες και παρατρεχάμενοι της ζητούσαν επίμονα να αλλάξει το ονοματεπώνυμό της, που ήταν Μπάρμπαρα Στρέιζαντ, σε κάτι πιο εύηχο. Φαίνεται πως από τότε η καλλιτέχνις των 60 εκατομμυρίων δίσκων διέθετε την ευφυΐα να ξεχωρίζει στον χώρο της σόουμπιζ: αντί να αλλάξει το επίθετό της σε Σαντς, όπως της πρότειναν, αφαίρεσε ένα γράμμα από το όνομά της. Αυτή θα ήταν η Μπάρμπρα και θα ξεχώριζε από τις άλλες συνονόματές της χάρη σε αυτό το «ψεγάδι». Ηταν η γέννηση ενός μύθου. Ενός αστεριού που θα κατακτούσε όλα τα μεγάλα βραβεία στον χώρο του αμερικανικού, αλλά και του παγκόσμιου θεάματος.

Βραβείο με το «καλημέρα»

Υστερα από το ξεκίνημά της σε νυχτερινά κέντρα και τηλεοπτικές εκπομπές, στις αρχές της δεκαετίας του 1960 υπέγραψε συμβόλαιο με την Columbia και κυκλοφόρησε το πρώτο της άλμπουμ με τίτλο «The Barbra Streisand Album» το 1963. Κέρδισε αμέσως βραβείο Grammy στην κατηγορία του Καλύτερου Δίσκου της χρονιάς, ενώ δύο χρόνια αργότερα θα ακολουθούσε ένα βραβείο Emmy για την ερμηνεία της σε μουσικό σόου, το 1969 το Οσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου για το «Αστείο κορίτσι», το 1970 ένα ειδικό Tony και το 1976 το Οσκαρ Τραγουδιού για το δικό της «Evergreen».

Η «μυρμηγκοφάγος» και ο μυρμηγκοφάγος

«Ενας αξιαγάπητος μυρμηγκοφάγος» που καταλήγει να μοιάζει με «γαζέλα με μυωπία» ήταν κάποιοι από τους πρώτους χαρακτηρισμούς που συγκέντρωσε η Στρέιζαντ όταν ξεκίνησε την πορεία της στον κόσμο της νυχτερινής διασκέδασης. Η ίδια πάντως πληγωνόταν αλλά δεν πτοούνταν από αυτές τις αναφορές στη μύτη της – περί αυτού επρόκειτο, όπως εξηγεί στον πρόλογο των απομνημονευμάτων της με τίτλο «My Name is Barbra» (Viking Press). Στο τηλεοπτικό σόου του 1966, μάλιστα, με τίτλο «Color Barbra» τραγουδάει το «Look at that face» έχοντας απέναντι στο πρόσωπό της έναν μικρό… μυρμηγκοφάγο.

Η ιδέα της Τζάκι Κένεντι

Ο πρώτος σπόρος για να αρχίσει να σκέφτεται τη συγγραφή της αυτοβιογραφίας της είχε πέσει το 1984 από την Τζάκι Κένεντι-Ωνάση, η οποία εκείνη την περίοδο εργαζόταν ως επιμελήτρια στον εκδοτικό οίκο «Doubleday». Η Στρέιζαντ ήταν τότε 42 χρόνων και είχε μόλις σκηνοθετήσει και παίξει στο «Γεντλ», όπου η ομώνυμη ηρωίδα μεταμφιέζεται σε άνδρα για να ταξιδέψει στην πόλη και να μελετήσει τις Γραφές.

Από τον Πρίσλεϊ στον Ντίλαν

To «Partners two: the secret of life» είναι το 37^ο προσωπικό της άλμπουμ και περιέχει τη δεύτερη σειρά ντουέτων, από τα οποία ξεχωρίζει εκείνο με τον Μπομπ Ντίλαν στο «The very thought of you» του Ρέι Νομπλ από το μακρινό 1934. Υπάρχει ακόμη το «My Valentine» με τον Πολ ΜακΚάρτνεϊ, το «Fragile» με τον Στινγκ, το «One heart, one voice» με τις Αριάνα Γκράντε και Μαράια Κάρεϊ.

Πρόκειται για τη συνέχεια των ντουέτων που είχε κυκλοφορήσει ως «Partners» το 2014, όπου μεταξύ άλλων η φωνή της ενωνόταν με εκείνη του εκκλιπόντος Ελβις Πρίσλεϊ στο «Love me tender», ενώ συμμετείχαν και οι Στίβι Γουόντερ, Μπίλι Τζόελ, Αντρέα Μποτσέλι.

To 2002, πάντως, είχε κυκλοφορήσει το άλμπουμ «Duets», όπου οι παρτενέρ της ήταν οι Φρανκ Σινάτρα, Τζούντι Γκάρλαντ, Ντόνα Σάμερ, Νιλ Ντάιαμοντ (με τον οποίο είχαν παρακολουθήσει μαζί μαθήματα μουσικής στα πρώτα τους βήματα), Ρέι Τσαρλς, Κρις Κριστόφερσον, Σελίν Ντιόν κ.ά.

Το «σύνδρομο Στράιζαντ»

Υπάρχει και μια λεπτομέρεια από τη ζωή της που αφορά αμιγώς τη δημοσιογραφία – έστω το φωτορεπορτάζ. Ο λόγος για την προσπάθειά της να αποσιωπήσεις μια πληροφορία οδηγώντας στο αντίθετο αποτέλεσμα: να μάθουν, δηλαδή, ολοένα και περισσότεροι αυτή την πληροφορία. Πρόκειται για το περίφημο «Streisand effect», από την απόπειρα της σταρ να κερδίσει αποζημίωση 10 εκατ. δολαρίων μετά από μήνυση στον φωτογράφο Κένεθ Αντελμαν, ο οποίος το 2003 είχε τραβήξει πάνω από 12.000 αεροφωτογραφίες στις ακτές της Καλιφόρνιας –ανάμεσά τους και (άθελά του) την έπαυλη της Στρέιζαντ στο Μαλιμπού. Οταν η μήνυσή της έγινε κεντρικό θέμα, 500.000 άτομα επισκέφθηκαν την ιστοσελίδα του Αντελμαν για να δουν τη φωτογραφία, μόνο τον πρώτο μήνα. Για την ιστορία, η καλλιτέχνις έχασε τη δίκη.

Το μοναδικό αυτόγραφο που ζήτησε

Στις 26 Ιουλίου 2018 η ανάρτησή της στο Instagram περιείχε μια μικρή εξομολόγηση προς τους θαυμαστές της, οι οποίοι γνωρίζουν πολύ καλά την ταύτισή της με το Δημοκρατικό Κόμμα: «Δεν ζητάω ποτέ αυτόγραφα, αλλά έκανα μια εξαίρεση όταν γνώρισα τον πρόεδρο Τζον Φ. Κένεντι το 1963».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News