Ο Μπγιόρν Μποργκ είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια θρυλική μορφή του τένις. Με 11 τίτλους Grand Slam –έξι Roland Garros και πέντε Wimbledon– και με την εικόνα του «παγωμένου» Σουηδού που αντιπαρατέθηκε με τη φλόγα του Τζον ΜάκΕνρο, σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή. Πίσω, όμως, από την ψυχραιμία και το ατσάλινο προσωπείο κρύβονταν μάχες που έδωσε με τον ίδιο του τον εαυτό.
Η νέα αυτοβιογραφία του με τίτλο «Heartbeats», που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Norstedts, ανοίγει το παραπέτασμα μιας ζωής γεμάτης κορυφές αλλά και χαοτικά βάθη. Οπως γράφει το The Athletic των New York Times, το βιβλίο έχει ήδη προκαλέσει πάταγο στη Σουηδία, όχι μόνο για τις αποκαλύψεις γύρω από την καριέρα του, αλλά και για τις εξομολογήσεις σχετικά με τις εξαρτήσεις, τις καταρρεύσεις και τις εμπειρίες που τον έφτασαν ένα βήμα πριν τον θάνατο.
Ο ίδιος παραδέχεται ότι για δεκαετίες ήταν «κλειστό βιβλίο». Στα 70 του χρόνια πλέον, θέλησε να «αδειάσει το σακίδιο» από την πλάτη του, όπως λέει χαρακτηριστικά. Για πρώτη φορά μιλάει για τη σχέση με τους γονείς του, τις γυναίκες της ζωής του, τα παιδιά του, αλλά και τα ξέφρενα βράδια στο θρυλικό Studio 54 της Νέας Υόρκης.
Σύμφωνα με το The Athletic, το πιο σοκαριστικό σημείο είναι η αποκάλυψη ότι έζησε δύο φορές εμπειρίες κοντά στον θάνατο, στη διάρκεια των ’80s και ’90s, λόγω κατάχρησης ουσιών και αλκοόλ. Επιπλέον, παραδέχεται ότι τα τελευταία χρόνια ζει με διάγνωση καρκίνου του προστάτη, έχοντας υποβληθεί σε σωτήρια επέμβαση το 2024.
Ο Μποργκ περιγράφει πώς η απόσυρσή του το 1983, μόλις στα 26 του, τον βύθισε στο κενό. «Ημουν χαμένος, δεν είχα βοήθεια, δεν είχα ομάδα. Ολα έπρεπε να τα κάνω μόνος μου», θυμάται. Η μετάβαση από την κορυφή της δόξας στο κενό της καθημερινότητας υπήρξε καταστροφική.
Εκείνη την εποχή, όπως σημειώνει στο βιβλίο, ξεκίνησε την αυτοκαταστροφική πορεία: ναρκωτικά, χάπια, αλκοόλ. Το 1989, στο Μιλάνο, έφτασε μια ανάσα από τον θάνατο μετά από λήψη ενός επικίνδυνου κοκτέιλ ουσιών, και σώθηκε χάρη στην επέμβαση της τότε συζύγου του, Λορεδάνα Μπερτέ.
Παράλληλα, η επιχειρηματική του προσπάθεια με τη μάρκα ρούχων Borg Enterprises κατέρρευσε, επιτείνοντας την κρίση. Η ενοχή απέναντι στον γιο του, Ρόμπιν, έγινε ανυπόφορη. Ετσι, επιχείρησε μια απελπισμένη επιστροφή στο τένις στις αρχές της δεκαετίας του ’90, χρησιμοποιώντας ακόμη ξύλινες ρακέτες. Το εγχείρημα κατέληξε σε μια σειρά ηττών, αλλά, όπως ο ίδιος γράφει, «αν δεν έκανα εκείνη την απόπειρα, ίσως σήμερα να μην ήμουν εδώ».
