«Συμβαίνουν αλλαγές που δεν έχουμε δει εδώ και 100 χρόνια. Και εμείς είμαστε αυτοί που οδηγούμε αυτές τις αλλαγές μαζί» είχε δηλώσει, μεταξύ άλλων, ο Σι Τζινπίνγκ καθώς αποχαιρετούσε τον Βλαντίμιρ Πούτιν στο Κρεμλίνο τον Μάρτιο του 2023.

Καθώς ο κινέζος πρόεδρος επέστρεψε στη Μόσχα για μια τετραήμερη σύνοδο κορυφής, Σι και Πούτιν μπορούν να είναι ικανοποιημένοι ότι αυτές οι αλλαγές έχουν πράγματι υλοποιηθεί, έστω και αν αυτό οφείλεται περισσότερο στην ανατρεπτική προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ παρά σε δικές τους ενέργειες.

«Ο κόσμος βρίσκεται σε ένα σημείο καμπής, ενώ το Πεκίνο και η Μόσχα προετοιμάζονται να καταστούν οι μεγάλοι κερδισμένοι του πλήγματος που κατάφερε η Αμερική στο παγκόσμιο κύρος της. Τώρα ο Πούτιν και ο Σι χρειάζονται μόνο να καταστρώσουν στρατηγική για το πώς να αξιοποιήσουν αυτή την ιστορική στιγμή και να εξασφαλίσουν ότι το τέλος της ηγεμονίας των ΗΠΑ θα είναι μη αναστρέψιμο» γράφει σε ανάλυσή του στους Financial Times ο Αλεξάντερ Γκαμπούεφ, διευθυντής του Carnegie Russia Eurasia Center στο Βερολίνο με ειδίκευση στην εξωτερική πολιτική της Μόσχας και στις σινορωσικές σχέσεις (έως το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία ήταν ανώτερος εταίρος του Carnegie Centre στη Μόσχα, ενώ μετά το σφράγισμα του από τη ρωσική κυβέρνηση αναγκάστηκε να διαφύγει στο εξωτερικό και σήμερα το όνομά του περιλαμβάνεται στη λίστα των καταζητούμενων του Κρεμλίνου).

Οπως θυμίζει ο ρώσος ερευνητής, πριν από δύο χρόνια, όταν ο Σι επισκέφθηκε τη Μόσχα, το έκανε για να ανακοινώσει σε όλον τον κόσμο την απόφασή του να μην εγκαταλείψει τον Πούτιν μετά την εισβολή στην Ουκρανία, φτάνοντας τελικά στο σημείο ακόμη και να συνδράμει στρατιωτικά, αν και μυστικά, το Κρεμλίνο στον πόλεμό του εναντίον των Ουκρανών.

Τότε η επιλογή του κινέζου προέδρου είχε χαρακτηριστεί ως ιδιαίτερα ριψοκίνδυνη, καθώς οι ρωσικές δυνάμεις είχαν υποστεί βαριά πλήγματα στο πεδίο, εν μέρει χάρη στη σημαντική βοήθεια των ΗΠΑ, το Κίεβο προετοίμαζε μια μεγάλη αντεπίθεση και πολλοί στη Δύση είχαν παρασυρθεί από τις (φρούδες όπως αποδείχτηκε) ελπίδες περί επικείμενης ήττας και ταπείνωσης της Ρωσίας.

Ο Σι επέτρεψε τη δημιουργία μιας σταθερής ροής αγαθών διπλής χρήσης, όπως εξελιγμένα τσιπ και προηγμένες εργαλειομηχανές, που συνέβαλαν στην αποκατάσταση της κατεστραμμένης στρατιωτικής βιομηχανίας. Ταυτόχρονα η Κίνα δημιούργησε επιπλέον χώρο για ρωσικά προϊόντα στις τεράστιες αγορές της, επιτρέποντας στη Μόσχα να αυξήσει τα (απαραίτητα για τη συνέχιση του πολέμου) έσοδά της από τις εξαγωγές.

Χάρη στην κινεζική αρωγή το Κρεμλίνο κατάφερε να ενισχύσει τη στρατιωτική μηχανή του και να θέσει τη ρωσική οικονομία σε πολεμική βάση. Ως αντάλλαγμα η Μόσχα προσέφερε στους Κινέζους προνομιακή πρόσβαση σε φθηνούς υδρογονάνθρακες, μέταλλα, λιπάσματα και γεωργικά προϊόντα, καθώς επίσης σε προηγμένα ρωσικά οπλικά συστήματα και τεχνολογίες, αλλά και σε τεχνολογικά μυαλά που είχεν εκδιωχθεί από Δυτικά ερευνητικά κέντρα.

«Τόσο για την Κίνα όσο και για τη Ρωσία, αυτή η επένδυση, λόγω του πολέμου, έχει αποδώσει τεράστιους καρπούς – ακόμη και αν η Μόσχα αναγκάστηκε να αποδεχτεί μια βαθύτερη εξάρτηση από τον γείτονά της και το Πεκίνο αναγκάστηκε να αντέξει την επιδείνωση των σχέσεών του με την Ευρώπη» σχολιάζει ο Αλεξάντερ Γκαμπούεφ. «Αλλά τώρα ο Σι και ο Πούτιν θα μπορούσαν να αποκομίσουν ακόμη μεγαλύτερα κέρδη. Με τον Τραμπ να καταστρέφει ενθουσιωδώς τα ερείπια τής υπό την ηγεσία των ΗΠΑ τάξης, είναι απίθανο να παραμείνουν θεατές». 

