Εν μέσω μιας ασύμμετρης πολιτικής αντιπαράθεσης με αφορμή τη ρύθμιση για την επιβολή της τάξης πέριξ του Αγνωστου Στρατιώτη, πέρασαν σε δεύτερη μοίρα το μάλλον σοβαρότερο θέμα του εργασιακού νομοσχεδίου και το εξίσου σοβαρό της νέας απόφασης του ΣτΕ για τον Νέο Οικοδομικό Κανονισμό (NOK).

Το νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας έχει ήδη επικρατήσει να επονομάζεται «το 13ωρο της Κεραμέως», λόγω της συγκεκριμένης διάταξης, με την οποία παρέχεται δυνατότητα απασχόλησης επί 13 ώρες σε έναν εργοδότη, υπό όρους και προϋποθέσεις.

Ως συνήθως, οι όροι και οι προϋποθέσεις, ειδικά στα εργασιακά, εντάσσονται σε ένα αυστηρό πλαίσιο, διατυπώνονται ιδανικά, όμως όλοι γνωρίζουν ότι εδώ είναι Ελλάδα και ότι η σχέση εργοδότη – εργαζομένου είναι άνιση.

Υπό αυτήν την έννοια, ακόμη και η απόπειρα του υπουργείου Εργασίας να περιγράψει τον νέο νόμο ως μία προσπάθεια να συνδυαστεί η προστασία των εργαζομένων με τη διευκόλυνση των επιχειρήσεων, είναι εξαιρετικά δύσκολο να πείσει όσους έχουν τις επιφυλάξεις τους ή, ακόμη χειρότερα, εκείνους που μιλούν για επιβολή ενός «εργασιακού μεσαίωνα».

Η αλήθεια είναι ότι η προστασία των εργαζομένων και η διευκόλυνση των επιχειρήσεων είναι μάλλον αντιφατικές έννοιες και, πάντως, η διατύπωση προδίδει και το ποιος ωφελείται από το νέο νομοσχέδιο ή, ακόμη, ποιος θα είχε κάθε λόγο να είναι ικανοποιημένος από την εφαρμογή του. Προφανώς, εκείνος που «διευκολύνεται».

Συνεπώς, οι απεργίες και οι διαμαρτυρίες των «ξεδοντιασμένων» συνδικάτων ήταν, σε μία από τις σπάνιες περιπτώσεις των τελευταίων ετών, δικαιολογημένες, αφού δύσκολα μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι είναι απίθανο να ασκηθούν πιέσεις των εργοδοτών και ότι αν διαπιστωθούν καταχρηστικές ή εκβιαστικές συμπεριφορές, θα υψώνονται τείχη προστασίας των εργαζομένων.

Υπό αυτήν την έννοια, είναι εύλογη η απορία: Γιατί ανοίγει η κυβέρνηση ένα μέτωπο όπως αυτό, με την ψήφιση μιας τόσο αντιδημοφιλούς ρύθμισης, η οποία δικαιολογεί, αν μη τι άλλο, την καχυποψία; Σαφής απάντηση είναι δύσκολο να υπάρξει, πάντως είναι δεδομένο ότι η κυβέρνηση φροντίζει να θεσπίσει κάτι που ικανοποιεί τους εργοδότες και ως προς τα υπόλοιπα… βλέποντας και κάνοντας. Το λες και πολιτικά παράτολμο, έως και αχρείαστο στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

Οι βεβαιότητες είναι περισσότερες ως προς τις επιπτώσεις της πρόσφατης απόφασης του ΣτΕ για τον Νέο Οικοδομικό Κανονισμό.

Με αυτήν δίνεται η ευχέρεια συνέχισης και ολοκλήρωσης οικοδομών που είχαν «παγώσει» σε Αλιμο, Βάρη-Βούλα-Βουλιαγμένη και Κηφισιά, μετά τις προσφυγές των δημοτικών αρχών.

Είναι βέβαιον ότι η κυβέρνηση δεν δυσαρεστήθηκε από αυτήν την απόφαση. Βεβαιότερο είναι ότι δεν δυσαρεστήθηκαν καθόλου, προφανώς, ούτε όσοι χτίζουν (πολίτες και εργολάβοι). Συνεπώς, ελάχιστα φαίνεται να απασχολούν την κυβέρνηση οι αντιδράσεις πολιτών και δημάρχων για τη βίαιη αλλοίωση του πολεοδομικού χαρακτήρα συγκεκριμένων περιοχών.

Και σε αυτήν την περίπτωση ισχύει η απορία.

Δεν απασχολούν και δεν προβληματίζουν την κυβέρνηση οι αντιδράσεις των πολλών για θέματα όπως αυτό, που είναι στενά συνδεδεμένο με την καθημερινή διαβίωση; Η απάντηση είναι «λίγο έως ελάχιστα». Το αντιλαμβάνεται κανείς εδώ και καιρό, σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις με κορυφαία κυβερνητικά στελέχη: η οικοδομή –και μάλιστα μεγάλης κλίμακας– και το real estate είναι οι «ιερές αγελάδες» της ελληνικής οικονομίας, κατά τρόπο ανάλογο της «βαριάς βιομηχανίας» τουρισμού, στο όνομα του οποίου αδειοδοτούνται τερατουργήματα, δήθεν «στρατηγικές επενδύσεις».

Η στάση της κυβέρνησης και στα δύο αυτά ζητήματα (εργασιακό και οικοδομικό κανονισμό) δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αμφιβολίας ή κάνει τις απορίες να ακούγονται αφελείς. Είναι προφανές ότι υποβαθμίζει τις αντιδράσεις έναντι του οφέλους συγκεκριμένων ομάδων.

Ετσι είναι άλλωστε η πολιτική και η ζωή: ο καθένας με τις επιλογές του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News