Η ερώτηση του τίτλου είναι ρητορική και επί της ουσίας αχρείαστη. Αλλά δεν μπορούσα να μην αναρωτηθώ, όταν είδα την Ελενα Τσαγκρινού να ερμηνεύει το «El Diablo» στον πρώτο ημιτελικό της Eurovision, στη σκηνή του Ahoy Arena του Ρότερνταμ, εκπροσωπώντας την Κύπρο. Να το ερμηνεύει και να σκίζει, φορώντας μια εντυπωσιακή δημιουργία της σχεδιάστριας Σήλιας Κριθαριώτη, βάζοντας φωτιά στη σκηνή και κατακτώντας μια θέση μεταξύ των διαγωνιζόμενων της τελικής αναμέτρησης. 

Θυμήθηκα τον χαμό που είχε γίνει λίγο καιρό πριν, μόλις το τραγούδι κυκλοφόρησε. H Ιερά Σύνοδος της Κύπρου ξεσηκώθηκε, δημιουργώντας ένα κύμα αντίδρασης σε χριστιανικές οργανώσεις κατά του τραγουδιού. Καλούσε, μάλιστα, την κυβέρνηση της Κύπρου να μεριμνήσει για την ακύρωση της επιλογής του, και με ανακοίνωση εξέφραζε τη δυσαρέσκειά της για τη στάση όσων το διάλεξαν, οι «οι οποίοι αντί να συμβάλουν στην προώθηση των δικαίων του λαού μας και στην προβολή των αιτημάτων του για ελευθερία και κατίσχυση των ηθικών αξιών, μέσω οποιουδήποτε προσφερόμενου διεθνούς βήματος, προέκριναν την παγκόσμια γελοιοποίησή μας με την παρουσίαση της διακήρυξης ότι παραδίδουμε τον εαυτό μας στον διάβολο και ότι προάγουμε με τον τρόπο αυτό τη λατρεία του». 

Δημοσιεύτηκε ακόμα και ψήφισμα στην πλατφόρμα Avaaz, για την ακύρωση της συμμετοχής, ενώ το θέμα έφτασε και στο CNN. Μια χιονοστιβάδα ακατανόητης αντίδρασης που, ευτυχώς, τότε, πέρασε και δεν ακούμπησε. Αλλά ήταν αρκετή για να σου υπενθυμίσει ότι άνθρωποι με κλειστά μυαλά, που δεν βλέπουν πέρα απ’ τη μύτη τους, είναι παρόντες και έτοιμοι να δημιουργήσουν θέμα από το τίποτα. Στην προκειμένη περίπτωση, βάζοντάς τα μ’ ένα τραγούδι που μιλάει για έναν διάβολο έρωτα, με τον οποίο κάποια παιδεύτηκε, αλλά κατάφερε να τον αφήσει πίσω της. 

«Το “El Diablo” είναι αλληγορικό τραγούδι, για μια γυναίκα που καταφέρνει να φύγει από μια τοξική σχέση και στέλνει ένα μήνυμα δύναμης» εξηγούσε ξανά και ξανά η Ελενα Τσαγκρινού, όταν της ζητούσαν να τοποθετηθεί για τις αντιδράσεις. Τι να έκανε κι αυτή, αναγκαζόταν να εξηγεί τα αυτονόητα.  

Αν το σκεφτεί κανείς, αυτή η αλληγορία δεν προσβάλει το αίσθημα πίστης και τα πιστεύω του Χριστιανισμού. Το αντίθετο συμβαίνει, μάλλον, αφού ο διάβολος είναι ο τοξικός άνθρωπος από τον οποίο κάποιος καταφέρνει να ξεφύγει. Αμφιβάλλετε ότι θα υπάρξουν κάποια κορίτσια που ακούγοντας το «El Diablo» και νιώθοντας ταύτιση, ίσως πουν στο αγόρι που τις κάνει δυστυχισμένες: «Χωρίζουμε»; Εγώ είμαι σίγουρη ότι θα συμβεί. Για καλό είναι!

Αλλά όταν λείπει η ψύχραιμη ματιά, ούτε τα προφανή δεν καταλαβαίνει κανείς. Απλώς μένει στις λέξεις. Λέει «διάβολος»; Το αφορίζουμε με συνοπτικές διαδικασίες. Ούτε, βέβαια, υπάρχει στο σκεπτικό όλων αυτών η ελευθερία του λόγου και της σκέψης, η Τέχνη που δεν έχει όρια… Λεπτομέρειες!

Ας είναι. Σημασία έχει ότι το τραγούδι πέρασε τις αναταράξεις του παραλόγου και συνέχισε τον δρόμο του για τη Eurovision. Και, όπως έδειξε η μέχρι τώρα πορεία του, έχει πιθανότητες να βρεθεί στις πρώτες θέσεις στον τελικό. Εχει σημειώσει επιτυχία στην Ευρώπη, έγινε Νο 1 στα ψηφιακά charts και το βίντεό του παραμένει στην κορυφή των trends του YouTube, με πάνω από τρεις εκατομμύρια προβολές.

Οσο για την Ελενα Τσαγκρινού, το ποπ διαμαντάκι που ξεπήδησε μέσα από το συγκρότημα «OtherView» και ερμηνεύει το τραγούδι, έχει αποκτήσει ένα φανατικό κοινό που την υποστηρίζει και επιθυμεί να τη δει νικήτρια. 

Λέτε να τα καταφέρει; 

Θα είναι μια «διαβολική» σύμπτωση.

ΥΓ. Το «El Diablo» το έγραψαν οι Τόμας Στένγκαρντ, Τζίμι Θόρνφελντ, Λόρελ Μπέικερ και Όξα. Το εντυπωσιακό performance στη σκηνή της Eurovision επιμελήθηκε ο Μάρβιν Ντίτμαν, ενώ τη χορογραφία η Χάλι Τζένινγκς. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News