Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2026 θα είναι η έκτη μεγάλη διοργάνωση (Μουντιάλ ή Euro) στη σειρά, στην οποία η Εθνική Ελλάδας θα λάμψει δια της απουσίας της. Ο νέος της αποκλεισμός ήταν, ίσως, ο πιο οδυνηρός. Γιατί όσο πιο μεγάλες οι προσδοκίες, τόσο πιο πικρή η αποτυχία.

Η ομάδα που κυριάρχησε στο Nations League, που θριάμβευσε στο «Γουέμπλεϊ» και -κυρίως- αποθεώθηκε για το ποδόσφαιρο που έπαιξε τον τελευταίο ενάμισι χρόνο, δέχθηκε εννέα γκολ σε τρεις αγώνες. Μέσα σε ένα μήνα. Στις 8 Σεπτεμβρίου ηττήθηκε από τη Δανία (3-0) στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης». Την περασμένη Πέμπτη από τη Σκωτία (3-1) στη Γλασκώβη. Και χθες (12/10) με το ίδιο σκορ από τη Δανία στην Κοπεγχάγη. Τι πήγε λάθος;

Πολλά και διάφορα. Πρώτα απ’ όλα, η Εθνική μας θαμπώθηκε από τις προηγούμενες εμφανίσεις της: στο Nations League, στα φιλικά ματς του καλοκαιριού και στον πρώτο της αγώνα σε αυτό το προκριματικό τουρνουά (5-1 τη Λευκορωσία). Υπερεκτίμησε τις δυνάμεις της. Πήγε να δώσει αυτούς τους τρεις κρίσιμους αγώνες… ερωτευμένη με τον εαυτό της. Πίστεψε πως η (αδιαμφισβήτητη) ποιότητα των μεσοεπιθετικών της θα ήταν αρκετή. Οι οπαδοί δικαιούνται να παρασύρονται από τον ενθουσιασμό τους, και οι δημοσιογράφοι να «πουλάνε» υπερβολές. Ο προπονητής, όμως, οφείλει να προσεγγίζει τα ματς με ρεαλισμό. Προσπαθώντας να παίξει με την μπάλα στα πόδια της, επιθετικά και θεαματικά, ποδόσφαιρο κυριαρχίας λες και είναι η Μπαρτσελόνα, η Εθνική προδόθηκε από τα μετόπισθεν.

Αυτή η Εθνική, η τόσο ελκυστική στο μάτι όταν όλα πάνε κατ’ ευχήν στο παιχνίδι, παραείναι «soft». Οχι μόνο στην άμυνα -ιδίως στις στατικές φάσεις-, αλλά και στον ψυχολογικό τομέα. Και στους τρεις επίμαχους αγώνες, κατέρρευσε στην πρώτη αναποδιά. Ακόμη και σε εκείνον που ήταν πολύ ανώτερη από τους αντιπάλους της (όπως παραδέχθηκαν οι ίδιοι οι Σκωτσέζοι), στο «Χάμπντεν Παρκ». Μόλις προηγήθηκε στο σκορ με το γκολ του Τσιμίκα (62’) πίστεψε ότι η μάχη είχε κριθεί. Ισοφαρίστηκε δύο λεπτά αργότερα – ακόμη… πανηγύριζε. Και χρειάστηκε σχεδόν μισή ώρα για να συνέλθει από το «σοκ» και να δημιουργήσει την πρώτη της ευκαιρία.

Οι «ειδικοί» λένε ότι μας λείπει ένα καλό «εξάρι». Επίσης, ένας ηγέτης στο κέντρο της άμυνας. Μπορεί. Κυρίως, όμως, μας λείπει η μαχητικότητα. Ο κυνισμός. Οι αρετές, δηλαδή, που πριν από 21 χρόνια οδήγησαν το ελληνικό ποδόσφαιρο στη μεγαλύτερη -και αδιανόητη- επιτυχία του. Ισως, η σημερινή Εθνική είναι πιο πλούσια, σε ταλέντο, από εκείνη του 2004. Αλλά μοιάζει κάπως αφελής. Μόνο μια φορά νίκησε σε «must-win» παιχνίδι: τη Σκωτία στη Γλασκώβη, στα μπαράζ του Nations League.

