Οι Βρυξέλλες δεν είναι από τις ευρωπαϊκές πόλεις που σου κλέβουν την καρδιά. Μια Grand-Place (Γκράν-Πλας), γνωστή επίσης και ως Grote Markt στα φλαμανδικά, είναι το μαγευτικό της, πες το και «οπωσδήποτε» σημείο της. Μια μεγαλειώδης πλατεία του 15^ου αιώνα στο κέντρο της παλιάς πόλης, προστατευμένη από την UNESCO, που μονοπωλεί την τουριστική επισκεψιμότητα, της απόλυτης βόλτας.

Επιβλητικά κτίρια, 39 τον αριθμό, το ένα δίπλα στο άλλο, εξαιρετικά δείγματα διαφορετικών ρυθμών αρχιτεκτονικής, Γοτθικού, Μπαρόκ, νεογοτθικού, αναγεννησιακού φλαμανδικού και άλλων. Ανάμεσά τους κυριαρχούν τα κτίρια του Δημαρχείου και ο Οίκος του Βασιλιά, που στις μέρες μας φιλοξενεί το Μουσείο της Πόλης. Και καθώς χρυσός, που αστράφτει είτε στο ήλιο είτε σε μια μέρα βροχής, υπερτονίζει στοιχεία των κτιρίων της, όντως σου κόβεται η ανάσα από τη μεγαλειώδη ομορφιά με την είσοδό σου.

Η περιήγησή σου, βέβαια, θα συνεχιστεί και στα γύρω στενά. Ωστόσο, πέραν των συνόρων αυτού του αξιοθέατου σημείου και της περιοχής, θα σαστίσεις από τα αναρίθμητα ογκώδη, πανύψηλα κτίρια, αλλά και από την ασυγκράτητη, διαρκείας ανοικοδόμηση, κάτι που ευφυώς περιγράφηκε ιστορικά με τον όρο «Brusselisation».

Γενικά, το Βέλγιο είναι μια χώρα χωρισμένη στα δύο, κάτι σαν Βόρειοι και Νότιοι. Οι Βόρειοι έχουν αλληλεπίδραση με την Ολλανδία, αλλά ενοχλούνται αν δεν τους αντιλαμβάνεσαι ως σαφέστατα διαφορετικούς, και οι Νότιοι με τη Γαλλία, με την οποία τους ταλανίζουν και τα ίδια οικονομικά και πολιτικά ζόρια των καιρών. Μπορεί η βιομηχανική επανάσταση σχεδόν να ξεκίνησε από το Βέλγιο, αλλά εντέλει η θάλασσα κέρδισε το στοίχημα της ευημερίας.

Στις μέρες μας, ο Βορράς, όπου οι κάτοικοι μιλάνε φλαμανδικά-ολλανδικά, διαθέτει τον πλούτο και ευημερεί, ενώ αντιθέτως, ο Νότος, όπου μιλάνε γαλλικά, έχει φτώχεια. Η χώρα καθησυχάζει με μια συνταγματική και κληρονομική μοναρχία, ήτοι βασιλεία του νυν μονάρχη Φιλίππου, που ανέβηκε στον θρόνο τον Ιούλιο του 2013, παντρεμένος με τη βασίλισσα Ματθίλδη και με τέσσερα παιδιά, με πρώτη διάδοχο την κόρη τους, πριγκίπισσα Ελισάβετ.

Και γράφω «καθησυχάζει» δεδομένου ότι το Βέλγιο είναι χωρίς κυβέρνηση, κατέχοντας μέχρι και παγκόσμιο ρεκόρ χώρας χωρίς κυβέρνηση. Βλέπετε, η πολιτική πολυπλοκότητα που οφείλεται σε πολιτισμικές και γλωσσικές διαφορές μπορεί να οδηγήσει και σε τέτοιες καταστάσεις. Χωρίς κυβέρνηση, αλλά διόλου χώρα ακυβέρνητη. Αυτό το άτιμο το ζηλεύεις. Γιατί δεικνύει ότι υπάρχει δομή κράτους, όχι παράγκας που μιμείται το κράτος. Αρα, μπορείς και τέτοιες «πολυτέλειες» ή «ασκήσεις θάρρους». Δεν είναι για να παίρνουμε εμείς τέτοιες ιδέες. Θα βρεθούμε σε απαγορευτικά μποφόρια θαλασσοπνιγμού!

Ξαναγυρίζοντας στην πρωτεύουσα, τις Βρυξέλλες, δεν γίνεται να μην αναφερθούμε στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Στα εδάφη των Βρυξελλών συναντάμε τον «ομφαλό» της. Λειτουργούν και κατοικοεδρεύουν όλοι οι οργανισμοί, όλες οι υπηρεσίες της Ενωσης, όλα τα παρακλάδια αυτών. Τόσων και τόσων χωρών και λαών.