Η αθλητική ιστοσελίδα της νεοϋορκέζικης εφημερίδας σημειώνει ότι εκείνη η περίοδος της επανόδου ήταν το προσωπικό του «κέντρο αποτοξίνωσης»: η καθημερινή προπόνηση στο Λονδίνο τον έβαλε ξανά σε μια πειθαρχημένη ρουτίνα. Παρ’ όλα αυτά, λίγο αργότερα υπέστη καρδιακή προσβολή μπροστά στον πατέρα του σε μια γέφυρα στην Ολλανδία, περιστατικό που έγινε και η έμπνευση για τον τίτλο της αυτοβιογραφίας του: «Heartbeats» (Χτυποκάρδια).
Η αφήγησή του είναι σπαρακτική: «Ντράπηκα που τον απογοήτευσα. Ενιωσα πως ήμουν πολύ κοντά στον θάνατο. Από τότε κατάλαβα ότι έπρεπε να αλλάξω ριζικά τη ζωή μου». Ο χαμός του πατέρα του, την ίδια χρονιά με τον θάνατο του προπονητή του Λέναρτ Μπέργκελιν, τον συγκλόνισε.
Στο βιβλίο μνημονεύει και τον στενό του φίλο Βίτας Τζερουλάιτις, τον αμερικανό τενίστα που πέθανε σε ηλικία μόλις 40 ετών. «Νιώθω ακόμη ότι με παρακολουθεί και ότι βλέπει πως, επιτέλους, είμαι χαρούμενος», γράφει.
Παρά τις σκοτεινές σελίδες, το «Heartbeats» δεν είναι μόνο ιστορία παρακμής, αλλά και αναγέννησης. Ο Μποργκ περιγράφει πώς βρήκε μια νέα ισορροπία δίπλα στη σύζυγό του Πατρίτσια Εστφελντ, με την οποία είναι μαζί πάνω από δύο δεκαετίες και έχουν έναν γιο, τον Λέο, επίσης επαγγελματία τενίστα.
Σύμφωνα με το The Athletic, το ζευγάρι δούλεψε μαζί το βιβλίο για περισσότερα από δύο χρόνια, κυρίως στο Πράσινο Ακρωτήρι, όπου βρήκαν την ηρεμία να ανασυνθέσουν την ταραχώδη ζωή του θρύλου. Ο ίδιος δηλώνει πλέον ευτυχισμένος: ζει στη Στοκχόλμη, κάνει καθημερινά γυμναστική, παρακολουθεί στενά το άθλημα και απολαμβάνει τις νέες μονομαχίες Σίνερ – Αλκαράθ.
«Δεν πρόκειται ποτέ να αφήσω το τένις. Είναι μέρος της καρδιάς μου», εξομολογείται. Συνεχίζει να βλέπει αγώνες, να μιλάει με τον παλιό του αντίπαλο Τζον ΜάκΕνρο, να βλέπει έντονα όνειρα ότι επιστρέφει στο κορτ. Η απώλεια, ωστόσο, δεν τον εγκαταλείπει: «Μου λείπει τρομερά ο πατέρας μου», γράφει, προσθέτοντας πως οι στιγμές μαζί του είναι ακόμη ζωντανές στα όνειρά του.
Το The Athletic κλείνει την αναφορά του στο βιβλίο με μια συγκινητική παρατήρηση: ο Μποργκ ελπίζει ότι οι αναγνώστες θα δουν πέρα από τον «Ice Borg» και θα καταλάβουν τον άνθρωπο πίσω από τον θρύλο – έναν άνθρωπο που έζησε δόξα, πτώση, απώλεια, αλλά και λύτρωση.
Σήμερα ο Μποργκ δηλώνει πάνω απ’ όλα οικογενειάρχης: «Εχω δύο υπέροχους γιους και δύο εγγόνια. Θέλω να περνώ όσο περισσότερο χρόνο μπορώ μαζί τους. Αυτό είναι που μετράει».
Η ιστορία του, όπως ξεδιπλώνεται στο «Heartbeats», είναι μια υπενθύμιση ότι ακόμη και οι πιο «ατσαλένιοι» ήρωες κουβαλούν σκιές. Και πως το πραγματικό μεγαλείο δεν βρίσκεται μόνο στις νίκες του Wimbledon, αλλά και στην ικανότητα να «αναστηθείς» αφού έχεις κοιτάξει τον θάνατο κατάματα.
