Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012, ώρα 9 το βράδυ, στο θέατρο Vascello, στη Ρώμη.

Τα χρόνια  κύλησαν σαν νερό από εκείνη τη μοναδική σαββοπουλική ρωμαϊκή βραδιά. Αφορμή η ολοκλήρωση των σεμιναρίων μετάφρασης, βασισμένων στους στίχους των τραγουδιών του Διονύση Σαββόπουλου, που πραγματοποίησε η καθηγήτρια Paola Maria Minucci για δύο ακαδημαϊκές χρονιές για τους φοιτητές της έδρας Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης Sapienza. Αφορμή και η συμπλήρωση 44 χρόνων από το «Περιβόλι του τρελού», που ο Σαββόπουλος συνέθεσε στην Ιταλία το καλοκαίρι του 1968.

«Διονύσης Σαββόπουλος, Ο ποιητής που τραγουδά», πρότεινε εύστοχα η Paola ως τίτλο της συναυλίας. Η ιδέα μιας τέτοιας διοργάνωσης μας ενθουσίαζε. Ομως το εγχείρημα ήταν δύσκολο. Βρισκόμαστε στην καρδιά της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα. Οι περικοπές είναι καθημερινές, κονδύλια δεν υπάρχουν και οποιαδήποτε σκέψη για διοργάνωση πολιτιστικής εκδήλωσης στο εξωτερικό φαντάζει άπιαστη πολυτέλεια.

Ο Διονύσης συμφωνεί και συμμετέχει ο ίδιος χωρίς αμοιβή. Η Paola έχει εξοικονομήσει λίγα χρήματα μέσω της έδρας του πανεπιστημίου. Στην πρεσβεία καταφέρνουμε να συγκεντρώσουμε τα υπόλοιπα που απαιτούνται χάρις στη γενναιοδωρία ελληνικών εταιριών. Τα καθαρά έσοδα της συναυλίας θα διατεθούν για τις υποτροφίες των σπουδαστών της έδρας Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου.

Το ταξίδι προς τη βραδιά που έμελλε να είναι συναρπαστική ξεκινά με πολλή δουλειά, ξενύχτια και αγωνία. Η ολάνθιστη αφίσα με τον Διονύση να χαμογελά κυκλοφορεί στη Ρώμη.

Η αλήθεια είναι ότι ανησυχούμε για την απήχηση που μπορεί να έχει ο Σαββόπουλος στους Ιταλούς. Θα καταλάβουν και εκείνοι, άραγε, όσα εμείς τραγουδάμε και αγαπάμε δεκαετίες τώρα;

Η απάντηση δεν αργεί να έρθει και είναι κάτι παραπάνω από καθησυχαστική. Tα εισιτήρια εξαντλούνται σε μία μέρα! Στην προσπάθειά μας να αυξήσουμε τη χωρητικότητα, διαθέτουμε, κατά παρέκκλιση, στους νέους τα σκαλοπάτια του αίθουσας, τα οποία, για καλή μας τύχη, είναι στο ίδιο επίπεδο με τα καθίσματα.

Το βράδυ της 14ης Φεβρουαρίου το θέατρο είναι ασφυκτικά γεμάτο, με πολλούς όρθιους θεατές.  Το έντυπο με τους στίχους των τραγουδιών στα ελληνικά και στα ιταλικά γίνεται ανάρπαστο.

Τον Διονύση καλωσορίζει στη σκηνή ο Μίκης, ως Πρέσβης της Ελλάδας: «Οι αγορές και οι οίκοι αξιολόγησης μπορεί να πλήττουν την Ελλάδα, δεν μπορούν όμως να πλήξουν τον πολιτισμό της».

Ο Διονύσης, ήλιος κόκκινος ζεστός, με φρεσκάδα νεανική, ρωμαλέος και σοφός συνάμα, σαγηνεύει σκηνή και θεατές. Η Ασπα λάμπει μέσα στο κοινό, που έχει ανοίξει διάπλατα την αγκαλιά του και συμμετέχει εντυπωσιασμένο. Ενα κοινό που ανταποκρίνεται με θέρμη, αναγνωρίζοντας τα διαχρονικά σημάδια ελληνικότητας, μιας κουλτούρας και ενός πολιτισμού τον οποίο παραδοσιακά σέβεται και αγαπά.

Οι Ελληνες τραγουδάμε μαζί με τον Διονύση –τη φωνή της δικής μας φωνής–, στην αρχή διστακτικά και όσο περνάει η ώρα με εμφανή συγκίνηση, όλο και πιο δυνατά. Αυτοί οι στίχοι, αυτές οι νότες, είναι κληρονομιά μας. Αποτυπώνουν την ιστορική μας διαδρομή, τους πόθους, τον πόνο, τις χαρές, τις λύπες μας, τα όνειρά μας.

Οι δεξιοτέχνες μουσικοί προκαλούν κύματα ενθουσιασμού, με προεξάρχοντα τον Γιώτη Κιουρτσόγλου, που σολάρει με την κιθάρα του με πάθος. Οι φοιτητές του Sapienza ανεβαίνουν στη σκηνή πλαισιώνοντας τον Διονύση και με φωνές αγγέλων τραγουδούν τους στίχους που είχαν μεταφράσει στα ιταλικά, με την καθοδήγηση της καθηγήτριάς τους: «Φύσα αγέρι», «Για τα παιδιά που χάθηκαν», «Συννεφούλα», «Μη μιλάς άλλο για αγάπη».

«Εθνική Ελλάδος γεια σου» τραγουδάμε. Τα μάτια βουρκώνουν. Οι ψυχές ενώνονται. Το θέατρο πάλλεται από συγκίνηση.

Με το τέλος της συναυλίας ξεχυνόμαστε στα σοκάκια του Trastevere χορεύοντας και τραγουδώντας. Εχουμε φτερά στα πόδια και στην καρδιά. Η παρέα μπαίνει σε ένα ήσυχο μπαρ με ζωντανή μουσική που βρίσκουμε στον δρόμο μας. Μεθυσμένοι με την επιτυχία της βραδιάς, τους ζητάμε να παραχωρήσουν τη σκηνή και μια κιθάρα στον άγνωστο για αυτούς Σαββόπουλο, αφού κάνουμε τις στοιχειώδεις συστάσεις.  Δέχονται. Τον παρακαλούμε να ανέβει στη σκηνή. Εκείνος, με τις πρώτες μόλις νότες της κιθάρας, του πρώτους στίχους, ξεσηκώνει τους θαμώνες, που τον αποθεώνουν με χορό και χειροκροτήματα.

Η Ρώμη μετατρέπεται σε μια τεράστια αγκαλιά, βάλσαμο μέσα στην απόγνωση της κρίσης. Ο Διονύσης την έχει κατακτήσει μέσα σε μια νύχτα.

---

* Η Σοφία Χηνιάδου Καμπάνη είναι νομικός, σύμβουλος Πολιτιστικής Διαχείρισης στη Βουλή των Ελλήνων

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News