Υπάρχει, βεβαίως, το ελαφρυντικό του χαμηλού μέσου όρου ηλικίας. Δεν είναι απλό, μια ομάδα που λείπει 11 ολόκληρα χρόνια από τις τελικές φάσεις μεγάλων διοργανώσεων να φορτώνει τις ελπίδες της στις πλάτες τόσων πολλών νέων παικτών, όσο προικισμένοι κι αν είναι. Αλλά, πέρα από την εμπειρία που λείπει, γεννιέται και ένα εύλογο ερώτημα: μήπως αυτό το «jogo bonito» στιλ παιχνιδιού, που έχει υιοθετήσει ο Γιοβάνοβιτς, δεν μας ταιριάζει, όσο κι αν μας αρέσει; Η Ιστορία δείχνει ότι τους άθλους της η Εθνική, τους έχει πετύχει με τον ηρωισμό και… τη φουστανέλα.

Στην τηλεοπτική μετάδοση του αγώνα ο Νίκος Νταμπίζας σχολίασε ότι η Ελλάδα άλλαξε απότομα, από ομάδα που περίμενε στην άμυνα τις ευκαιρίες της για αντεπιθέσεις, σε ομάδα που θέλει την μπάλα στα πόδια της. Κάποιοι τον παρεξήγησαν. Θεώρησαν ότι προτείνει να γυρίσουμε στα παλιά, στο αντιτουριστικό παιχνίδι «καταστροφής» που ήταν… το σήμα κατατεθέν μας. Αλλά η λέξη – κλειδί είναι το «απότομα». Αυτές οι κοσμογονικές αλλαγές δεν γίνονται -και δεν μπορούν να αφομοιωθούν από τους παίκτες- από τη μια μέρα στην άλλη.

Η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Εθνική μας «πληρώνει» τον υπέρμετρο ενθουσιασμό της. Το πάθαμε τον Δεκέμβριο του 1980, λίγους μήνες μετά την παρθενική μας συμμετοχή σε τελικούς Euro (Κύπελλο Εθνών τότε). Χάσαμε 2-0 από τους Ιταλούς στη Λεωφόρο (στην πρώτη έγχρωμη μετάδοση επίσημου αγώνα της Εθνικής Ελλάδας) και, μαζί, την πρόκριση στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1982. Τη δεκαετία των ‘80s το (ξανά)πάθαμε στη Βουδαπέστη. Ηττηθήκαμε 3-0 από την (αδιάφορη) Ουγγαρία και μείναμε εκτός Euro 1988. Υστερα από τους Δανούς, και δεν πήγαμε στο Μουντιάλ του 1998.

Αποτύχαμε παταγωδώς. Η Δανία, μονίμως παρούσα στις μεγάλες διοργανώσεις από το 2016 κι έπειτα, ήταν το φαβορί για την πρώτη θέση του ομίλου μας, όμως είναι κρίμα που τερματίσαμε κάτω και από αυτή τη Σκωτία. Που θα λείψουμε από ένα Παγκόσμιο Κύπελλο 48 ομάδων, αποκλεισμένοι πριν, καν, δώσουμε τα δύο τελευταία μας παιχνίδια (15 και 18 Νοεμβρίου), ενώ διατηρούν ελπίδες πρόκρισης ακόμη και οι Νήσοι Φερόες, που χθες νίκησαν 2-1 την Τσεχία.

Επόμενος στόχος, το Euro 2028. Τα παιδιά θα έχουν γίνει άνδρες. Δεν θα τους αρκεί να χαίρονται τα παιχνίδια, αλλά θα θέλουν -πάνω απ’ όλα- να τα κερδίζουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News