Η Κλαούντια Καρντινάλε, αγαπημένη ηθοποιός του Λουκίνο Βισκόντι, είχε γεννηθεί στην Τύνιδα της Τυνησίας το 1938, ενώ οι γονείς της, Γιολάντα και Φραντσέσκο, σικελικής καταγωγής, διατηρούσαν την ιταλική υπηκοότητα.
Η ζωή της στις αρχές της σταδιοδρομίας της στον χώρο του θεάματος ξεκίνησε με ένα τραύμα, καθώς το 1957 έπεσε θύμα βιασμού και από εκείνη την τραυματική εμπειρία γεννήθηκε ο γιος της, Πάτρικ, γεγονός που κράτησε κρυφό, ώστε να μη σταθεί εμπόδιο στη λαμπρή καριέρα που ξεκινούσε. Ο τίτλος της «Ομορφότερης Ιταλίδας της Τύνιδας» που κέρδισε, άλλωστε, σε διαγωνισμό ιταλικού κινηματογραφικού γραφείου είχε στρέψει πολλά βλέμματα πάνω της.
Η πρώτη εμφάνισή της στην κάμερα ήρθε με το φιλμ «Ο κλέψας του κλέψαντος» του Μάριο Μονιτσέλι, ενώ ακολούθησε μια μικρή συμμετοχή στο «Le Pigeon», την ιταλική κωμωδία με τους Βιτόριο Γκάσμαν, Μαρτσέλο Μαστρογιάνι και Τοτό.
Το 1967 παντρεύεται στην Ατλάντα των ΗΠΑ τον παραγωγό Φράνκο Κριστάλντι, ύστερα από επταετή δεσμό. Ο γάμος τους δεν είναι έγκυρος στην Ιταλία αλλά ο Κριστάλντι υιοθετεί τον Πάτρικ. Η Καρντινάλε νιώθει ότι του χρωστάει ευγνωμοσύνη για την καριέρα της αλλά κυρίως επειδή τη βοήθησε με την εγκυμοσύνη της. Ωστόσο αισθάνεται ότι ο δεσμός τους και στη συνέχεια ο γάμος τους είναι μια προσπάθεια από την πλευρά του να την κρατάει δέσμια της εταιρείας παραγωγής του.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 θα γυρίσει στην Ιταλία, όπου θα λάβει μέρος σε αρκετές ευρωπαϊκές παραγωγές. Η ταινία που θα καθορίσει τη μετέπειτα πορεία της γυρίζεται το 1973-4. Είναι το «Αίμα στην κόψη του ξυραφιού» με σκηνοθέτη τον Πασκουάλε Σκουιτιέρι.
Η Καρντινάλε θα γοητευτεί από τον αντικομφορμιστή σκηνοθέτη και θα σχετιστεί μαζί του. Το 1975 εγκαταλείπει τον Κριστάλντι και γυρίζει αρκετές ταινίες με τον Σκουιτιέρι, με τον οποίο το 1979 θα αποκτήσουν μια κόρη.
Στις δεκαετίες 1980 και 1990 συμμετέχει σε πολλές ιταλικές ταινίες αλλά και αρκετές διεθνείς παραγωγές, όπως το «Φιτζκαράλντο» του Βέρνερ Χέρτσογκ. Το 1993 τής απονέμεται ο Χρυσός Λέων στη Βενετία για το σύνολο της 65χρονης καριέρας της, από την οποία επιλέγουμε ενδεικτικούς ρόλους.
Ο «Ρόκκο και τ’ αδέλφια του» του Βισκόντι
Μετά τον μικρό ρόλο της στο «Κλέψας του κλέψαντος» του Μάριο Μονιτσέλι (1958) η συνέχεια το 1960 είναι ό,τι χρειάζεται για να μπει στα ραντάρ των σκηνοθετών. Στην ταινία του Βισκόντι, ως γνωστόν, η Ροζάρια Παρόντι (Κατίνα Παξινού) φεύγει από την Καλαβρία μετά τον θάνατο του πατέρα, με τους 4 γιους της και εγκαθίσταται στο Μιλάνο, για να ακολουθήσει τον μεγαλύτερό τους Βιντσέντσο (Σπύρος Φωκάς), αρραβωνιασμένο με την Τζινέτα (Καρντινάλε).
Ο Ρόκο του τίτλου είναι φυσικά ο Αλέν Ντελόν, με τον οποίο έμελλε να ξανασυναντηθούν υπό την καθοδήγηση του ίδιου σκηνοθέτη.
