Ηρθε, λοιπόν, η ώρα του «Ράλλυ των 1.000 Λιμνών», όπως ήταν η παλαιότερη ονομασία του επικού αγώνα που ξεκίνησε, κάποτε, το 1951. Πλέον η επίσημη ονομασία του είναι Secto Rally Finland, αλλά μας ακούγεται ξενέρωτο μπροστά στο κλασικό βαφτιστικό. «Χίλιες Λίμνες» για πάντα. Σε κάθε περίπτωση, στις 31 Ιουλίου τα πληρώματα του WRC και τα «όπλα» τους ρίχτηκαν στη μάχη για την κατάκτηση της πρώτης θέσης, η οποία στον συγκεκριμένο αγώνα αποτελεί το αποκορύφωμα της καριέρας ενός οδηγού ράλλυ.

Εως τις 3 Αυγούστου τα φώτα θα είναι στραμμένα εδώ, στη διοργάνωση που δικαίως αποκαλείται και «Γκραν Πρι του WRC», αφού είναι ο πιο γρήγορος αγώνας στο καλεντάρι, με τις ταχύτητες να κυμαίνονται διαρκώς σε τριψήφια νούμερα και τις μέσες ωριαίες να αγγίζουν ακόμη και τα 130 χλμ./ώρα.

Τα άλματα δίνουν και παίρνουν, οι κόφτες και τα anti-lag αντιλαλούν, ο ανταγωνισμός είναι οριακός. Για την ώρα, μία ανάσα ενός μόλις βαθμού (162 έναντι 161) χωρίζει τον πρωτοπόρο στη γενική κατάταξη, Εσθονό και νικητή του πρόσφατου Ράλλυ Ακρόπολις, Οτ Τάνακ, με Hyundai,από τον δεύτερο, τον Βρετανό Ελφιν Εβανς, με Τοyota. Αμέσως πιο πίσω, στην τρίτη θέση της βαθμολογίας, ο οκτώ φορές παγκόσμιος πρωταθλητής του WRC, Σεμπαστιάν Οζιέ, με 141 βαθμούς, επίσης με Toyota.

Ας μην ξεχάσουμε και τον νέο «αέρα» που μόλις έφερε στην κορυφαία κατηγορία Rally1 ο Σουηδός Ολιβερ Σόλμπεργκ που, όπως μάλλον σωστά περιγράψαμε πριν από την παρθενική του νίκη σε αγώνα του WRC, την περασμένη εβδομάδα στην Εσθονία, «δεν είναι απλώς ο γιος του Σόλμπεργκ».

To Ράλλυ Φινλανδίας είναι πολύ δύσκολη έδρα για τους μη Σκανδιναβούς, με μόνο επτά οδηγούς μη Σουηδούς ή Φινλανδούς να το έχουν ποτέ κερδίσει. Εδώ κυριάρχησαν οι θρυλικοί Μαρκού Αλεν, Χάνου Μίκολα, Τίμο Σάλονεν, Τίμο Μάκινεν και Μάρκους Γκρόνχολμ, ενώ άλλοι, απόλυτα καταξιωμένοι οδηγοί και πρωταθλητές, όπως ο Γερμανός Βάλτερ Ρερλ ή ο Ιταλός Μίκι Μπιαζιόν, έχουν κάνει ελάχιστες ή και καμία (ο έμπειρος Ρερλ) εμφάνιση εκεί.

Χαρακτηριστική του αγώνα και η ειδική Ουνινπόχα, μία από τις πιο εμβληματικές στο παγκόσμιο καλεντάρι. Κάποια έξι χιλιόμετρα από την εκκίνησή της βρίσκεται και το χαρακτηριστικό κίτρινο σπιτάκι όπου είναι το σημείο στο οποίο κυριολεκτικά ίπτανται οι ημίτρελοι του WRC. Μάλιστα, οι θεατές συνηθίζουν να μετρούν τη σχετική απόσταση όπου τα αυτοκίνητα είναι στον αέρα – βοηθάει πλέον και η τεχνολογία. Ενδεικτικό το άλμα του Μάρκο Μάρτιν, το 2003, όταν «ταξίδεψε» επί 57 ολόκληρα μέτρα, περισσότερο από μισό γήπεδο ποδοσφαίρου, με ταχύτητα 171 χλμ,/ώρα. Ραντεβού στα live streaming του επίσημου καναλιού. Κάνει δροσιά εκεί στα ψηλά.

Γιάννης Κωνσταντόπουλος

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News