Αμέτρητοι πληθυσμοί στελεχών, υπαλλήλων, ευρωβουλευτών, μαθητευόμενων.  Οικονομικό οξυγόνο για τη χώρα. Οσα κοστούμια τραπεζιτών χαζεύει κανείς στην Γενεύη, άλλα τόσα χαζεύει σε αυτούς που εργάζονται για την Ενωση. Παρεμπιπτόντως, να σας πω ότι το ελληνικό στοιχείο δίνει και παίρνει. Η μετανάστευση των νέων μας είναι ευκρινής. Δεν υπήρξε υπηρεσία και μαγαζί, κάθε είδους, που να μην συναπαντήθηκα με υπάλληλο εξ Ελλάδος.

Εκείνος ο στίχος-τραγούδι του Σαββόπουλου που ξεκινάει με «κωλοέλληνες» αλλά καταλήγει σε κραυγή προσμονής φωτός «πανέλληνες, πανέλληνες», έρχεται στη σκέψη και χαμογελώ. Πεποίθησή μου: Πολίτης αταξίδευτος, ξύλο απελέκητο. Πανέλληνες, πανέλληνες! Μα, είναι τόσο διαφορετικά τα χρόνια… Σηκώνει τόση συζήτηση. Και πού να βρεις Νιόνιο να την κάνεις! Ολος ο κόσμος είναι σε μια αναμπουμπούλα πολιτική, που μετεξελίχθηκε σε μπίζνες, με ριπές δικαιωματισμού και βάρβαρους αρχηγούς να ποτίζουν λαϊκισμό. Πού υπάρχει το φως για να το λάβουμε; Σηκώνει τόση συζήτηση. Τι να σου πρωτοκάνει ένα χρονογράφημα που περιγράφει κάτι, τόσο δα, από ένα τριήμερο ταξίδι στις Βρυξέλλες;

Ας κλείσω με σοκολατάκια! Η σοκολάτα είναι συνώνυμο του Βελγίου. Τόσα δα μικρούλια, σοκολατένια έργα γευστικής τέχνης. Υψιστη αμαρτία να τους αντισταθείς! Εννοείται, δεν θέλησα ν΄αμαρτήσω. Τα τίμησα δεόντως. Και ένα εστιατόριο που κέρδισε την καρδιά μου, «Les Brasseries Georges». Και σοκολατάκια, μα πόσα σοκολατάκια! Φημισμένα του Βελγίου. Και σίγουρα με μια μονοήμερη εκδρομή στην Μπριζ  (Brugge ή Bruges), μια ζωγραφιστή μεσαιωνική πόλη που πρέπει να την περπατήσετε. Μια ωρίτσα όλη κι όλη με τρένο, που αναχωρεί κάθε μισή ώρα για τον προορισμό αυτόν. Τρένο… Που αναχωρεί στην ώρα του και φτάνει στον προορισμό του, όπως όλα τα τρένα στον έρμο πολιτισμένο κόσμο. Τραύμα βαθύ. Και πικρό παράπονο. Θα αξιωθούμε τρένα όπως στο πολιτισμένο κόσμο; Ασ’ τα!

Ααααα! Και κάτι ακόμα. Στην πτήση προς Βρυξέλλες βλέπω έλληνα ευρωβουλευτή εκ Κρήτης. Το αεροπλάνο ήταν τίγκα. (Οπως είναι τα αεροπλάνα στις μέρες μας). Είναι ο μόνος τυχερός. Εχει μια θέση δίπλα του κενή. «Πώς το έπαθε και κάθισε στα πίσω καθίσματα;», κρυφακούω να μονολογεί ο διπλανός μου. Βιάστηκε να το πει. Πριν την απογείωση, «τσουπ» πετάγεται ως ζαρκάδι και πάει και καταλαμβάνει θέση στην business class. Η αεροσυνοδός τον αντιλαμβάνεται. Τον πλησιάζει και τον νουθετεί: «Δεν κάθεστε εδώ». Κάτι της ψιθυρίζει, πιθανολογώ της συστήνεται ο έρμος. Εκείνη επιμένει. Επιστρέφει ξεφυσώντας ψιλοαμήχανος στη θέση του. Τι θράσος! Ο μόνος τυχερός επιζήτησε και επιπλέον τύχη, πέραν της τύχης του. Συγχωρέστε με, πόσο στοιχείο «Λεβεντομάνας»! Ασ’ τα! Κι αυτά, άσ’ τα!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News