Ο «Γατόπαρδος» του Βισκόντι
Αν το ηθικό και ερμηνευτικό βάρος στην ταινία του Λουκίνο Βισκόντι (1963), διασκευή του μυθιστορήματος του ντι Λαμπεντούζα, είναι ο Μπαρτ Λάνκαστερ (Δον Φαμπρίτσιο), η χάρη ενσαρκώνεται από την Καρντινάλε, που υποδύεται την Αντζέλικα Σεντάρα στο πλευρό του Αλέν Ντελόν (Τανκρέντι). Σημειωτέον ότι στην ιταλική βερσιόν η φωνή της –βραχνή και εύθραυστη– ντουμπλαρίστηκε από τη Σολβέι Ντ’ Ασούντα, ενώ η φωνή του Λάνκαστερ ντουμπλαρίστηκε από τον Κοράντο Γκάιπα.
Το «8½» του Φελίνι
Σε αυτή την αριστουργηματική ταινία του ιταλού «μάγου» είναι που ακούγεται πρώτη φορά η φωνή της, καθώς ο Φελίνι δεν θέλησε να την ντουμπλάρει. Εδώ υποδύεται την ιδανική γυναίκα των ονείρων του πρωταγωνιστή Μαρτσέλο Μαστρογιάνι στον ρόλο του σκηνοθέτη Γκουίντο Ανσέλμι. Στη βαθιά υπαρξιακή και σεξουαλική κρίση στην οποία έχει πέσει ο 43χρονος δημιουργός, η Καρντινάλε είναι το –εφήμερο– σωσίβιο της φαντασίωσης. Τη σύζυγό του έπαιζε η Ανούκ Αϊμέ και την ερωμένη του η Σάντρα Μίλο.
Ο «Ροζ Πάνθηρας» του Μπλέικ Εντουαρντς
Εδώ υποδύεται την πριγκίπισσα Ντάλα που κληρονομεί το μεγαλύτερο διαμάντι του κόσμου με την επωνυμία «Ροζ πάνθηρας». Ξεφεύγοντας από τον κοσμικό περίγυρό της ταξιδεύει στην Κορτίνα της Ιταλίας, όπου γνωρίζει τον πλεϊμπόι Τσαρλς Λίτον ή Φάντασμα (Ντέιβιντ Νίβεν), ο οποίος εποφθαλμιά το διαμάντι. Η πρώτη αμερικανική ταινία της Καρντινάλε, η οποία δεν μπορούσε να μιλήσει αγγλικά, οπότε ντουμπλαρίστηκε –και πάλι!– από την 20χρονη Γκέιλ Γκάρνετ. Υστερα από αυτή την ταινία πάντως θα δουλέψει για τρία χρόνια στις ΗΠΑ.
«Κάποτε στη Δύση» του Σέρτζιο Λεόνε
Ο σκηνοθέτης των spaghetti western φαίνεται πως εδώ είναι «ερωτευμένος» με την πρωταγωνίστριά του καθώς της χαρίζει ορισμένες από τις καλύτερες λήψεις του –τουλάχιστον το ίδιο επιβλητικές όσο και στους σκληροτράχηλους Τσαρλς Μπρόνσον (Ο Aνθρωπος με τη Φυσαρμόνικα), Τζέισον Ρόμπαρντς, Χένρι Φόντα.
Σε αυτό το επικό φιλμ, λοιπόν, η Καρντινάλε υποδύεται την Τζιλ ΜακΜπέιν, πρώην πόρνη, που αφήνει τη Νέα Ορλεάνη για να ταξιδέψει στη Γιούτα. Φτάνοντας εκεί βρίσκει τον σύζυγό της και την οικογένειά του κατακρεουργημένους, οπότε γίνεται η κληρονόμος της γης και στόχος των πιστολέρο.
«Φιτσγκαράλντο» του Βέρνερ Χέρτσογκ
Ο αθεόφοβος Χέρτσογκ δίνει στον αθεόφοβο Κλάους Κίνσκι τον ρόλο του Μπράιαν Σουίνι Φιτζτζέραλντ, μετανάστη στο Περού, ο οποίος έχει βάλει στόχο ζωής να χτίσει ένα θέατρο όπερας και να προσλάβει τον Ενρίκο Καρούζο. Οι συνάνθρωποί του τον φωνάζουν Φιτσγκαράλντο, αλλά εκείνος δεν πτοείται. Για να αποκτήσει κεφάλαιο αποφασίζει να ασχοληθεί με το προσοδοφόρο εμπόριο του καουτσούκ. Από κοντά και η σύντροφός του Μόλι (η Καρντινάλε) που πασχίζει μαζί του να βρει χρηματοδότες.