Πλέον η Μόσχα και το Πεκίνο γνωρίζουν πολλά όσον αφορά την αντιμετώπιση της «οπλοποίησης» της τεχνολογικής και χρηματοπιστωτικής κυριαρχίας των ΗΠΑ. Οπως εξηγεί ο ρώσος ειδικός, το γεγονός ότι η Ρωσία είναι ικανή να διεξάγει εδώ και περισσότερο από μία τριετία έναν δαπανηρό πόλεμο, παρά το τσουνάμι Δυτικών κυρώσεων, «αποτελεί την καλύτερη επίδειξη των κινεζικών μεθόδων θωράκισης έναντι των ΗΠΑ –είτε πρόκειται για τη χρήση γουάν για πληρωμές και αποταμιεύσεις, είτε για την υιοθέτηση της κινεζικής τεχνολογίας. Η Μόσχα και το Πεκίνο είναι πιθανό να προωθήσουν επιθετικά αυτά τα εργαλεία, καταρχάς και κυρίως στον παγκόσμιο Νότο […] ενώ ο Τραμπ, με τον παγκόσμιο δασμολογικό πόλεμό του, έχει γίνει ακούσιος πλασιέ τους» γράφει χαρακτηριστικά ο Αλεξάντερ Γκαμπούεφ.

Επιπλέον, τόσο ο Σι όσο και ο Πούτιν δηλώνουν εδώ και περισσότερο από μια δεκαετία ότι η Δυτικού τύπου δημοκρατία απέχει πολύ από το να είναι τέλεια. «Υπάρχει καλύτερη απόδειξη για αυτό από την επανεκλογή του Τραμπ; Τουλάχιστον προς το παρόν η Κίνα μπορεί να ισχυριστεί ότι το σύστημά της προσφέρει βεβαιότητα και ένα μακροπρόθεσμο όραμα σε κατάφωρη αντίθεση με την Αμερική του Τραμπ» γράφει ο ρώσος ερευνητής.

«Η ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση στην ανωτερότητα της δημοκρατίας έναντι άλλων συστημάτων διακυβέρνησης αποτελεί εδώ και καιρό μια ισχυρή μετασχηματιστική δύναμη και πηγή ισχύος για τις ΗΠΑ. Συνέβαλε, για παράδειγμα, στην κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης, η οποία ήταν μια τραυματική εμπειρία τόσο για τον Πούτιν όσο και για τον Σι. Εάν αυτή η πεποίθηση διαβρωθεί, θα είναι μια σημαντική νίκη για τη Μόσχα και το Πεκίνο». 

Υπέρ της Κίνας και της Ρωσίας λειτουργεί, αναμφίβολα, και η συρρίκνωση του ομοσπονδιακού κράτους, συμπεριλαμβανομένων των υπουργείων Εξωτερικών και Αμυνας, καθώς και της κοινότητας πληροφοριών των ΗΠΑ. Αυτό, σε συνδυασμό με την αποξένωση στρατηγικών συμμάχων των ΗΠΑ, θα μπορούσε να αποδυναμώσει ανεπανόρθωτα τον άσπονδο εχθρό της Κίνας και της Ρωσίας, σε μια περίοδο, μάλιστα, που οι δικοί τους στρατιωτικοί και μυστικοί μηχανισμοί ενισχύονται ραγδαία.

Εδώ και μήνες, πλέον, αξιωματούχοι του Πεκίνου ταξιδεύουν ανά την υφήλιο με στόχο την επανέναρξη ανθρωπιστικών προγραμμάτων που εγκαταλείφθηκαν μετά τη διάλυση της USAID, προκειμένου να αυξηθεί η παγκόσμια ήπια ισχύς της Κίνας. Συγχρόνως επιδιώκεται η προσέλκυση πρώην φίλων και εταίρων των ΗΠΑ σε νέες εμπορικές και επενδυτικές συμφωνίες.

«Σε ένα πιο σκοτεινό εναλλακτικό μέλλον, ο Σι και ο Πούτιν –και οι δύο στα εβδομήντα τους– μπορεί να δουν τα επόμενα χρόνια ως μια ευκαιρία να εδραιώσουν την κληρονομιά τους, λαμβάνοντας αποφάσεις που θα μπορούσαν να τους εξασφαλίσουν μια περίοπτη θέση στην Ιστορία, περιλαμβανομένης της περαιτέρω αναδιαμόρφωσης του παγκόσμιου χάρτη, τώρα που η παλιά τάξη έχει παρέλθει και η Αμερική είναι απασχολημένη με την αντιμετώπιση του δικού της χάους» σημειώνει ο Αλεξάντερ Γκαμπούεφ.

«Ο χρόνος που οι δυο ηγέτες θα περάσουν μαζί αυτή την εβδομάδα μπορεί να καταλήξει στα βιβλία της Ιστορίας, μπορεί και όχι. Το σίγουρο είναι πως, αν η ιδέα του Τραμπ ήταν να απομακρύνει τον Σι από τον Πούτιν, όπως έχει καυχηθεί, η δεύτερη προεδρία του τους φέρνει ακόμη πιο κοντά» συμπληρώνει.

Protagon Team

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News